Ik heb alweer zoveel geleerd in de afgelopen week.
Natuurlijk hebben we veel opgestoken van de twee-weekse cursus die we volgden. We vonden vooral het onderwerp Partner Ontwikkeling erg interessant ("we zijn niet op zoek naar donoren, maar naar partners") en realiseren ons dat we daarin vaak flink tekort schieten. De relatie die wij met de mensen thuis hebben is niet éénrichtingsverkeer, maar tweerichtingsverkeer. Verder hebben we er bij stilgestaan dat niet al onze partners geïnteresseerd zijn in hetzelfde: sommigen zijn geïnteresseerd in ons, anderen in wat we doen. Dit hangt overigens ook samen met de verschillen in generatie, dus we hebben ons verdiept in hoe we de verschillende generaties op verschillende manieren kunnen inlichten. Tenslotte stond een groot deel van de cursus in het teken van het houden van presentaties, dus we hebben veel geoefend in het spreken voor een groep mensen. Kan nooit kwaad toch?
Bij de kinderoppas werd Juda gebeten door een hondje en Zoe had ook een kras op haar been waarvan niet duidelijk was of het door een hondentand of een hondenpoot kwam. Dus veel geleerd over de ziekte rabies. Bijvoorbeeld dat je direct na een hondenbeet een serie injecties moet krijgen, dat rabies zonder die serie injecties altijd dodelijk is, dat rabies in ons land erg veel voorkomt en dat die serie injecties in Lente Stad niet verkrijgbaar is. Tjonge, voor wat voor keus sta je dan? Gelukkig verbleven we bij een arts in huis en volgens hem was de kans dat onze kinderen rabies zouden oplopen heel klein. Dus we hebben ervoor gekozen om maar niet naar Thailand te vliegen voor die injecties, maar ik blijf het toch een spannende situatie vinden (zeker als je weet dat de ziekte soms pas járen na de beet zijn intrede doet).
Afgelopen vrijdag leerden we dat het ziekenhuis waar we altijd heengaan voor echo's geen vervangende echoscopist heeft. De vrouw die altijd de echo's doet was ziek en dus ging de echo waar ik al wekenlang naar uitkeek niet door. Dan maar weer zes weken wachten tot we in Thailand zijn.
Toen we afgelopen zaterdag terugkwamen in Vrede Stad leerden we wat een vochtig klimaat doet met je huis en je spullen. De afgelopen weken was de luchtvochtigheid hier 90% en dat is niet goed voor je jassen, petten, knuffels, speelgoed, muren, gordijnen, keukenspullen, bedden en dekens. Je raadt het al: ALLES zat onder de schimmel. Sommige dingen kunnen we wassen, sommige dingen kunnen we schoonboenen, maar een aantal spullen zullen we moeten weggooien en weer andere dingen zullen hun leven moeten voortzetten mét schimmel (een muur kun je nu eenmaal niet weggooien). We hebben voorheen veel geklaagd over het droge klimaat in Lente Stad, maar dit is toch ook niet alles.
Tenslotte eindelijk wat foto's van onze tijd in Kathmandu. Ik moet helaas constateren dat we eigenlijk alleen onze camera tevoorschijn halen om foto's van de kinderen te maken. Geen mystieke of avontuurlijke plaatjes dus.... Daar moeten we de komende vijf weken nog wel aan werken, want de mensen thuis zitten denk ik niet te wachten op alleen maar foto's van onze kids.
maandag 25 april 2011
maandag 18 april 2011
Groot, oud en volwassen
Ik weet nog zó goed hoe ik als kind ernaar uitkeek om groot te zijn. Zat ik in groep 5, dan dacht ik: als ik in groep 8 zit, dan zal ik me wel heel groot voelen. Zat ik in groep 8, dan dacht ik: als ik op de middelbare school zit, dan zal ik me wel heel groot voelen. Enzovoorts, enzovoorts. Altijd dacht ik maar: hoe ouder hoe beter. Maar het échte volwassen voelen, het idee hebben dat je de wereld een beetje begrijpt, dat je vat hebt op je leven, dat je je klaar voelt voor alles wat nog komen gaat? Nee, dat stadium ben ik nog steeds niet gepasseerd. Ik voel me nog steeds een broekie, misschien ook omdat de rest van de groep buitenlanders in Vrede Stad allemaal 40 jaar of ouder is? Misschien als ik me eenmaal dertiger mag noemen? (Help! Dat is al over 1 jaar!)
