In verband met de viering van het Nieuwe Jaar, hadden we afgelopen week een weekje vrij van de taalstudie.
Door een lokale vriendin waren we uitgenodigd om op maandag samen met haar familie nieuwjaar te vieren. Het was weer een hele belevenis. Kinderen krijgen in dit land normaal gesproken al (bijna) altijd hun zin, maar met Nieuwjaar is het belangrijk om hen nog eens extra te verwennen. Juda en Zoë kregen dan ook de hele middag lang geld, cadeautjes, snoepjes en koekjes toegestopt. Daar zit je dan als moeder in tweestrijd: eigenlijk vind je dat je kind na een stuk of 5 snoepjes wel voldoende heeft gehad, maar de vrouw des huizes, een oud vrouwtje van 80 jaar oud, moedigt Juda nog eens extra aan om vooral nog véél meer snoep en koekjes te pakken. Voor Juda is dat natuurlijk het paradijs op aarde, dus die laat zich dat geen tweede keer zeggen. Maar ik probeerde zo beleefd mogelijk aan 'suikeroma' duidelijk te maken dat ik niet wilde dat onze zoon nog meer zou snoepen, aangezien het avondeten ook snel opgediend zou gaan worden. Maar de oude oma wierp mij een boze blik toe en stopte Juda's handen nog eens lekker vol met snoep.
Wat moet je dan? De culturele wetten van dit land gehoorzamen, waar respect voor ouderen van groot belang is en een ouder iemand het dus altijd beter weet? Of toch je poot stijf houden en volhouden dat jij als moeder het beste weet wat goed is voor je kind? Op dat moment koos ik voor het laatste, maar achteraf had ik er spijt van dat ik de wetten van dit land had genegeerd en dit oude vrouwtje beledigd had door haar te vertellen wat ze wel en niet moest doen.
De volgende morgen stapten we in de auto om onze Nederlandse vrienden te gaan bezoeken. In Nederland is op bezoek gaan bij vrienden niet een hele tijdrovende bezigheid, zeker niet als ze binnen dezelfde provincie wonen. Maar in dit geval moesten we eerst een autoreis van 10 uur afleggen om bij onze vrienden op de stoep te kunnen staan. Hoewel het samenzijn met onze vrienden de autoreis meer dan waard was, zal het toch nooit mijn hobby worden om met twee kleine kinderen dit soort afstanden af te leggen.
Op vrijdagavond waren we weer terug in Lente Stad en vanmorgen zaten we weer braaf in de schoolbanken om ons te werpen op het leren van de plaatselijke taal.
maandag 22 februari 2010
maandag 15 februari 2010
In het dorp
Afgelopen weekend zullen we absoluut herinneren als één van die juweeltjes uit onze eerste jaren op het veld. Onze lerares had ons uitgenodigd om samen met haar familie het Nieuwe Jaar te vieren in haar geboortedorp. De viering van het Nieuwe Jaar is het belangrijkste evenement van het jaar en hoewel er de laatste decennia een enorme trek van het platteland naar de steden heeft plaatsgevonden, reist iedereen vóór het nieuwjaarsfeest terug naar zijn/haar geboortedorp. Dit is 's werelds grootste volksverhuizing!
Het geboortedorp van onze lerares ligt niet ver van de stad, ongeveer 50 km. We hadden dan ook niet verwacht dat we er drie uur over zouden doen om er te komen. Dat zegt dus al genoeg over de kwaliteit van de weg er naartoe.
Na een enorm slecht, hobbelig en smal bergweggetje gevolgd te hebben kwamen we op vrijdag rond het middaguur in het dorp aan. Het was een heel klein dorpje, op een berghelling gelegen, met een prachtig uitzicht over het dal met zijn rijstterassen en andere bergen. Direct na aankomst konden we aanschuiven voor de lunch: rijst. 's Middags hebben we niet veel gedaan, gewoon relaxed buiten gezeten en genoten van de zon, de rust, de natuur en de kinderen. Juda was het hele weekend enorm in zijn sas met alle stenen, stokken en het zand waarmee hij kon spelen en met alle honden, kippen, koeien en varkens in de buurt. 's Avonds weer heerlijk gegeten: rijst. Maar gelukkig smaakten de gebarbecuede groenten, vlees en tofu daar prima bij. 's Avonds buiten rond het vuur gezeten en om een uur of negen ging de barbecue weer aan voor nog wat shao kao: barbecuevlees.
