8 jaar en twee dagen geleden gaven Robin en ik elkaar het ja-woord. Als ik nu terugkijk naar onze trouwfoto's, dan denk ik: wat een broekies! Wat wisten wij van de wereld? Ik was net 20, Robin was bijna 25. Het was een sprong in het diepe: je kunt gewoon niet overzien wat het inhoudt om elkaar het ja-woord te geven voor misschien wel 60 jaar.Al 8 jaar lang verbaas ik me over Robins sloomheid 's ochtends vroeg, moet ik m'n hoofd achterin m'n nek leggen om hem een kus te geven, erger ik me aan de actie-films die hij kijkt en aan zijn gebrek aan motivatie om de afwas te doen.
Maar ook al 8 jaar lang mag ik genieten van zijn onzelfzuchtigheid, van zijn geduld, van zijn grapjes, van zijn verrassingen en van zijn wijsheid en inzicht.Toen ik Robin bijna 10 jaar geleden voor het eerst ontmoette, kon ik me geen lievere, grappigere en zorgzamere man voorstellen. En nog steeds kan ik dat niet: hij mijn maatje, mijn beste vriend.
Toen ik Robin vorige week vroeg of we iets leuks zouden gaan doen op onze trouwdag, reageerde hij niet al te enthousiast. Een beetje teleurgesteld dacht ik: dan ga ik zelf wel wat regelen. Dus afgelopen vrijdag belde ik vrienden van ons op om te vragen of zij op zaterdagavond op de kinderen wilden passen. Mijn vriendin zei: "Tuurlijk willen we dat, maar Robin heeft me van de week ook al gevraagd of jullie op zaterdagochtend om 10 uur de kinderen af mogen leveren." Haha, we waren dus blijkbaar allebei bezig om een verrassing voor elkaar te regelen. Uiteindelijk besloten we om Robins plan ten uitvoer te brengen en gingen we, nadat we 's ochtends de kinderen bij onze vrienden hadden afgezet, de stad in voor een kopje koffie, een heerlijke lunch en jawel, een paar uurtjes winkelen. Robin had zichzelf afgevraagd: wat zou Tanja nu echt leuk vinden?, en kwam tot de conclusie dat dat winkelen moest zijn. En daarin had hij gelijk: sinds we kinderen hebben kom ik er zelden of nooit aan toe om eens lekker de tijd te nemen om te gaan winkelen. Dus dit was een aangename verrassing en we hebben het er lekker van genomen om een paar uurtjes met z'n tweeën te zijn. Om vier uur 's middags pikten we de kinderen weer op: ook zij hadden een geweldige tijd gehad en hadden superlief gespeeld.
Op naar de 9 jaar!