Rijbewijs en visa

De blog-post van vorige week moest natuurlijk nog een vervolg krijgen, want anders weten jullie niet hoe het afgelopen is met mijn rijbewijs en met onze visa.

Om te beginnen mijn rijbewijs. Ik ging op dinsdag om 9.00 uur de deur uit, hopend dat het allemaal snel achter de rug zou zijn en ik ruim voor de lunch thuis zou zijn; Robin zou tenslotte eind van de middag naar Hong Kong vliegen. Eenmaal bij het gebouw van de Traffic Police aangekomen kwam ik er al gauw achter dat ik een vertaling van mijn Nederlandse rijbewijs moest laten maken, wat ergens midden in de stad moest gebeuren. Dat was een nieuwe regel, want dat had Robin vorig jaar niet hoeven doen. Anderhalf uur later stond ik opnieuw op de stoep bij de Traffic Police, mét de vertaling van mijn rijbewijs. Tegen twaalf uur waren eindelijk alle formaliteiten achter de rug en was ik er helemaal klaar voor om de test te gaan doen. Kom ik bij de balie, krijg ik te horen dat het van 12.00 tot 13.30 xiuxi is, middagpauze dus. Om 14.30 was de test achter de rug en met 97 uit 100 punten kon ik om 15.30 als de trotse eigenaar van een rijbewijs ons huis weer binnenstappen.

Nu even rust, dacht ik, want al met al was het best een gestresste dag geweest. Robin was nog de laatste spulletjes aan het pakken en zou om 16.00 een taxi pakken naar het vliegveld. Om 15.45 belde een vriend met de mededeling dat het niet voldoende zou zijn als alleen Robin naar Hong Kong zou gaan voor onze visa: we moesten met z'n allen. Om 15.50 belde ik met de ambassade in Hong Kong, die het vermoeden van onze vriend bevestigde. Om 16.00 belde ik met onze travel agent om te vragen of er nog stoelen bechikbaar waren op de vlucht naar Hong Kong en om 16.10 was de boeking rond. In 15 minuten de koffers volgegooid en om 16.30 stonden we buiten met onze koffers op zoek naar een taxi, die we overigens pas na 15 minuten vonden. Om 17.05 namen we op het vliegveld onze tickets in ontvangst van onze travel agent en betaalden er contant voor. Om 17.30 zaten we met z'n viertjes in het vliegtuig op weg naar Hong Kong.

Dit was misschien wel de meest gestresste anderhalf uur van mijn leven.

Maar toen we eenmaal in het vliegtuig zaten konden we weer opgelucht ademhalen en waren we blij dat we het gehaald hadden. En toen realiseerden we ons ook dat we ons fototoestel vergeten waren. Balen!
We hadden natuurlijk geen tijd gehad om een hotel te boeken, zodoende belandden we pas om 23.00 op de kamer van een jeugdherberg en deed Juda om 23.30 pas zijn oogjes dicht, arme jongen dat hij zulke ouders heeft (Zoë was gelukkig al eerder in slaap gevallen).

Hong Kong was overweldigend: was dit echt hetzelfde land als waar wij in wonen? Zo modern, zo mooi, zo schoon. Het leek meer op Singapore, of misschien zelfs wel Londen! Helaas regende het de twee dagen die we er doorbrachten, waardoor we niet zoveel hebben kunnen zien als we hadden willen zien. Maar toch hebben we ervan genoten.

Minpuntje is dat we niet het visum kregen waar we op gehoopt hadden. We hadden gerekend op een visum voor 1 jaar en kregen een visum voor twee keer 30 dagen. Over 30 dagen moeten we dus het land uit en over 2 maanden moeten we weer een nieuw visum regelen. Een kostbare, tijdrovende en vermoeiende bezigheid: dat reizen met een peuter en een dreumes. We hadden allebei het gevoel dat we op onze motivatie werden getest: hebben we dit geld, deze tijd en deze energie ervoor over om in dit land te kunnen wonen? Zou het niet veel makkelijker zijn om in Thailand, Brazilië of Spanje te gaan wonen? Maar nee, we gáán ervoor en we weten dat we niet alleen staan. Ook deze situatie is in Zijn handen en Hij heeft er vast een bedoeling mee.