Op zaterdagmorgen kwamen we erachter dat mensen op het platteland maar twee maaltijden per dag eten en het ontbijt dus overgeslagen wordt. Met knorrende magen zaten we weer buiten rond het vuur, totdat onze gastvrouwen gelukkig speciaal voor ons wat aardappeltjes frituurden. Oké, normaal eten we geen friet voor ontbijt, maar dit keer ging het er toch prima in. Gaandeweg leerden we steeds meer over het leven op het platteland. De meeste mensen noemen zichzelf er boeddhisten, maar eigenlijk neemt voorouderverering en het tevreden houden van boze geesten een veel grotere plek in in het leven van de mensen.
Onze lerares vertelde dat haar ouders slechts één of twee keer per maand van de berg afdaalden om de bus te pakken naar een naburig dorp om boodschappen te doen.Verder houden de mensen in het dorp hun eigen kippen en varkens voor de slacht en verbouwen ze hun eigen groenten. Deze mensen hebben weinig geld, maar zijn dan ook min of meer zelfvoorzienend. En behoefte aan een koelkast, wasmachine, douche, toilet, een mooie inrichting of een auto lijkt er niet te zijn.
Na het zaterdag opnieuw rustig aan te hebben gedaan (lunch en avondeten waren uiteraard opnieuw rijst), konden we 's avonds nog 'genieten' van wat vuurwerk (Robin en ik houden er allebei niet zo van). Voordeel van het platteland is dat het meeste vuurwerk 's avonds op een redelijk tijdstip wordt afgestoken en men om 10 uur in bed ligt. In de grote stad gaat het vuurwerk de hele nacht onophoudelijk door, wat natuurlijk niet zo bevorderlijk is voor de nachtrust van de kinderen.
Op zondag reisden we terug naar Lente Stad. We vonden het jammer dat we de relaxte leefstijl en de mooie natuur van het platteland weer achter ons moesten laten, maar waren toch ook wel blij met onze douche, WC en wasmachine.
Klik hier voor de foto's.
Het geboortedorp van onze lerares ligt niet ver van de stad, ongeveer 50 km. We hadden dan ook niet verwacht dat we er drie uur over zouden doen om er te komen. Dat zegt dus al genoeg over de kwaliteit van de weg er naartoe.
Na een enorm slecht, hobbelig en smal bergweggetje gevolgd te hebben kwamen we op vrijdag rond het middaguur in het dorp aan. Het was een heel klein dorpje, op een berghelling gelegen, met een prachtig uitzicht over het dal met zijn rijstterassen en andere bergen. Direct na aankomst konden we aanschuiven voor de lunch: rijst. 's Middags hebben we niet veel gedaan, gewoon relaxed buiten gezeten en genoten van de zon, de rust, de natuur en de kinderen. Juda was het hele weekend enorm in zijn sas met alle stenen, stokken en het zand waarmee hij kon spelen en met alle honden, kippen, koeien en varkens in de buurt. 's Avonds weer heerlijk gegeten: rijst. Maar gelukkig smaakten de gebarbecuede groenten, vlees en tofu daar prima bij. 's Avonds buiten rond het vuur gezeten en om een uur of negen ging de barbecue weer aan voor nog wat shao kao: barbecuevlees.
Op zaterdagmorgen kwamen we erachter dat mensen op het platteland maar twee maaltijden per dag eten en het ontbijt dus overgeslagen wordt. Met knorrende magen zaten we weer buiten rond het vuur, totdat onze gastvrouwen gelukkig speciaal voor ons wat aardappeltjes frituurden. Oké, normaal eten we geen friet voor ontbijt, maar dit keer ging het er toch prima in. Gaandeweg leerden we steeds meer over het leven op het platteland. De meeste mensen noemen zichzelf er boeddhisten, maar eigenlijk neemt voorouderverering en het tevreden houden van boze geesten een veel grotere plek in in het leven van de mensen.
