De blog-post van vorige week moest natuurlijk nog een vervolg krijgen, want anders weten jullie niet hoe het afgelopen is met mijn rijbewijs en met onze visa.
Om te beginnen mijn rijbewijs. Ik ging op dinsdag om 9.00 uur de deur uit, hopend dat het allemaal snel achter de rug zou zijn en ik ruim voor de lunch thuis zou zijn; Robin zou tenslotte eind van de middag naar Hong Kong vliegen. Eenmaal bij het gebouw van de Traffic Police aangekomen kwam ik er al gauw achter dat ik een vertaling van mijn Nederlandse rijbewijs moest laten maken, wat ergens midden in de stad moest gebeuren. Dat was een nieuwe regel, want dat had Robin vorig jaar niet hoeven doen. Anderhalf uur later stond ik opnieuw op de stoep bij de Traffic Police, mét de vertaling van mijn rijbewijs. Tegen twaalf uur waren eindelijk alle formaliteiten achter de rug en was ik er helemaal klaar voor om de test te gaan doen. Kom ik bij de balie, krijg ik te horen dat het van 12.00 tot 13.30 xiuxi is, middagpauze dus. Om 14.30 was de test achter de rug en met 97 uit 100 punten kon ik om 15.30 als de trotse eigenaar van een rijbewijs ons huis weer binnenstappen.
Nu even rust, dacht ik, want al met al was het best een gestresste dag geweest. Robin was nog de laatste spulletjes aan het pakken en zou om 16.00 een taxi pakken naar het vliegveld. Om 15.45 belde een vriend met de mededeling dat het niet voldoende zou zijn als alleen Robin naar Hong Kong zou gaan voor onze visa: we moesten met z'n allen. Om 15.50 belde ik met de ambassade in Hong Kong, die het vermoeden van onze vriend bevestigde. Om 16.00 belde ik met onze travel agent om te vragen of er nog stoelen bechikbaar waren op de vlucht naar Hong Kong en om 16.10 was de boeking rond. In 15 minuten de koffers volgegooid en om 16.30 stonden we buiten met onze koffers op zoek naar een taxi, die we overigens pas na 15 minuten vonden. Om 17.05 namen we op het vliegveld onze tickets in ontvangst van onze travel agent en betaalden er contant voor. Om 17.30 zaten we met z'n viertjes in het vliegtuig op weg naar Hong Kong.
Dit was misschien wel de meest gestresste anderhalf uur van mijn leven.
Maar toen we eenmaal in het vliegtuig zaten konden we weer opgelucht ademhalen en waren we blij dat we het gehaald hadden. En toen realiseerden we ons ook dat we ons fototoestel vergeten waren. Balen!
We hadden natuurlijk geen tijd gehad om een hotel te boeken, zodoende belandden we pas om 23.00 op de kamer van een jeugdherberg en deed Juda om 23.30 pas zijn oogjes dicht, arme jongen dat hij zulke ouders heeft (Zoë was gelukkig al eerder in slaap gevallen).
Hong Kong was overweldigend: was dit echt hetzelfde land als waar wij in wonen? Zo modern, zo mooi, zo schoon. Het leek meer op Singapore, of misschien zelfs wel Londen! Helaas regende het de twee dagen die we er doorbrachten, waardoor we niet zoveel hebben kunnen zien als we hadden willen zien. Maar toch hebben we ervan genoten.
Minpuntje is dat we niet het visum kregen waar we op gehoopt hadden. We hadden gerekend op een visum voor 1 jaar en kregen een visum voor twee keer 30 dagen. Over 30 dagen moeten we dus het land uit en over 2 maanden moeten we weer een nieuw visum regelen. Een kostbare, tijdrovende en vermoeiende bezigheid: dat reizen met een peuter en een dreumes. We hadden allebei het gevoel dat we op onze motivatie werden getest: hebben we dit geld, deze tijd en deze energie ervoor over om in dit land te kunnen wonen? Zou het niet veel makkelijker zijn om in Thailand, Brazilië of Spanje te gaan wonen? Maar nee, we gáán ervoor en we weten dat we niet alleen staan. Ook deze situatie is in Zijn handen en Hij heeft er vast een bedoeling mee.
Klik hier om de foto's van onze trip naar het noorden van onze provincie te bekijken
