Een half jaar geleden zat ik met een vriendin, moeder van drie jongens, in de bus en ze waarschuwde me dat vanaf nu ik de hele dag door politie-agentje zou spelen tussen de kinderen. Zoë was toen 10 maanden oud, kroop nog niet eens en vermaakte zich met rammelaars, bijtringen en zachte knuffeltjes. Zoë was Juda's kleine knuffelpopje en er was geen spoortje jaloezie te bekennen. Dus ik wuifde mijn vriendins waarschuwing weg en zei nog: "Misschien valt het bij ons wel mee, omdat het om een jongen en een meisje gaat." Niet veel later, zodra Zoë ging kruipen, begon Juda's kijk op zijn kleine zusje te veranderen: van schattig knuffelpopje naar bedreiging. Nu kon ze zijn speelgoed pakken en dat was natuurlijk onwenselijk.
Een paar maanden geleden sprak ik met een andere vriendin over de telefoon en ik deelde over de jaloezie, het afpakken, geruzie, enz., maar ik zei erbij: "Het zal allemaal wel bij de leeftijd horen." Haar reactie daarop houdt me sindsdien bezig: "Er is geen garantie dat ze elkaar over een paar jaar wel leuk zullen vinden hoor." Ineens realiseerde ik me (eigenlijk voor het eerst sinds het begin van mijn moederschap): ja, broertjes en zusjes zijn niet per definitie beste vriendjes. In Nederland zou ik me daar niet zo druk over gemaakt hebben, maar juist hier, waar vriendjes maken met lokale kinderen niet zo gemakkelijk is/zal zijn voor onze kinderen, had me dat wel ideaal geleken. Eigenlijk vond ik het ook wel leuk dat er maar anderhalf jaar tussen Juda en Zoë zat, want dan konden ze leuk met elkaar spelen. Niet per definitie dus.
De tijd zal het leren...
Klik hier voor een aantal foto's uit september