Klik hier om de foto's van onze trip naar het noorden van onze provincie te bekijken

Spannende zakeligheden

In het noord-westen van onze provincie, op zo'n 12 uur rijden van Lente Stad, ligt op 4000 meter hoogte een stadje waarvan de meeste inwoners behoren tot de groep der T*anen (verwant aan die opstandige provincie ten noord-westen van ons). Een vriendin van ons is afgelopen jaar naar deze plek verhuisd om te gaan werken en het leek ons zó leuk om haar een keertje op te zoeken. Omdat wij binnenkort precies de andere kant op hopen te verhuizen (richting het zuid-oosten) en een reis naar dit stadje dan twee keer een dagreis zal gaan kosten, dachten we: het is nu of nooit! Vrienden van ons nodigden ons uit om ons op sleeptouw mee te nemen in hun bus en in het huis van vrienden, dus het werd een volledig verzorgde reis. Op maandagochtend ging de wekker om 5.45 uur (nadat we tot 5.15 uur voetbal hadden gekeken) en om 7.00 uur zaten we in de bus. De reis was in één woord: verchrikkelijk. Afgezette wegen, omleidingen, slechts één plaspauze, wagenzieke kinderen en héél veel hobbels, bobbels, kuilen en bochten. En precies om 19.00 uur 's avonds arriveerden we op de plaats van bestemming.

Het stadje was heel erg rustig, maar we zagen er wel een aantal westerse toeristen. Aangezien die opstandige provincie ten noord-westen van ons nogal moeilijk toegankelijk is, vormt dit stadje voor westerse backpackers een mooi alternatief om toch wat mee te pikken van de cultuur en het boeddhisme van de T*anen. Net buiten de stad ligt een enorm Boeddhistisch klooster waar 700 monniken wonen, midden in de stad staat een enorm gebedswiel en 's avonds wordt er op het plein door honderden mensen gedanst.
Maar voor ons was één van de hoogtepunten toch wel om het gezellige, oude huis (inclusief tuin, kippen en een hond) van onze vriendin te zien en tijd met haar door te brengen.

Het waren een paar heerlijke dagen en de dag om de terugreis te maken (vrijdag) brak veel te snel aan. Na een reis van 13 uur kwamen we totaal belabberd weer in Lente Stad aan. Mochten we ooit besluiten om terug te gaan, dan lassen we mooi een overnachting halverwege in.

En dan nu terugkomend op de titel van deze blog. Ik heb vandaag de hele dag geleerd voor mijn theoretisch rij-examen waarvoor ik morgenochtend een kans ga wagen. De antwoorden op ruim 1300 verkeersvragen in je kop stampen, het viel niet mee. Hopen dat alle moeite niet voor niks was en ik na morgenochtend eindelijk weer eens achter het stuur van een auto kan kruipen (dat is alweer 2,5 jaar geleden!).
Ondertussen is Robin een trip naar Hong Kong aan het voorbereiden, want volgende week dinsdag verloopt ons studentenvisum. Het lastige is dat niemand precies lijkt te weten hoe het zit met het aanvragen van een nieuw visum in Hong Kong en internet brengt ook geen uitkomst. Dus we gaan een gokje wagen door Robin morgenavond alleen op pad te sturen en nu maar hopen dat hij voor het hele gezin visa kan regelen.
We zouden het op prijs stellen als jullie aan ons willen denken!

8 jaar lief en leed

8 jaar en twee dagen geleden gaven Robin en ik elkaar het ja-woord. Als ik nu terugkijk naar onze trouwfoto's, dan denk ik: wat een broekies! Wat wisten wij van de wereld? Ik was net 20, Robin was bijna 25. Het was een sprong in het diepe: je kunt gewoon niet overzien wat het inhoudt om elkaar het ja-woord te geven voor misschien wel 60 jaar.

