Vier vriendinnen bij elkaar, pratend over dromen, verlangens, worstelingen en teleurstellingen. Allevier getrouwd, allevier hun moederland verlaten om te gaan wonen aan de andere kant van de wereld temidden van een vreemd volk.
Dat was een paar weken geleden. We praatten over hoe graag we een thuis zouden willen maken voor onze families, hoe graag we in een echt huis zouden wonen in plaats van in een appartement, hoe graag we een tuintje zouden hebben. Bijna wegkwijnend van zelfmedelijden (ja, er werden wat traantjes gelaten) kwamen we tot de conclusie: dat is toch wat iedere vrouw wil? Huisje, boompje, beestje. De boel goed voor mekaar voor jezelf en je gezin.
Maar met de levensstijl waartoe we ons geroepen voelen en waarvoor we ook zelf gekozen hebben, valt dat niet mee. Always on the move, nooit wetend of de huisbaas morgen voor de deur zal staan om zijn huis op te eisen, nooit wetend of de politie volgende week op de stoep zal staan om je het land uit te zetten. Om te investeren in het huurhuis waarin je woont is eigenlijk weggegooid geld.
Afgelopen week had ik het er weer over met een vriendin, hoe lastig ik het vond om te denken aan wat voor leven in ik Nederland gehad had kunnen hebben: rijtjeshuis, tuintje, schuurtje, zoldertje, gezellig koffie drinken bij vriendinnen met de kinders. Maar mijn vriendin antwoordde (terecht): “Tanja, we hebben Nederland achter ons gelaten. Als we continu ons leven nu vergelijken met wat we in Nederland hadden kunnen hebben, dan worden we alleen maar depressief.” Oja, dat is waar ook. We hebben een nieuwe start gemaakt en wonen nu hier. Niet dat we onze vrienden en familie in Nederland moeten vergeten, maar we zullen een levensstijl moeten opbouwen naar de maatstaven van dit land. En in dit land ben je bevoorrecht als je een appartement met drie slaapkamers hebt, als je een koelkast, een wasmachine én een computer hebt.
En met dat in ons achterhoofd gingen we vorige week op zoek naar een appartement. Toen we na vier dagen nog steeds slechts één optie hadden, een appartement dat we eigenlijk niet zo mooi vonden in een wijk die ons eigenlijk niet zo aanstond, zonk de moed ons een beetje in de schoenen. We hadden onze zinnen op een andere wijk gezet, met veel groen, een klein speelplaatsje en mooie appartementen. In uiterste wanhoop belden we onze teamleider om hem om advies te vragen. Zijn raad was om die mooie wijk uit ons hoofd te zetten, omdat daar al een aantal andere buitenlanders woonden en hij was van mening dat de buitenlanders zich meer moesten verspreiden over de stad. Hij kwam nog wel met een andere, voor ons nog onbekende wijk als tip. Toen we op weg gingen om daar te kijken dachten we: we nemen wel gewoon dat appartement dat we niet zo mooi vonden en gaan morgen weer terug naar Lente Stad. Maar toen we die voor ons nog onbekende wijk inreden, dachten we meteen: Wow! Wat een mooi aangelegd complex: veel groen, kinderspeelplaats, parkeerplekken, waterstroompjes.
En toen we een beschikbaar appartement bezichtigden dachten we allebei: ja, dit is het! De volgende dag meteen een contract voor twee jaar getekend en voor één jaar huur betaald. We ervoeren echt dat zodra we onze eigen dromen en verlangens opgaven, ons er iets nóg beters voor in de plaats werd gegeven. Het doet me denken aan de spreuk: als Hij ergens een deur sluit, opent Hij ergens anders een raam. Of aan dat verhaal over water en wijn: het beste werd tot het laatst bewaard, we moesten gewoon even geduld hebben en blijven vertrouwen.
Klik hier voor een aantal nieuwe foto's
maandag 30 augustus 2010
maandag 23 augustus 2010
Lange autorit & huizenjacht
Sommige mensen maken voor hun plezier verre reizen. Zitten voor hun lol úúúúúrenlang in de auto.
