In verband met de viering van het Nieuwe Jaar, hadden we afgelopen week een weekje vrij van de taalstudie.
Door een lokale vriendin waren we uitgenodigd om op maandag samen met haar familie nieuwjaar te vieren. Het was weer een hele belevenis. Kinderen krijgen in dit land normaal gesproken al (bijna) altijd hun zin, maar met Nieuwjaar is het belangrijk om hen nog eens extra te verwennen. Juda en Zoë kregen dan ook de hele middag lang geld, cadeautjes, snoepjes en koekjes toegestopt. Daar zit je dan als moeder in tweestrijd: eigenlijk vind je dat je kind na een stuk of 5 snoepjes wel voldoende heeft gehad, maar de vrouw des huizes, een oud vrouwtje van 80 jaar oud, moedigt Juda nog eens extra aan om vooral nog véél meer snoep en koekjes te pakken. Voor Juda is dat natuurlijk het paradijs op aarde, dus die laat zich dat geen tweede keer zeggen. Maar ik probeerde zo beleefd mogelijk aan 'suikeroma' duidelijk te maken dat ik niet wilde dat onze zoon nog meer zou snoepen, aangezien het avondeten ook snel opgediend zou gaan worden. Maar de oude oma wierp mij een boze blik toe en stopte Juda's handen nog eens lekker vol met snoep.
Wat moet je dan? De culturele wetten van dit land gehoorzamen, waar respect voor ouderen van groot belang is en een ouder iemand het dus altijd beter weet? Of toch je poot stijf houden en volhouden dat jij als moeder het beste weet wat goed is voor je kind? Op dat moment koos ik voor het laatste, maar achteraf had ik er spijt van dat ik de wetten van dit land had genegeerd en dit oude vrouwtje beledigd had door haar te vertellen wat ze wel en niet moest doen.
De volgende morgen stapten we in de auto om onze Nederlandse vrienden te gaan bezoeken. In Nederland is op bezoek gaan bij vrienden niet een hele tijdrovende bezigheid, zeker niet als ze binnen dezelfde provincie wonen. Maar in dit geval moesten we eerst een autoreis van 10 uur afleggen om bij onze vrienden op de stoep te kunnen staan. Hoewel het samenzijn met onze vrienden de autoreis meer dan waard was, zal het toch nooit mijn hobby worden om met twee kleine kinderen dit soort afstanden af te leggen.
Op vrijdagavond waren we weer terug in Lente Stad en vanmorgen zaten we weer braaf in de schoolbanken om ons te werpen op het leren van de plaatselijke taal.
