Afgelopen week las ik op de Facebook-wall van een vriendin "Alweer 39 weken zwanger". Meteen dacht ik: tjonge, dan was ik nu dus 36 weken zwanger geweest, want ik was drie weken later dan betreffende vriendin uitgerekend. Dan hadden we nu in Nederland gezeten, dan had ik nu met een dikke buik gelopen. Hoewel de nieuwe zwangerschap het verdriet van de miskraam natuurlijk heel erg verzacht heeft, zijn er af en toe toch van die triggers die het verlies weer even in mijn hoofd doen opkomen.
Gisteravond zat ik er nog een beetje over door te mijmeren en ik dacht: de datum waarop Mika eigenlijk geboren had moeten worden komt nu steeds dichterbij en ik constateerde dat ik in mijn hoofd toch wel een beetje toeleefde naar de oorspronkelijke due date. Maar daarna kwam er een andere gedachte in mijn hoofd op: Mika had niet eigenlijk op 15 april 2011 geboren moeten worden; Mika's due date was 30 oktober 2010. Geen dag eerder en geen dag later. Mika is geboren op de dag dat ze eigenlijk geboren had moeten worden. Mika is precies volgens plan geboren, al was het niet ons plan, maar een Hoger Plan.
En ineens kon ik het loslaten en realiseerde ik me dat ik niet meer na hoefde te denken over een fictieve, niet-bestaande zwangerschap. Ik hoef niet meer toe te leven naar 15 april, want die datum heeft feitelijk niks (meer) met Mika te maken. Ik vond deze gedachte echt heel bevrijdend en geloof ook niet dat hij van mezelf kwam. Het zijn soms van die kleine, gouden momenten die het leven weer in het juiste perspectief zetten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
We vinden het leuk om zo nu en dan iets van onze lezers te horen. Je reactie wordt niet direct zichtbaar, maar pas nadat hij door ons gelezen is. Graag je naam erbij vermelden.