Wij moeten verre reizen maken vanwege ons visum en om een huis te zoeken. Tja, en als het móet, dan is de lol er al snel af. Vrijdagmorgen vertrokken we met de auto uit Lente Stad op weg naar de grens met Vietnam. De streef-vertrektijd was 6.00 uur, maar dat hebben we helaas niet gehaald. Maar om 6.30 uur reden we weg; ook niet slecht voor ons doen. 7 uur (en twee keer overgeven van Zoë) later arriveerden we bij de grens met Vietnam. Omdat de auto volgepakt zat en we hem ergens onbeheerd hadden geparkeerd, leek het ons het beste om de grensoversteek afzonderlijk van elkaar te maken, voor het uitzonderlijke geval dat we het land niet meer in zouden mogen. Wisten wij veel dat het land uit, Vietnam in, Vietnam uit en ons land weer in een uur in beslag zou nemen. Emigratie-immigratie-emigratie-immigratie: onze paspoorten en visa moesten vier keer gecheckt worden.
Twee uur later, om 15.30 uur, zaten we dus weer in de auto, met de wetenschap dat we opnieuw 30 dagen in dit land mogen verblijven. Het plan was om onderweg ergens te overnachten, maar al heel gauw bleek dat Robin er wel zin in had om in één keer door te rijden naar onze toekomstige woonplaats Vrede Stad. Op de kaart leek het tenslotte maar een klein stukje....
Ruim tien uur later, om twee uur 's nachts, kwamen we aan bij het hotel in Vrede Stad waar we zouden verblijven. De kinderen hadden tot die tijd nauwelijks geslapen, tot grote ergernis van hun moeder. Vooral Zoë wilde zich er nog even niet bij neerleggen dat het nu toch echt bedtijd was en viel pas om 3.30 uur in slaap... om vervolgens om 7.00 uur weer wakker te worden. Het behoeft geen verdere uitleg dat dit een verschrikkelijke nacht was en wat mij betreft niet voor herhaling vatbaar.
Anyway, dat was vrijdag en nu is het al maandag, dus intussen zijn we aardig bijgekomen van de reis. Zaterdag hebben we meteen bij een appartement gekeken op de eerste verdieping met drie slaapkamers . Op zich prima, maar niet echt in een leuke wijk. Vanmorgen wilden we onze zoektocht voortzetten, maar realiseerden ons dat er deze twee dagen weinig zou gaan gebeuren omdat momenteel het Geesten Festival wordt gevierd: het belangrijkste festival van het jaar. Er worden enge verhalen verteld over geesten en in ieder huishouden wordt een eend geslacht en geofferd aan de geesten. Het doet ons al te meer beseffen in wat voor duisternis de mensen hier leven.
Woensdag dus maar weer verder op huizenjacht!
Wij moeten verre reizen maken vanwege ons visum en om een huis te zoeken. Tja, en als het móet, dan is de lol er al snel af. Vrijdagmorgen vertrokken we met de auto uit Lente Stad op weg naar de grens met Vietnam. De streef-vertrektijd was 6.00 uur, maar dat hebben we helaas niet gehaald. Maar om 6.30 uur reden we weg; ook niet slecht voor ons doen. 7 uur (en twee keer overgeven van Zoë) later arriveerden we bij de grens met Vietnam. Omdat de auto volgepakt zat en we hem ergens onbeheerd hadden geparkeerd, leek het ons het beste om de grensoversteek afzonderlijk van elkaar te maken, voor het uitzonderlijke geval dat we het land niet meer in zouden mogen. Wisten wij veel dat het land uit, Vietnam in, Vietnam uit en ons land weer in een uur in beslag zou nemen. Emigratie-immigratie-emigratie-immigratie: onze paspoorten en visa moesten vier keer gecheckt worden.
Twee uur later, om 15.30 uur, zaten we dus weer in de auto, met de wetenschap dat we opnieuw 30 dagen in dit land mogen verblijven. Het plan was om onderweg ergens te overnachten, maar al heel gauw bleek dat Robin er wel zin in had om in één keer door te rijden naar onze toekomstige woonplaats Vrede Stad. Op de kaart leek het tenslotte maar een klein stukje....
Ruim tien uur later, om twee uur 's nachts, kwamen we aan bij het hotel in Vrede Stad waar we zouden verblijven. De kinderen hadden tot die tijd nauwelijks geslapen, tot grote ergernis van hun moeder. Vooral Zoë wilde zich er nog even niet bij neerleggen dat het nu toch echt bedtijd was en viel pas om 3.30 uur in slaap... om vervolgens om 7.00 uur weer wakker te worden. Het behoeft geen verdere uitleg dat dit een verschrikkelijke nacht was en wat mij betreft niet voor herhaling vatbaar.
