Groot, oud en volwassen

Ik weet nog zó goed hoe ik als kind ernaar uitkeek om groot te zijn. Zat ik in groep 5, dan dacht ik: als ik in groep 8 zit, dan zal ik me wel heel groot voelen. Zat ik in groep 8, dan dacht ik: als ik op de middelbare school zit, dan zal ik me wel heel groot voelen. Enzovoorts, enzovoorts. Altijd dacht ik maar: hoe ouder hoe beter. Maar het échte volwassen voelen, het idee hebben dat je de wereld een beetje begrijpt, dat je vat hebt op je leven, dat je je klaar voelt voor alles wat nog komen gaat? Nee, dat stadium ben ik nog steeds niet gepasseerd. Ik voel me nog steeds een broekie, misschien ook omdat de rest van de groep buitenlanders in Vrede Stad allemaal 40 jaar of ouder is? Misschien als ik me eenmaal dertiger mag noemen? (Help! Dat is al over 1 jaar!)

Maar als ik nu terugkijk op mijn leven vraag ik me af waarom ik eigenlijk altijd groot, oud en volwassen wilde zijn. Is het leven van een kind niet schitterend? Toen ik op de middelbare school zat keek ik met weemoed terug op mijn basisschooltijd: eindeloos spelen, niet druk maken over huiswerk, zakgeld, kleedgeld, jongens, borsten, enz. Geen moeilijke beslissingen die gemaakt hoefden te worden, want die werden vóór je gemaakt. Natuurlijk brak er na het trouwen en het op mezelf gaan wonen een periode van ongekende vrijheid aan, maar ook van veel meer verantwoordelijkheden! Verzekeringen, boodschappen, huur betalen, belastingen, eten op tafel zetten, huis schoonhouden, fietsonderhoud, om nog maar niet te spreken van 'huwelijksonderhoud' :-) Poeh, wat kwam er een hoop op me af!

Maar wat had ik eigenlijk geklaagd over druk zijn? Mijn leven stond pas echt op z'n kop na de geboorte van Juda. Hoe kon ik in vredesnaam tijd maken voor al die bovenstaande dingen als er een kind was dat gevoed, verschoond, gebadderd, in slaap gebracht en geëntertaind moest worden??
En toen de verhuizing naar Azië, waar al die dingen die in Nederland al zo complex leken nog véél complexer waren. Waar het dagelijks leven nog veel meer energie vergde en er een hele nieuwe taal en cultuur geleerd moest worden. Maar na de komst van Zoë leek het leven met één kind ineens een eitje, zelfs in Lente Stad. En na de verhuizing naar Vrede Stad, leek het leven in Lente Stad toch eigenlijk wel heel makkelijk. Veel westers eten, leuke kleding te koop, veel leeftijdgenoten in onze vriendenkring, iedereen is verstaanbaar, bloem, boter, pindakaas, gist: alles is voorhanden.

Wat ik maar wil zeggen is: het lijkt wel of een voorgaande fase altijd makkelijker leek, alsof het leven alleen maar complexer is geworden met steeds meer verantwoordelijkheden, met steeds meer keuzes die gemaakt moeten worden en met steeds minder tijd voor mezelf. Waarschijnlijk zal deze stijgende lijn zich nog wel even voortzetten na de komst van nummer drie en misschien ook nog wel tijdens de periode van thuisscholing van onze kinderen. Maar ik mag toch hopen dat er ooit een buigpunt zal komen, waarna het leven weer wat meer ruimte biedt voor boeken lezen, in de zon zitten met een kop thee, een spelletje doen of een stuk wandelen ter ontspanning.
Hebben andere ouders hier ervaring mee? Ik ben benieuwd!

(p.s. ik ben verder niet wanhopig hoor en als ik bovenstaand stuk in een geestelijk daglicht zou zetten, dan zou ik natuurlijk constateren dat ik elke dag de kracht van boven ontvang die ik nodig heb en dat ik het allemaal niet uit eigen kracht hoef te doen.)