Maar als ik nu terugkijk op mijn leven vraag ik me af waarom ik eigenlijk altijd groot, oud en volwassen wilde zijn. Is het leven van een kind niet schitterend? Toen ik op de middelbare school zat keek ik met weemoed terug op mijn basisschooltijd: eindeloos spelen, niet druk maken over huiswerk, zakgeld, kleedgeld, jongens, borsten, enz. Geen moeilijke beslissingen die gemaakt hoefden te worden, want die werden vóór je gemaakt. Natuurlijk brak er na het trouwen en het op mezelf gaan wonen een periode van ongekende vrijheid aan, maar ook van veel meer verantwoordelijkheden! Verzekeringen, boodschappen, huur betalen, belastingen, eten op tafel zetten, huis schoonhouden, fietsonderhoud, om nog maar niet te spreken van 'huwelijksonderhoud' :-) Poeh, wat kwam er een hoop op me af!
Maar wat had ik eigenlijk geklaagd over druk zijn? Mijn leven stond pas echt op z'n kop na de geboorte van Juda. Hoe kon ik in vredesnaam tijd maken voor al die bovenstaande dingen als er een kind was dat gevoed, verschoond, gebadderd, in slaap gebracht en geëntertaind moest worden??
En toen de verhuizing naar Azië, waar al die dingen die in Nederland al zo complex leken nog véél complexer waren. Waar het dagelijks leven nog veel meer energie vergde en er een hele nieuwe taal en cultuur geleerd moest worden. Maar na de komst van Zoë leek het leven met één kind ineens een eitje, zelfs in Lente Stad. En na de verhuizing naar Vrede Stad, leek het leven in Lente Stad toch eigenlijk wel heel makkelijk. Veel westers eten, leuke kleding te koop, veel leeftijdgenoten in onze vriendenkring, iedereen is verstaanbaar, bloem, boter, pindakaas, gist: alles is voorhanden.
Wat ik maar wil zeggen is: het lijkt wel of een voorgaande fase altijd makkelijker leek, alsof het leven alleen maar complexer is geworden met steeds meer verantwoordelijkheden, met steeds meer keuzes die gemaakt moeten worden en met steeds minder tijd voor mezelf. Waarschijnlijk zal deze stijgende lijn zich nog wel even voortzetten na de komst van nummer drie en misschien ook nog wel tijdens de periode van thuisscholing van onze kinderen. Maar ik mag toch hopen dat er ooit een buigpunt zal komen, waarna het leven weer wat meer ruimte biedt voor boeken lezen, in de zon zitten met een kop thee, een spelletje doen of een stuk wandelen ter ontspanning.
Hebben andere ouders hier ervaring mee? Ik ben benieuwd!
(p.s. ik ben verder niet wanhopig hoor en als ik bovenstaand stuk in een geestelijk daglicht zou zetten, dan zou ik natuurlijk constateren dat ik elke dag de kracht van boven ontvang die ik nodig heb en dat ik het allemaal niet uit eigen kracht hoef te doen.)
Maar als ik nu terugkijk op mijn leven vraag ik me af waarom ik eigenlijk altijd groot, oud en volwassen wilde zijn. Is het leven van een kind niet schitterend? Toen ik op de middelbare school zat keek ik met weemoed terug op mijn basisschooltijd: eindeloos spelen, niet druk maken over huiswerk, zakgeld, kleedgeld, jongens, borsten, enz. Geen moeilijke beslissingen die gemaakt hoefden te worden, want die werden vóór je gemaakt. Natuurlijk brak er na het trouwen en het op mezelf gaan wonen een periode van ongekende vrijheid aan, maar ook van veel meer verantwoordelijkheden! Verzekeringen, boodschappen, huur betalen, belastingen, eten op tafel zetten, huis schoonhouden, fietsonderhoud, om nog maar niet te spreken van 'huwelijksonderhoud' :-) Poeh, wat kwam er een hoop op me af!
Maar wat had ik eigenlijk geklaagd over druk zijn? Mijn leven stond pas echt op z'n kop na de geboorte van Juda. Hoe kon ik in vredesnaam tijd maken voor al die bovenstaande dingen als er een kind was dat gevoed, verschoond, gebadderd, in slaap gebracht en geëntertaind moest worden??
En toen de verhuizing naar Azië, waar al die dingen die in Nederland al zo complex leken nog véél complexer waren. Waar het dagelijks leven nog veel meer energie vergde en er een hele nieuwe taal en cultuur geleerd moest worden. Maar na de komst van Zoë leek het leven met één kind ineens een eitje, zelfs in Lente Stad. En na de verhuizing naar Vrede Stad, leek het leven in Lente Stad toch eigenlijk wel heel makkelijk. Veel westers eten, leuke kleding te koop, veel leeftijdgenoten in onze vriendenkring, iedereen is verstaanbaar, bloem, boter, pindakaas, gist: alles is voorhanden.
