Toen we nog in Nederland woonden, was ik in de meeste opzichten 'normaal': een gemiddelde lengte, een doorsnee figuur, een niet-afwijkende haarkleur, eigentijds kleding, enz. Toen we net naar Azië verhuisd waren wilde ik het liefst ook hier 'normaal' zijn en niet te veel opvallen. Ik was immers al 25 jaar lang gewend om een 'normaal' meisje te zijn en het liefst onzichtbaar te zijn als ik over straat liep.
Afgelopen week realiseerde ik me dat ik veranderd ben!
Ik ben eraan gewend dat mensen ons bijzonder vinden, dat we als gezinnetje een attractie zijn en dat we in deze cultuur alles behalve normaal zijn. We hebben een afwijkende haarkleur, een afwijkende huidskleur, een afwijkende oogkleur, een afwijkende lengte (tenminste, Robin dan), we spreken een afwijkende taal, eten afwijkend eten, hanteren afwijkende omgangsvormen, luisteren naar afwijkende muziek, hebben een afwijkend aantal kinderen (de norm is hier 1) en voeden die kinderen op een afwijkende manier op, hebben een afwijkende smaak qua inrichting en zo zou ik nog wel even door kunnen gaan.
Ik voel me niet meer die 'grijze muis' die ik me soms in Nederland voelde, maar ik voel me bijzonder! En ik maak me dat gevoel steeds meer eigen. Voelde het vroeger vreemd en ongemakkelijk om op te vallen, nu voelt het steeds meer als mezelf en kan ik er eerlijk gezegd best wel eens van genieten. Dan sjees ik op mijn fietsje door de stad, met mijn bel luid rinkelend alle obstakels (ofwel: mensen) ontwijkend en denk: Hier kom IK!! De BUITENLANDER!! En ondertussen geniet ik met volle teugen van het anders-zijn, van het mezelf-zijn.
Natuurlijk hopen we hier in Azië iets uit te kunnen delen van datgene wat in ons leeft, maar tegelijkertijd ben ik ook dankbaar voor datgene wat het leven in het buitenland me teruggeeft.
