Nog zoveel te leren

Ik heb alweer zoveel geleerd in de afgelopen week.

Natuurlijk hebben we veel opgestoken van de twee-weekse cursus die we volgden. We vonden vooral het onderwerp Partner Ontwikkeling erg interessant ("we zijn niet op zoek naar donoren, maar naar partners") en realiseren ons dat we daarin vaak flink tekort schieten. De relatie die wij met de mensen thuis hebben is niet éénrichtingsverkeer, maar tweerichtingsverkeer. Verder hebben we er bij stilgestaan dat niet al onze partners geïnteresseerd zijn in hetzelfde: sommigen zijn geïnteresseerd in ons, anderen in wat we doen. Dit hangt overigens ook samen met de verschillen in generatie, dus we hebben ons verdiept in hoe we de verschillende generaties op verschillende manieren kunnen inlichten. Tenslotte stond een groot deel van de cursus in het teken van het houden van presentaties, dus we hebben veel geoefend in het spreken voor een groep mensen. Kan nooit kwaad toch?

Bij de kinderoppas werd Juda gebeten door een hondje en Zoe had ook een kras op haar been waarvan niet duidelijk was of het door een hondentand of een hondenpoot kwam. Dus veel geleerd over de ziekte rabies. Bijvoorbeeld dat je direct na een hondenbeet een serie injecties moet krijgen, dat rabies zonder die serie injecties altijd dodelijk is, dat rabies in ons land erg veel voorkomt en dat die serie injecties in Lente Stad niet verkrijgbaar is. Tjonge, voor wat voor keus sta je dan? Gelukkig verbleven we bij een arts in huis en volgens hem was de kans dat onze kinderen rabies zouden oplopen heel klein. Dus we hebben ervoor gekozen om maar niet naar Thailand te vliegen voor die injecties, maar ik blijf het toch een spannende situatie vinden (zeker als je weet dat de ziekte soms pas járen na de beet zijn intrede doet).

Afgelopen vrijdag leerden we dat het ziekenhuis waar we altijd heengaan voor echo's geen vervangende echoscopist heeft. De vrouw die altijd de echo's doet was ziek en dus ging de echo waar ik al wekenlang naar uitkeek niet door. Dan maar weer zes weken wachten tot we in Thailand zijn.

Toen we afgelopen zaterdag terugkwamen in Vrede Stad leerden we wat een vochtig klimaat doet met je huis en je spullen. De afgelopen weken was de luchtvochtigheid hier 90% en dat is niet goed voor je jassen, petten, knuffels, speelgoed, muren, gordijnen, keukenspullen, bedden en dekens. Je raadt het al: ALLES zat onder de schimmel. Sommige dingen kunnen we wassen, sommige dingen kunnen we schoonboenen, maar een aantal spullen zullen we moeten weggooien en weer andere dingen zullen hun leven moeten voortzetten mét schimmel (een muur kun je nu eenmaal niet weggooien). We hebben voorheen veel geklaagd over het droge klimaat in Lente Stad, maar dit is toch ook niet alles.

Tenslotte eindelijk wat foto's van onze tijd in Kathmandu. Ik moet helaas constateren dat we eigenlijk alleen onze camera tevoorschijn halen om foto's van de kinderen te maken. Geen mystieke of avontuurlijke plaatjes dus.... Daar moeten we de komende vijf weken nog wel aan werken, want de mensen thuis zitten denk ik niet te wachten op alleen maar foto's van onze kids.