Al 8 jaar lang verbaas ik me over Robins sloomheid 's ochtends vroeg, moet ik m'n hoofd achterin m'n nek leggen om hem een kus te geven, erger ik me aan de actie-films die hij kijkt en aan zijn gebrek aan motivatie om de afwas te doen.
Maar ook al 8 jaar lang mag ik genieten van zijn onzelfzuchtigheid, van zijn geduld, van zijn grapjes, van zijn verrassingen en van zijn wijsheid en inzicht.
Toen ik Robin bijna 10 jaar geleden voor het eerst ontmoette, kon ik me geen lievere, grappigere en zorgzamere man voorstellen. En nog steeds kan ik dat niet: hij mijn maatje, mijn beste vriend.

Toen ik Robin vorige week vroeg of we iets leuks zouden gaan doen op onze trouwdag, reageerde hij niet al te enthousiast. Een beetje teleurgesteld dacht ik: dan ga ik zelf wel wat regelen. Dus afgelopen vrijdag belde ik vrienden van ons op om te vragen of zij op zaterdagavond op de kinderen wilden passen. Mijn vriendin zei: "Tuurlijk willen we dat, maar Robin heeft me van de week ook al gevraagd of jullie op zaterdagochtend om 10 uur de kinderen af mogen leveren." Haha, we waren dus blijkbaar allebei bezig om een verrassing voor elkaar te regelen. Uiteindelijk besloten we om Robins plan ten uitvoer te brengen en gingen we, nadat we 's ochtends de kinderen bij onze vrienden hadden afgezet, de stad in voor een kopje koffie, een heerlijke lunch en jawel, een paar uurtjes winkelen. Robin had zichzelf afgevraagd: wat zou Tanja nu echt leuk vinden?, en kwam tot de conclusie dat dat winkelen moest zijn. En daarin had hij gelijk: sinds we kinderen hebben kom ik er zelden of nooit aan toe om eens lekker de tijd te nemen om te gaan winkelen. Dus dit was een aangename verrassing en we hebben het er lekker van genomen om een paar uurtjes met z'n tweeën te zijn. Om vier uur 's middags pikten we de kinderen weer op: ook zij hadden een geweldige tijd gehad en hadden superlief gespeeld.

Op naar de 9 jaar!

Voetbal

Even een raadspelletje: wat betekenen de onderstaande woorden?
Yuehan Haitingjia, Weisili Sinaide, Luobin Fanpeixi, Aeryan Luoben.

Hopelijk kostte het niet te veel moeite om de namen van 'onze jongens' te ontcijferen. Ongetwijfeld zal Nederland op het moment volledig in het teken staan van Oranje en daarom kon dit stukje ook over niks anders gaan dan voetbal.
Ja, hier in Lente Stad zit de stemming er ook goed in. Hoewel het team van dit land zichzelf niet geplaatst had voor het wereldkampioenschap, leeft iedereen hier enthousiast mee en elke willekeurige persoon die we op straat ontmoeten is op de hoogte van het hoge spelniveau van Helan Dui (het Nederlands elftal).
Als we geluk hadden, konden we om half acht of tien uur 's avonds kijken. Hadden we pech, dan moesten we (lees Robin) om half drie 's nachts ons bed uit om het elftal aan te moedigen. Bijgestaan door Amerikaanse vrienden, gehuld in oranje, zocht Robin meestal een bar op om te kijken, terwijl ik thuis via internet de wedstrijden volgde.

De volgende wedstrijd is dus weer om half drie 's nachts. Lastig, lastig, lastig: aan de ene kant kan ik m'n nachtrust goed gebruiken, aan de andere kant vindt het WK maar één keer in de vier jaar plaats en bovendien is het 12 jaar geleden dat Oranje voor het laatst in de halve finale van het WK stond. Een zeldzame gebeurtenis dus, die je eigenlijk niet mag missen.

Anyway, ik wens jullie veel kijkplezier morgenavond en we zullen er maar het beste van hopen.