Anyway, dat was vrijdag en nu is het al maandag, dus intussen zijn we aardig bijgekomen van de reis. Zaterdag hebben we meteen bij een appartement gekeken op de eerste verdieping met drie slaapkamers . Op zich prima, maar niet echt in een leuke wijk. Vanmorgen wilden we onze zoektocht voortzetten, maar realiseerden ons dat er deze twee dagen weinig zou gaan gebeuren omdat momenteel het Geesten Festival wordt gevierd: het belangrijkste festival van het jaar. Er worden enge verhalen verteld over geesten en in ieder huishouden wordt een eend geslacht en geofferd aan de geesten. Het doet ons al te meer beseffen in wat voor duisternis de mensen hier leven.
Woensdag dus maar weer verder op huizenjacht!
maandag 16 augustus 2010
Het verhaal
Zoals al aangekondigd in onze laatste Nieuwsflits, volgt Robin deze week een training die heet Telling The Story.
Misschien denk je: waarom moet je daarvoor een training volgen? Dat verhaal kennen we toch allemaal? Maar het verhaal kennen en het verhaal op een begrijpelijke en cultureel passende manier vertellen zijn twee verschillende dingen. Hoe kun je aansluiting vinden bij de denkwereld van de mensen hier, die leven in een wereld vol goden en geesten? Hoe introduceer je begrippen als zonde en redding?
Er werd van de deelnemers verwacht dat ze van tevoren een hele lijst met nieuwe woorden geleerd hadden, zodat het leren vertellen van Het Verhaal niet zo moeilijk meer zou zijn. Vanmiddag ging de training van start.
Voor het avondeten kwam Robin weer thuis met de mededeling dat hij vanavond op straat aan iemand Het Verhaal moest gaan vertellen. Dat was het huiswerk voor alle deelnemers.
Voor de meesten van jullie geldt waarschijnlijk dat jullie in Nederland niet zo snel een wildvreemde op straat aanspreken met de vraag: "Mag ik je een verhaal vertellen?". Nou, hier doen we dat dus ook niet zo snel. Voordeel is dat we toch al anders zijn en dat mensen dus niet verbaasd staan te kijken als we met nieuwe, vreemde ideeën komen. Nadeel is natuurlijk de taal: hoewel we onszelf prima verstaanbaar kunnen maken, is onze taalvaardigheid nog niet zo goed dat we een vloeiend verhaal kunnen vertellen (zonder uhs, uhms en ander gestotter).
Maar goed, Robin heeft zich na het eten teruggetrokken om nog eens goed te oefenen en is zojuist (om 21.15 uur) de deur uitgegaan om iemand te zoeken die naar zijn verhaal wil luisteren. Ik ben benieuwd!
Robin zal op dinsdag, woensdag en donderdag ook nog deelnemen aan deze training, terwijl ik ondertussen mijn laatste taallessen krijg. Na donderdag zit, na 2,5 jaar, onze officiële periode van taalstudie erop. We hebben vorige week een visum voor Vietnam aan moeten vragen, omdat we eind deze week het land uit moeten aangezien we slechts een visum voor twee keer 30 dagen konden krijgen. Aanstaande vrijdag zullen we dus met het gezin naar de grens met Vietnam reizen en na twee keer de grens te zijn overgestoken zullen we de volgende dag doorreizen naar onze toekomstige woonplaats Vrede Stad om te zoeken naar een huis.
Misschien denk je: waarom moet je daarvoor een training volgen? Dat verhaal kennen we toch allemaal? Maar het verhaal kennen en het verhaal op een begrijpelijke en cultureel passende manier vertellen zijn twee verschillende dingen. Hoe kun je aansluiting vinden bij de denkwereld van de mensen hier, die leven in een wereld vol goden en geesten? Hoe introduceer je begrippen als zonde en redding?
Er werd van de deelnemers verwacht dat ze van tevoren een hele lijst met nieuwe woorden geleerd hadden, zodat het leren vertellen van Het Verhaal niet zo moeilijk meer zou zijn. Vanmiddag ging de training van start.
