In het noord-westen van onze provincie, op zo'n 12 uur rijden van Lente Stad, ligt op 4000 meter hoogte een stadje waarvan de meeste inwoners behoren tot de groep der T*anen (verwant aan die opstandige provincie ten noord-westen van ons). Een vriendin van ons is afgelopen jaar naar deze plek verhuisd om te gaan werken en het leek ons zó leuk om haar een keertje op te zoeken. Omdat wij binnenkort precies de andere kant op hopen te verhuizen (richting het zuid-oosten) en een reis naar dit stadje dan twee keer een dagreis zal gaan kosten, dachten we: het is nu of nooit! Vrienden van ons nodigden ons uit om ons op sleeptouw mee te nemen in hun bus en in het huis van vrienden, dus het werd een volledig verzorgde reis. Op maandagochtend ging de wekker om 5.45 uur (nadat we tot 5.15 uur voetbal hadden gekeken) en om 7.00 uur zaten we in de bus. De reis was in één woord: verchrikkelijk. Afgezette wegen, omleidingen, slechts één plaspauze, wagenzieke kinderen en héél veel hobbels, bobbels, kuilen en bochten. En precies om 19.00 uur 's avonds arriveerden we op de plaats van bestemming.
Het stadje was heel erg rustig, maar we zagen er wel een aantal westerse toeristen. Aangezien die opstandige provincie ten noord-westen van ons nogal moeilijk toegankelijk is, vormt dit stadje voor westerse backpackers een mooi alternatief om toch wat mee te pikken van de cultuur en het boeddhisme van de T*anen. Net buiten de stad ligt een enorm Boeddhistisch klooster waar 700 monniken wonen, midden in de stad staat een enorm gebedswiel en 's avonds wordt er op het plein door honderden mensen gedanst.
Maar voor ons was één van de hoogtepunten toch wel om het gezellige, oude huis (inclusief tuin, kippen en een hond) van onze vriendin te zien en tijd met haar door te brengen.
Het waren een paar heerlijke dagen en de dag om de terugreis te maken (vrijdag) brak veel te snel aan. Na een reis van 13 uur kwamen we totaal belabberd weer in Lente Stad aan. Mochten we ooit besluiten om terug te gaan, dan lassen we mooi een overnachting halverwege in.
En dan nu terugkomend op de titel van deze blog. Ik heb vandaag de hele dag geleerd voor mijn theoretisch rij-examen waarvoor ik morgenochtend een kans ga wagen. De antwoorden op ruim 1300 verkeersvragen in je kop stampen, het viel niet mee. Hopen dat alle moeite niet voor niks was en ik na morgenochtend eindelijk weer eens achter het stuur van een auto kan kruipen (dat is alweer 2,5 jaar geleden!).
Ondertussen is Robin een trip naar Hong Kong aan het voorbereiden, want volgende week dinsdag verloopt ons studentenvisum. Het lastige is dat niemand precies lijkt te weten hoe het zit met het aanvragen van een nieuw visum in Hong Kong en internet brengt ook geen uitkomst. Dus we gaan een gokje wagen door Robin morgenavond alleen op pad te sturen en nu maar hopen dat hij voor het hele gezin visa kan regelen.
We zouden het op prijs stellen als jullie aan ons willen denken!