Onze lerares vertelde dat haar ouders slechts één of twee keer per maand van de berg afdaalden om de bus te pakken naar een naburig dorp om boodschappen te doen.Verder houden de mensen in het dorp hun eigen kippen en varkens voor de slacht en verbouwen ze hun eigen groenten. Deze mensen hebben weinig geld, maar zijn dan ook min of meer zelfvoorzienend. En behoefte aan een koelkast, wasmachine, douche, toilet, een mooie inrichting of een auto lijkt er niet te zijn.
Na het zaterdag opnieuw rustig aan te hebben gedaan (lunch en avondeten waren uiteraard opnieuw rijst), konden we 's avonds nog 'genieten' van wat vuurwerk (Robin en ik houden er allebei niet zo van). Voordeel van het platteland is dat het meeste vuurwerk 's avonds op een redelijk tijdstip wordt afgestoken en men om 10 uur in bed ligt. In de grote stad gaat het vuurwerk de hele nacht onophoudelijk door, wat natuurlijk niet zo bevorderlijk is voor de nachtrust van de kinderen.
Op zondag reisden we terug naar Lente Stad. We vonden het jammer dat we de relaxte leefstijl en de mooie natuur van het platteland weer achter ons moesten laten, maar waren toch ook wel blij met onze douche, WC en wasmachine.
Klik hier voor de foto's.
maandag 8 februari 2010
Op de hoogte
Toen ik nog in Bunschoten werkte, was het mijn gewoonte om per dag een aantal keer op NU.nl te kijken om bij te blijven met het nieuws. Ook in de trein las ik graag Metro of Spits, zodat ik op de hoogte was van de meest recente ontwikkelingen in binnen- en buitenland.
Ook het eerste jaar nadat we uit Nederland vertrokken waren checkte ik nog dagelijks de Nederlandse nieuwswebsites om te kijken wat er speelde in ons moederland. Maar ik merkte ook dat ik hoe langer hoe meer artikelen oversloeg om te lezen; wat hebben wij hier in Azië tenslotte te maken met treinvertragingen, verkiezingen, huizenprijzen, voetbalcompetities, songfestivals en burenruzies in Nederland? Daarnaast vond ik dat wel heel veel artikelen (vooral op NU.nl) gerelateerd waren aan moord, doodslag, geweld, overspel, misstappen van celebraties, enz. Zaken waar ik eigenlijk helemaal m’n tijd niet aan wil verdoen.
Hoe lang het nu al geleden is dat ik voor het laatst een Nederlandse nieuwswebsite heb bekeken? Ik denk al wel een half jaar. Nederland lijkt met de dag verder weg en dingen als de Nederlandse politiek, economie en showbiz worden steeds onbelangrijker.
Erg, maar waar.
Aan de andere kant ben ik ook nog niet zodanig ingeburgerd in dit Aziatische land, dat ik geïnteresseerd ben in het locale nieuws. We hebben ook geen televisieaansluiting en luisteren geen radio en kunnen de kranten hier niet lezen. Gevolg? Ons wereldje reikt op dit moment eigenlijk niet veel verder dan ons wijkje, waar de aardbeien dit jaar een stuk duurder zijn dan vorig jaar, waar de huur van een flatje dit jaar zo’n 133% duurder is geworden, waar we ons afgelopen week moesten laten registreren i.v.m. een volkstelling, waar nu hier dan daar gebouwen platgegooid worden en waar het afgelopen halfjaar slechts één keer geregend heeft.
Meestal vind ik het eigenlijk helemaal niet erg om een beetje afgesloten te zijn van de rest van de wereld. Zo wist ik bijvoorbeeld dat de Mexicaanse griep wel in dit land was, maar hoorde of las ik gelukkig niets over het aantal zieken of sterfgevallen hier in Lente Stad, terwijl die er ongetwijfeld geweest zullen zijn. Dat heeft me waarschijnlijk heel wat zorgen bespaard (nee, hier was geen griepprik beschikbaar).
Aan de andere kant voel ik me schuldig dat de hele ramp in Haïti min of meer langs me heen is gegaan. Nog steeds ben ik niet op de hoogte van de omvang en de ernst van de ramp daar. Af en toe vang ik iets op over hulpteams, maar verder heb ik eigenlijk geen idee, terwijl het Nederlandse nieuws er ongetwijfeld vol mee heeft gestaan.