Voor het avondeten kwam Robin weer thuis met de mededeling dat hij vanavond op straat aan iemand Het Verhaal moest gaan vertellen. Dat was het huiswerk voor alle deelnemers.
Voor de meesten van jullie geldt waarschijnlijk dat jullie in Nederland niet zo snel een wildvreemde op straat aanspreken met de vraag: "Mag ik je een verhaal vertellen?". Nou, hier doen we dat dus ook niet zo snel. Voordeel is dat we toch al anders zijn en dat mensen dus niet verbaasd staan te kijken als we met nieuwe, vreemde ideeën komen. Nadeel is natuurlijk de taal: hoewel we onszelf prima verstaanbaar kunnen maken, is onze taalvaardigheid nog niet zo goed dat we een vloeiend verhaal kunnen vertellen (zonder uhs, uhms en ander gestotter).
Maar goed, Robin heeft zich na het eten teruggetrokken om nog eens goed te oefenen en is zojuist (om 21.15 uur) de deur uitgegaan om iemand te zoeken die naar zijn verhaal wil luisteren. Ik ben benieuwd!
Robin zal op dinsdag, woensdag en donderdag ook nog deelnemen aan deze training, terwijl ik ondertussen mijn laatste taallessen krijg. Na donderdag zit, na 2,5 jaar, onze officiële periode van taalstudie erop. We hebben vorige week een visum voor Vietnam aan moeten vragen, omdat we eind deze week het land uit moeten aangezien we slechts een visum voor twee keer 30 dagen konden krijgen. Aanstaande vrijdag zullen we dus met het gezin naar de grens met Vietnam reizen en na twee keer de grens te zijn overgestoken zullen we de volgende dag doorreizen naar onze toekomstige woonplaats Vrede Stad om te zoeken naar een huis.
- Willen jullie aan Robin denken als hij deze training volgt?
- Willen jullie aan ons gezin, in het bijzonder de kinderen, denken als we deze week twee keer een lang stuk in de auto moeten zitten (op vrijdag 8 uur naar de grens en op zaterdag nog 8 uur verder naar Vrede Stad)?
- Willen jullie aan ons denken als we op zoek gaan naar een huis?
maandag 9 augustus 2010
Zoals velen van jullie ongetwijfeld weten, zijn wij geen sterren in terug-mailen. Als je geluk hebt, mailen we binnen zes maanden terug, maar als je pech hebt, staat je bericht een jaar in onze inbox te wachten op antwoord. En dat, terwijl we het zelf zo leuk vinden om e-mail te ontvangen! Als we 's ochtends de computer aanzetten en onze inbox geeft de melding "Er zijn geen nieuwe berichten op de server", dan reageert Robin teleurgesteld: "Niemand houdt meer van ons!" Dan proberen we nog even onze andere drie inboxen en dan kunnen we onszelf meestal wel troosten met een e-mail van Vistaprint, Hallmark of Bol.com. Is die ongewenste reclame toch nog ergens goed voor.
Onze inbox is dus een ramp. Met 151 onbeantwoorde e-mails erin is het lastig om het overzicht te bewaren. Overigens zijn wel alle e-mails gelezen en het feit dat ze nog in de inbox staan en niet naar de map 'klaar' zijn verplaatst, betekent dat we de intentie hebben om ze nog te beantwoorden.
Waarschijnlijk moet de oorzaak gezocht worden in het feit dat we allebei uitstellers zijn. We werken met deadlines en presteren niet zonder druk. Dus als iemand in z'n e-mail zet: "ik moet vóór dan-en-dan antwoord hebben," dan kunnen we daar iets mee en zijn we ook (meestal) op tijd met terug mailen. Maar een gezellig praatje over koetjes en kalfjes (wat we overigens heel erg leuk vinden) vraagt niet om een directe reactie en blijft meestal staan terwijl we allebei denken: dat komt nog wel.
Sommige mensen zijn echte sterren in terug-mailen. Dan stuur je ze een e-mail en dan weet je zeker dat je diezelfde dag nog een e-mail terug hebt. Erg lovenswaardig vind ik dat. En dan ligt de figuurlijke 'bal' weer bij ons, waarschijnlijk weer een maand of zes te wachten voordat hij weer teruggeschoten wordt. Op die manier schiet het opruimen van de inbox natuurlijk niet echt op.
