Moet ik nu wéér gaan schrijven over onze meest recente maandelijkse visa run naar het buitenland, die we vorige week maakten? Moet ik gaan schrijven dat de autoreis naar Hong Kong wel erg lang was (15 uur)? Dat het weer erg vermoeiend was met de kinderen (maar uiteraard ook voor de kinderen)? Moet ik weer gaan schrijven over douanes, ambassades, bussen en metro's? Ik geloof dat ik in de herhaling zou gaan vallen en bovendien vrees ik dat er lezers zouden zijn die vinden dat ik op mijn blog wel erg veel klaag over mijn leven hier.
Dus, een wat luchtiger stukje over onze GPS.
Ik persoonlijk ben meer van de kaarten. Als we op reis gaan dan zoek ik graag zelf uit welke route we rijden en waar de plaats van bestemming zich bevindt. Robin daarentegen is van het makkelijke en denkt: als een machientje het voor mij kan doen, waarom zou ik dan mijzelf er mee vermoeien?
En dus gingen we afgelopen woensdag op pad met slechts een straatnaam van ons overnachtingsadres op een briefje, zodat we dat konden intoetsen in de GPS. Eigenlijk ging de reis heel voorspoedig en tegen acht uur 's avonds arriveerden we in de straat waar het hotel vlakbij zou moeten liggen. Maar hoe we ook zochten, het hotel bleek onvindbaar. Na drie kwartier rondrijden vroegen we eindelijk aan iemand de weg. "Oh, maar dat ligt in de stad!" was zijn antwoord. Huh? In de stad? Waar zaten we nu dan? Tja, als we dat eens wisten. We hadden tenslotte blindelings de aanwijzingen van de GPS gevolgd en hadden dus geen idee waar we gestrand waren. Waarschijnlijk waren we in een voorstad van die grote stad beland, die toevallig óók een straat met die naam had (elke stad hier heeft tenslotte een Volks Straat). We bleken ons 20 km van de straat van bestemming te bevinden. Gelukkig, uiteindelijk wees onze trouwe, grijze vriend ons wél de goede weg, maar we hadden door zijn 'misleiding' wel een vertraging van anderhalf uur opgelopen.
Na drie dagen hadden we ons vertrouwen in de GPS weer hervonden en dus toetsten we voor de terugreis ons thuisadres in en met ons verstand op nul gingen we weer op weg. Het eerste uur ging goed, maar toen gaf het schermpje aan dat we van de snelweg af moesten. We dachten: hij zal de weg wel weten. En dus verlieten we de snelweg, om er al snel achter te komen dat we dwars door een mega-grote miljoenenstad geleid werden. Verkeerslichten, rotondes, fietsen, brommers; dit schoot echt niet op. Waarschijnlijk is er een instelling op ons machientje die je laat kiezen tussen 'snelste weg' en 'kortste weg' (maar dan in karakters). Het kan haast niet anders dan dat die instelling op 'kortste weg' weg staat, want geen normaal denkend mens zou ooit zo'n route dwars door zo'n grote stad kiezen. De overige aanwijzingen van Mr-I-Know-The-Way in de wind slaand baanden we ons zo snel mogelijk weer een weg naar de snelweg en vervolgden onze weg, dit keer mét kaart.
Het gebruik van zo'n apparaatje met een menu in een taal waarin je vloeiend bent zou ons waarschijnlijk minder problemen opleveren. Maar zeker het lokale schrift hier zijn we ons nog lang niet volledig eigen, en dus doen we er misschien verstandig aan om voorlopig nog even ons eigen verstand en inzicht te gebruiken wanneer we de weg op gaan.
Klik hier voor een aantal nieuwe foto's
p.s. onze GPS hadden we gratis van iemand gekregen, ik geloof niet dat ik er akkoord mee zou gaan om daar geld aan uit te geven...