Klik hier voor een aantal foto's gemaakt in december
Ook het eerste jaar nadat we uit Nederland vertrokken waren checkte ik nog dagelijks de Nederlandse nieuwswebsites om te kijken wat er speelde in ons moederland. Maar ik merkte ook dat ik hoe langer hoe meer artikelen oversloeg om te lezen; wat hebben wij hier in Azië tenslotte te maken met treinvertragingen, verkiezingen, huizenprijzen, voetbalcompetities, songfestivals en burenruzies in Nederland? Daarnaast vond ik dat wel heel veel artikelen (vooral op NU.nl) gerelateerd waren aan moord, doodslag, geweld, overspel, misstappen van celebraties, enz. Zaken waar ik eigenlijk helemaal m’n tijd niet aan wil verdoen.
Hoe lang het nu al geleden is dat ik voor het laatst een Nederlandse nieuwswebsite heb bekeken? Ik denk al wel een half jaar. Nederland lijkt met de dag verder weg en dingen als de Nederlandse politiek, economie en showbiz worden steeds onbelangrijker.
Erg, maar waar.
Aan de andere kant ben ik ook nog niet zodanig ingeburgerd in dit Aziatische land, dat ik geïnteresseerd ben in het locale nieuws. We hebben ook geen televisieaansluiting en luisteren geen radio en kunnen de kranten hier niet lezen. Gevolg? Ons wereldje reikt op dit moment eigenlijk niet veel verder dan ons wijkje, waar de aardbeien dit jaar een stuk duurder zijn dan vorig jaar, waar de huur van een flatje dit jaar zo’n 133% duurder is geworden, waar we ons afgelopen week moesten laten registreren i.v.m. een volkstelling, waar nu hier dan daar gebouwen platgegooid worden en waar het afgelopen halfjaar slechts één keer geregend heeft.
Meestal vind ik het eigenlijk helemaal niet erg om een beetje afgesloten te zijn van de rest van de wereld. Zo wist ik bijvoorbeeld dat de Mexicaanse griep wel in dit land was, maar hoorde of las ik gelukkig niets over het aantal zieken of sterfgevallen hier in Lente Stad, terwijl die er ongetwijfeld geweest zullen zijn. Dat heeft me waarschijnlijk heel wat zorgen bespaard (nee, hier was geen griepprik beschikbaar).
Aan de andere kant voel ik me schuldig dat de hele ramp in Haïti min of meer langs me heen is gegaan. Nog steeds ben ik niet op de hoogte van de omvang en de ernst van de ramp daar. Af en toe vang ik iets op over hulpteams, maar verder heb ik eigenlijk geen idee, terwijl het Nederlandse nieuws er ongetwijfeld vol mee heeft gestaan.
Klik hier voor een aantal foto's gemaakt in december
maandag 1 februari 2010
Zo gaan dingen hier
Toen we twee jaar geleden in deze wijk kwamen wonen, bevonden zich in het belangrijkste straatje dat onze wijk doorkruist tientallen kleine winkeljes: een groentezaakje, een DVD-zaakje, een paar eettentjes, een kruidenier, een kledingboetiekje, enz. Zowel overdag als 's avonds was het gezellig druk in dit straatje.
Op een dag liepen we stomverbaasd en verschrikt door 'ons' winkelstraatje: alle winkeltjes en eettentjes werden gesloopt! Tientallen mannen met grote mokershamers sloegen de boel kort en klein. Winkeleigenaars zaten verslagen op de stoep, terwijl achter hen hun bron van inkomsten werd vernield. Uiteraard was deze ingrijpende verandering wekenlang het gesprek van de dag onder ons buitenlanders. Het verhaal ging dat al deze winkeleigenaars en restauranthouders geen vergunning hadden en dat de overheid had besloten om het straatbeeld terug te brengen naar zijn oorspronkelijke staat.
Mooie tuinhekken en muurtjes werden geplaatst en het leek er heel even op dat er allemaal nette tuintjes zouden verschijnen op de plek waar vroeger de winkeltjes en restaurantjes hadden gestaan.