Anyway, ik had vandaag dus duidelijk geen inspiratie voor een zinnig stukje, dus vandaar bovenstaande overdenking. Wat ik tenslotte nog wil zeggen is: Hou vol! Geef niet op! Verlies de moed niet! We houden van jullie allemaal en zijn jullie echt niet vergeten! Hopelijk is het een troost dat we vaker aan jullie denken dan dat jullie een e-mail van ons ontvangen.
Onze inbox is dus een ramp. Met 151 onbeantwoorde e-mails erin is het lastig om het overzicht te bewaren. Overigens zijn wel alle e-mails gelezen en het feit dat ze nog in de inbox staan en niet naar de map 'klaar' zijn verplaatst, betekent dat we de intentie hebben om ze nog te beantwoorden.
Waarschijnlijk moet de oorzaak gezocht worden in het feit dat we allebei uitstellers zijn. We werken met deadlines en presteren niet zonder druk. Dus als iemand in z'n e-mail zet: "ik moet vóór dan-en-dan antwoord hebben," dan kunnen we daar iets mee en zijn we ook (meestal) op tijd met terug mailen. Maar een gezellig praatje over koetjes en kalfjes (wat we overigens heel erg leuk vinden) vraagt niet om een directe reactie en blijft meestal staan terwijl we allebei denken: dat komt nog wel.
Sommige mensen zijn echte sterren in terug-mailen. Dan stuur je ze een e-mail en dan weet je zeker dat je diezelfde dag nog een e-mail terug hebt. Erg lovenswaardig vind ik dat. En dan ligt de figuurlijke 'bal' weer bij ons, waarschijnlijk weer een maand of zes te wachten voordat hij weer teruggeschoten wordt. Op die manier schiet het opruimen van de inbox natuurlijk niet echt op.
Anyway, ik had vandaag dus duidelijk geen inspiratie voor een zinnig stukje, dus vandaar bovenstaande overdenking. Wat ik tenslotte nog wil zeggen is: Hou vol! Geef niet op! Verlies de moed niet! We houden van jullie allemaal en zijn jullie echt niet vergeten! Hopelijk is het een troost dat we vaker aan jullie denken dan dat jullie een e-mail van ons ontvangen.
maandag 2 augustus 2010
Wachten
We hebben zojuist voor de zoveelste keer onze verhuisdatum aangepast. 09-09: makkelijk te onthouden. Niet dat we al een huis hebben gevonden, maar in het volste vertrouwen dat we eind deze maand iets geschikts gaan vinden, hebben we alvast een datum geprikt.
In Nederland plan je dat soort dingen máánden van tevoren en moet je ruim van tevoren een verhuisbedrijf regelen. Hier bel je 's avonds een verhuisbedrijf en de volgende morgen staan ze bij je op de stoep.
Zo ging het ook met vliegtickets: ik belde om vier uur naar het reisbureau om te vragen of ze nog tickets naar Hong Kong hadden, een half uur later stonden ze ons met de tickets op te wachten op het vliegveld.
Is ons drinkwater op? Een belletje naar het waterbedrijf en tien minuten later staat een waterbezorger voor de deur met 40 liter vers drinkwater.
Een lekkende gootsteen of een afvoerbuis die vervangen moet worden? Vijf minuten na ons telefoontje zit onze vertrouwde reparatievriend in de keuken te knutselen (om uiteindelijk 1 of 2 Euro te rekenen voor de totale klus, inclusief voorrijkosten, man-uren en materiaal).
Naar het ziekenhuis voor bijvoorbeeld een MRI? Je loopt het gebouw binnen, meldt je bij de balie en een half uur later lig je in het apparaat en weer een half uur later kun je de uitslag in ontvangst nemen.
Van wachtlijsten heb ik hier nog nooit gehoord. De mensen hier zijn daar ook niet goed in: wachten. Als ik bij de bakker, bij het postkantoor of bij de bushalte gewoon op mijn beurt zou wachten, zou ik nooit aan de beurt komen, want mensen dringen continu voor. Ook in de wachtrij voor een rood verkeerslicht schiet er vaak een auto over de baan voor rechtsaf, om zijn auto vervolgens vóóraan de wachtende rij auto's te plaatsen (nog vóór de witte stopstreep). Niemand die zich daar aan stoort.
