Afgelopen weekend zullen we absoluut herinneren als één van die juweeltjes uit onze eerste jaren op het veld. Onze lerares had ons uitgenodigd om samen met haar familie het Nieuwe Jaar te vieren in haar geboortedorp. De viering van het Nieuwe Jaar is het belangrijkste evenement van het jaar en hoewel er de laatste decennia een enorme trek van het platteland naar de steden heeft plaatsgevonden, reist iedereen vóór het nieuwjaarsfeest terug naar zijn/haar geboortedorp. Dit is 's werelds grootste volksverhuizing!
Het geboortedorp van onze lerares ligt niet ver van de stad, ongeveer 50 km. We hadden dan ook niet verwacht dat we er drie uur over zouden doen om er te komen. Dat zegt dus al genoeg over de kwaliteit van de weg er naartoe.
Na een enorm slecht, hobbelig en smal bergweggetje gevolgd te hebben kwamen we op vrijdag rond het middaguur in het dorp aan. Het was een heel klein dorpje, op een berghelling gelegen, met een prachtig uitzicht over het dal met zijn rijstterassen en andere bergen. Direct na aankomst konden we aanschuiven voor de lunch: rijst. 's Middags hebben we niet veel gedaan, gewoon relaxed buiten gezeten en genoten van de zon, de rust, de natuur en de kinderen. Juda was het hele weekend enorm in zijn sas met alle stenen, stokken en het zand waarmee hij kon spelen en met alle honden, kippen, koeien en varkens in de buurt. 's Avonds weer heerlijk gegeten: rijst. Maar gelukkig smaakten de gebarbecuede groenten, vlees en tofu daar prima bij. 's Avonds buiten rond het vuur gezeten en om een uur of negen ging de barbecue weer aan voor nog wat shao kao: barbecuevlees.
Op zaterdagmorgen kwamen we erachter dat mensen op het platteland maar twee maaltijden per dag eten en het ontbijt dus overgeslagen wordt. Met knorrende magen zaten we weer buiten rond het vuur, totdat onze gastvrouwen gelukkig speciaal voor ons wat aardappeltjes frituurden. Oké, normaal eten we geen friet voor ontbijt, maar dit keer ging het er toch prima in. Gaandeweg leerden we steeds meer over het leven op het platteland. De meeste mensen noemen zichzelf er boeddhisten, maar eigenlijk neemt voorouderverering en het tevreden houden van boze geesten een veel grotere plek in in het leven van de mensen.
Onze lerares vertelde dat haar ouders slechts één of twee keer per maand van de berg afdaalden om de bus te pakken naar een naburig dorp om boodschappen te doen.Verder houden de mensen in het dorp hun eigen kippen en varkens voor de slacht en verbouwen ze hun eigen groenten. Deze mensen hebben weinig geld, maar zijn dan ook min of meer zelfvoorzienend. En behoefte aan een koelkast, wasmachine, douche, toilet, een mooie inrichting of een auto lijkt er niet te zijn.
Na het zaterdag opnieuw rustig aan te hebben gedaan (lunch en avondeten waren uiteraard opnieuw rijst), konden we 's avonds nog 'genieten' van wat vuurwerk (Robin en ik houden er allebei niet zo van). Voordeel van het platteland is dat het meeste vuurwerk 's avonds op een redelijk tijdstip wordt afgestoken en men om 10 uur in bed ligt. In de grote stad gaat het vuurwerk de hele nacht onophoudelijk door, wat natuurlijk niet zo bevorderlijk is voor de nachtrust van de kinderen.
Op zondag reisden we terug naar Lente Stad. We vonden het jammer dat we de relaxte leefstijl en de mooie natuur van het platteland weer achter ons moesten laten, maar waren toch ook wel blij met onze douche, WC en wasmachine.
Klik hier voor de foto's.