Maar al heel snel verschenen er op sommige hekken briefjes met daarop het bericht dat mensen konden omlopen naar de voordeur van het appartement om zo alsnog toegang te hebben tot de winkel. De volgende stap was dat de winkeleigenaars de net-geplaatste tuinhekken doorzaagden en er een opening in maakten, zodat mensen met een trapje over het muurtje konden klimmen. Vervolgens werden de muurtjes doorgebroken en één voor één maakten de nette tuintjes weer plaats voor winkeltjes en eettentjes. Nu, bijna twee jaar later, zijn alle hekken en muurtjes doorgebroken en bevindt zich in ieder tuintje weer een winkeltje of eettentje.
Wij hebben dit proces glimlachend gadegeslagen en waren blij dat ons winkelstraatje weer als vanouds gezellig was. Tegelijkertijd verbazen we ons erover dat de overheid eenmalig zo'n grootschalige actie onderneemt, om vervolgens de situaite weer op z'n beloop te laten.
Hieronder nog wat foto's van een gebeurtenis die ook past onder het kopje "zo gaan dingen hier": een flatgebouw dat gewoon op z'n kant viel toen ze eronder een garage gingen uitgraven. Wel een beetje scary.... het gebouw lijkt verdacht veel op onze flat. De bouwindustrie hier heeft al lange tijd problemen met kwaliteitscontrole, van instortende bruggen en wegen tot gebouwen, inclusief een schoolgebouw. Oorzaak? Waarschijnlijk corruptie. Aannemers bezuinigen op bouwmaterialen, zodat ze een grotere winst uit hun project kunnen halen. Het is maar goed dat de flatgebouwen niet al te dicht op elkaar stonden, anders had de val misschien wel een domino-effect gehad.
Op een dag liepen we stomverbaasd en verschrikt door 'ons' winkelstraatje: alle winkeltjes en eettentjes werden gesloopt! Tientallen mannen met grote mokershamers sloegen de boel kort en klein. Winkeleigenaars zaten verslagen op de stoep, terwijl achter hen hun bron van inkomsten werd vernield. Uiteraard was deze ingrijpende verandering wekenlang het gesprek van de dag onder ons buitenlanders. Het verhaal ging dat al deze winkeleigenaars en restauranthouders geen vergunning hadden en dat de overheid had besloten om het straatbeeld terug te brengen naar zijn oorspronkelijke staat.
Mooie tuinhekken en muurtjes werden geplaatst en het leek er heel even op dat er allemaal nette tuintjes zouden verschijnen op de plek waar vroeger de winkeltjes en restaurantjes hadden gestaan.
Maar al heel snel verschenen er op sommige hekken briefjes met daarop het bericht dat mensen konden omlopen naar de voordeur van het appartement om zo alsnog toegang te hebben tot de winkel. De volgende stap was dat de winkeleigenaars de net-geplaatste tuinhekken doorzaagden en er een opening in maakten, zodat mensen met een trapje over het muurtje konden klimmen. Vervolgens werden de muurtjes doorgebroken en één voor één maakten de nette tuintjes weer plaats voor winkeltjes en eettentjes. Nu, bijna twee jaar later, zijn alle hekken en muurtjes doorgebroken en bevindt zich in ieder tuintje weer een winkeltje of eettentje.
Wij hebben dit proces glimlachend gadegeslagen en waren blij dat ons winkelstraatje weer als vanouds gezellig was. Tegelijkertijd verbazen we ons erover dat de overheid eenmalig zo'n grootschalige actie onderneemt, om vervolgens de situaite weer op z'n beloop te laten.
Hieronder nog wat foto's van een gebeurtenis die ook past onder het kopje "zo gaan dingen hier": een flatgebouw dat gewoon op z'n kant viel toen ze eronder een garage gingen uitgraven. Wel een beetje scary.... het gebouw lijkt verdacht veel op onze flat. De bouwindustrie hier heeft al lange tijd problemen met kwaliteitscontrole, van instortende bruggen en wegen tot gebouwen, inclusief een schoolgebouw. Oorzaak? Waarschijnlijk corruptie. Aannemers bezuinigen op bouwmaterialen, zodat ze een grotere winst uit hun project kunnen halen. Het is maar goed dat de flatgebouwen niet al te dicht op elkaar stonden, anders had de val misschien wel een domino-effect gehad.
Abonneren op:
Posts (Atom)