Als ik vlees op de markt koop, dan ligt dat soms al een halve dag ongekoeld en onbedekt op een marktkraam. Niet zo fris, zouden wij Nederlanders zeggen. Maar aan de andere kant: als ik zo'n stukje vlees koop, dan weet ik in ieder geval zeker dat dat varken diezelfde ochtend nog leefde. Hoe lang is die productie- en vervoersketen in Nederland wel niet?
Met andere woorden: het is een directe maatschappij en de stap naar de consument is relatief klein. Dat het een directe maatschappij is, blijkt ook uit het feit dat rekeningen direct betaald moeten worden, geen facturen achteraf of ongewenste afschrijvingen. Veel mensen hebben hier niet eens een bankrekening.
Soms wel lastig, die contante maatschappij. Want wanneer we bijvoorbeeld de jaarlijkse huur van ons appartement moeten betalen, dan komen er 168 biljetten van 100 Yuan op tafel (100 Yuan is het grootste bankbiljet, maar is omgerekend slechts 10 Euro waard).
Maar in de meeste gevallen vind ik het wel handig, want je weet meteen waar je aan toe bent en hebt geen onverwachte financiële tegenvallers achteraf.
Klik hier voor de foto's van de maand juli
In Nederland plan je dat soort dingen máánden van tevoren en moet je ruim van tevoren een verhuisbedrijf regelen. Hier bel je 's avonds een verhuisbedrijf en de volgende morgen staan ze bij je op de stoep.
Zo ging het ook met vliegtickets: ik belde om vier uur naar het reisbureau om te vragen of ze nog tickets naar Hong Kong hadden, een half uur later stonden ze ons met de tickets op te wachten op het vliegveld.
Is ons drinkwater op? Een belletje naar het waterbedrijf en tien minuten later staat een waterbezorger voor de deur met 40 liter vers drinkwater.
Een lekkende gootsteen of een afvoerbuis die vervangen moet worden? Vijf minuten na ons telefoontje zit onze vertrouwde reparatievriend in de keuken te knutselen (om uiteindelijk 1 of 2 Euro te rekenen voor de totale klus, inclusief voorrijkosten, man-uren en materiaal).
Naar het ziekenhuis voor bijvoorbeeld een MRI? Je loopt het gebouw binnen, meldt je bij de balie en een half uur later lig je in het apparaat en weer een half uur later kun je de uitslag in ontvangst nemen.
Van wachtlijsten heb ik hier nog nooit gehoord. De mensen hier zijn daar ook niet goed in: wachten. Als ik bij de bakker, bij het postkantoor of bij de bushalte gewoon op mijn beurt zou wachten, zou ik nooit aan de beurt komen, want mensen dringen continu voor. Ook in de wachtrij voor een rood verkeerslicht schiet er vaak een auto over de baan voor rechtsaf, om zijn auto vervolgens vóóraan de wachtende rij auto's te plaatsen (nog vóór de witte stopstreep). Niemand die zich daar aan stoort.
Als ik vlees op de markt koop, dan ligt dat soms al een halve dag ongekoeld en onbedekt op een marktkraam. Niet zo fris, zouden wij Nederlanders zeggen. Maar aan de andere kant: als ik zo'n stukje vlees koop, dan weet ik in ieder geval zeker dat dat varken diezelfde ochtend nog leefde. Hoe lang is die productie- en vervoersketen in Nederland wel niet?
Met andere woorden: het is een directe maatschappij en de stap naar de consument is relatief klein. Dat het een directe maatschappij is, blijkt ook uit het feit dat rekeningen direct betaald moeten worden, geen facturen achteraf of ongewenste afschrijvingen. Veel mensen hebben hier niet eens een bankrekening.
Soms wel lastig, die contante maatschappij. Want wanneer we bijvoorbeeld de jaarlijkse huur van ons appartement moeten betalen, dan komen er 168 biljetten van 100 Yuan op tafel (100 Yuan is het grootste bankbiljet, maar is omgerekend slechts 10 Euro waard).
Maar in de meeste gevallen vind ik het wel handig, want je weet meteen waar je aan toe bent en hebt geen onverwachte financiële tegenvallers achteraf.
Klik hier voor de foto's van de maand juli
Abonneren op:
Posts (Atom)