Wat ik maar wil zeggen is: het lijkt wel of een voorgaande fase altijd makkelijker leek, alsof het leven alleen maar complexer is geworden met steeds meer verantwoordelijkheden, met steeds meer keuzes die gemaakt moeten worden en met steeds minder tijd voor mezelf. Waarschijnlijk zal deze stijgende lijn zich nog wel even voortzetten na de komst van nummer drie en misschien ook nog wel tijdens de periode van thuisscholing van onze kinderen. Maar ik mag toch hopen dat er ooit een buigpunt zal komen, waarna het leven weer wat meer ruimte biedt voor boeken lezen, in de zon zitten met een kop thee, een spelletje doen of een stuk wandelen ter ontspanning.
Hebben andere ouders hier ervaring mee? Ik ben benieuwd!
(p.s. ik ben verder niet wanhopig hoor en als ik bovenstaand stuk in een geestelijk daglicht zou zetten, dan zou ik natuurlijk constateren dat ik elke dag de kracht van boven ontvang die ik nodig heb en dat ik het allemaal niet uit eigen kracht hoef te doen.)
maandag 11 april 2011
Hoe zou het daarbinnen zijn?
Héérlijk, om weer eens vier weken onafgebroken in Vrede Stad te zijn geweest, zonder visa-runs, bezoek, vakantie of medische noodgevallen. Maar afgelopen vrijdag moesten we er toch weer aan geloven: we gingen weer op weg naar Lente Stad. Helaas met een zieke Zoë (waarschijnlijk hand-, voet-, mondziekte). Gelukkig verliep de reis beter dan alle vorige keren, sliep Zoë de helft van de tijd en arriveerden we al na een autorit van 8,5 uur in Lente Stad, waar we één nachtje sliepen bij goede vrienden. De volgende dag settelden we ons op ons logeeradres voor de komende twee weken: een Amerikaans gezin (dat we eigenlijk helemaal niet kennen) met een meisje van vier, dat in dezelfde straat woont als waar wij 2,5 jaar hebben gewoond.
Doel van deze reis: een cursus volgen die ons voorbereidt op onze tijd in Nederland. Vandaag de eerste cursusdag gehad; erg goed, maar jammer dat de kinderen de ochtend en de middag bij twee verschillende, voor hen wildvreemde gezinnen moesten doorbrengen. Juda heeft zich keurig gedragen, maar Zoë zit in een hangerige, aanhankelijke periode (papa is álles) en had het dus minder naar haar zin.
Ondertussen leg ik meerde malen per dag een hand op m'n buik en vraag me af: hoe zou het daarbinnen zijn? Zou het dit keer wél goed gaan? Vandaag is precies de dag dat Mika werd geboren: 16 weken en 5 dagen, en ik ben er meer mee bezig dan ik had gedacht. Het liefst zou ik meteen naar het ziekenhuis gaan voor een echo, maar ik moet van mezelf nog anderhalve week wachten, vlak voordat we weer naar Vrede Stad vertrekken. We houden de spanning er dus nog even in!
Doel van deze reis: een cursus volgen die ons voorbereidt op onze tijd in Nederland. Vandaag de eerste cursusdag gehad; erg goed, maar jammer dat de kinderen de ochtend en de middag bij twee verschillende, voor hen wildvreemde gezinnen moesten doorbrengen. Juda heeft zich keurig gedragen, maar Zoë zit in een hangerige, aanhankelijke periode (papa is álles) en had het dus minder naar haar zin.
Ondertussen leg ik meerde malen per dag een hand op m'n buik en vraag me af: hoe zou het daarbinnen zijn? Zou het dit keer wél goed gaan? Vandaag is precies de dag dat Mika werd geboren: 16 weken en 5 dagen, en ik ben er meer mee bezig dan ik had gedacht. Het liefst zou ik meteen naar het ziekenhuis gaan voor een echo, maar ik moet van mezelf nog anderhalve week wachten, vlak voordat we weer naar Vrede Stad vertrekken. We houden de spanning er dus nog even in!
maandag 4 april 2011
Feestelijk familiedagje
Ongelooflijk: wat was het spannend. De gynaecologe had me verteld hoe vaak ik per uur de baby moest voelen bewegen en als het te weinig zou zijn, dan moest ik meteen aan de bel trekken. Ik moest elke week op controle komen, moest een stress-test ondergaan en uiteindelijk kreeg ik twee jaar en twee dagen geleden te horen dat ik de volgende ochtend zou worden ingeleid. De gynaecologe had me er al op voorbereid dat het kindje zeer waarschijnlijk een flinke groei-achterstand zou hebben vanwege het weinige vruchtwater. Wat waren we dan ook opgelucht toen er de volgende middag een gezonde 6-ponder werd geboren!
Denkend aan die laatste zorgelijke weken van de zwangerschap van Zoë, maakte dat ik me gisteren extra dankbaar voelde voor het vrolijke en gezonde meisje waarvan we alweer twee jaar lang hebben mogen genieten.
Toen Juda een half jaar geleden drie werd, hebben we het niet uitgebreid gevierd omdat we midden in een tijd van reizen en verhuizen zaten. Om die reden wilde ik graag dat Zoë’s tweede verjaardag niet alleen voor Zoë zelf leuk zou worden, maar ook een heugelijke dag zou zijn voor Juda. En dus hadden we het al wekenlang over de Grote Feestdag, maakten we slingers van papier, zongen we wel honderd keer Happy Birthday, mochten de kinderen allebei een verjaardagskroon beplakken en vroeg Juda steeds: “Mama, hoeveel nachtjes slapen nog?” en “Mama, wanneer ga je nou de taart bakken?”
De dag zelf was erg relaxed: ‘s ochtends zingen en cadeautjes op het grote bed, daarna natuurlijk met de nieuwe cadeautjes spelen, bij de koffie weer zingen, kaarsjes uitblazen en taart eten (die er een stuk lekkerder uitzag dan hij in werkelijkheid was), ‘s middags zelf cake versieren, skypen met de opa's en oma's en ‘s avonds gourmetten. Hoewel het zo een gezellig familiedagje was, realiseerden we ons wel opnieuw hoe erg we op dit soort momenten de aanwezigheid van opa’s, oma’s, ooms, tantes, neefjes, nichtjes, vriendjes en vriendinnetjes missen. Maar er valt mee te leven en bovendien komen woensdag alle plaatselijke ‘ooms’ en ‘tantes’ op bezoek om Zoë’s verjaardag en de verjaardagen van nog twee anderen bij ons thuis te vieren. Toch nog een feestje dus!
Vanmorgen werd Juda wakker en zei al gauw: “Even kijken of Zoë nog jarig is hoor!”. Hij rende vervolgens naar de woonkamer om te checken of de slingers er nog hingen. Blij kwam hij rapporteren: “Ja, ze is nog jarig!”.
Denkend aan die laatste zorgelijke weken van de zwangerschap van Zoë, maakte dat ik me gisteren extra dankbaar voelde voor het vrolijke en gezonde meisje waarvan we alweer twee jaar lang hebben mogen genieten.
Toen Juda een half jaar geleden drie werd, hebben we het niet uitgebreid gevierd omdat we midden in een tijd van reizen en verhuizen zaten. Om die reden wilde ik graag dat Zoë’s tweede verjaardag niet alleen voor Zoë zelf leuk zou worden, maar ook een heugelijke dag zou zijn voor Juda. En dus hadden we het al wekenlang over de Grote Feestdag, maakten we slingers van papier, zongen we wel honderd keer Happy Birthday, mochten de kinderen allebei een verjaardagskroon beplakken en vroeg Juda steeds: “Mama, hoeveel nachtjes slapen nog?” en “Mama, wanneer ga je nou de taart bakken?”
De dag zelf was erg relaxed: ‘s ochtends zingen en cadeautjes op het grote bed, daarna natuurlijk met de nieuwe cadeautjes spelen, bij de koffie weer zingen, kaarsjes uitblazen en taart eten (die er een stuk lekkerder uitzag dan hij in werkelijkheid was), ‘s middags zelf cake versieren, skypen met de opa's en oma's en ‘s avonds gourmetten. Hoewel het zo een gezellig familiedagje was, realiseerden we ons wel opnieuw hoe erg we op dit soort momenten de aanwezigheid van opa’s, oma’s, ooms, tantes, neefjes, nichtjes, vriendjes en vriendinnetjes missen. Maar er valt mee te leven en bovendien komen woensdag alle plaatselijke ‘ooms’ en ‘tantes’ op bezoek om Zoë’s verjaardag en de verjaardagen van nog twee anderen bij ons thuis te vieren. Toch nog een feestje dus!
Vanmorgen werd Juda wakker en zei al gauw: “Even kijken of Zoë nog jarig is hoor!”. Hij rende vervolgens naar de woonkamer om te checken of de slingers er nog hingen. Blij kwam hij rapporteren: “Ja, ze is nog jarig!”.
Abonneren op:
Posts (Atom)