We staan in de startblokken voor vertrek. Hoewel het voor jullie misschien klinkt als de voorbereiding voor een vakantie of iets dergelijks, is het voor ons een groots moment. Naar dit moment hebben we drie jaar en vier maanden uitgekeken. Want laten we eerlijk zijn: hoeveel we ook van dit land, haar mensen en onze nieuwe vrienden houden, vanaf het moment dat we op 10 februari 2008 onze ouders een laatste knuffel gaven op Schiphol, hebben we uitgekeken naar onze terugkeer op Nederlandse bodem. Ernaar verlangd om niet aangestaard te worden, om weer even gewoon te zijn, om een frikandel speciaal of een kroket met mosterd te eten.
Dit stukje schrijf ik op zondagavond, want als het goed is zitten we morgenavond in de trein op weg naar Lente Stad. Hoe is het inpakken ons vergaan? Toen we twee koffers ingepakt hadden en die bij elkaar al 50 kilo wogen, gaf ik de moed een beetje op. Maar gelukkig kwamen er een aantal 'engelen' op onze weg. Ten eerste waren daar de mensen die via de mail reageerden dat we wel babyspullen konden lenen, met als gevolg dat ik vrijwel alle babyspullen in Vrede Stad achterlaat. Ten tweede was daar de vriendin die gisteren al met de trein naar Lente Stad reisde en aanbood om twee koffers mee te nemen. Scheelt weer een hoop gesjouw in de bus en in de trein. En tenslotte waren er de vrienden die een paar dagen vóór ons naar Nederland hopen te reizen en die aanboden om een koffer van max. 23 kilo mee te nemen. Dus geen zorgen meer over het gewicht.
De afgelopen dagen stonden voor mij in het teken van inpakken, opruimen en het huis klaarmaken voor onze vriendin die acht maanden lang op ons huis zal passen. Voor Robin stonden deze dagen echter in het teken van iets heel anders: de viering van Kinderdag. De Chinezen vieren deze dag jaarlijks op 1 juni en blijkbaar maken alle scholen van de gelegenheid gebruik om een opvoering te organiseren. Juda's school organiseerde gisteravond een voorstelling in het grootste theater van de stad. Hoewel Robin maar drie weken les heeft gegeven op Juda's school, maakten de leraressen van deze gelegenheid dankbaar gebruik om Robin te strikken voor de presentatie van deze avond. Ja, Robin is min of meer de mascotte van deze school geworden.
En dus begaven Juda, Zoë, een vriendin en ik ons gisteravond om zeven uur naar het theater om dit spektakel te aanschouwen. Als gezin hadden we gereserveerde stoelen vooraan gekregen. Voor een publiek van zo'n 1000 toeschouwers praatte Robin, samen met een lerares en twee leerlingen, de avond aan elkaar, die op zich niet eens vervelend was. Want hoewel Chinezen geen sterren zijn in zelf nadenken of creatief zijn, een dans gedisciplineerd instuderen kunnen ze zeker. We keken naar 12 dansen, waarvan één door de leraressen (zie je het in Nederland al voor je??) en de rest door peuters en kleuters van 2 tot 6 jaar, gehuld in weinig verhullende glitter-outfits. Om 22.00 uur waren we weer thuis (en ja hoor, de kinderen waren vanmorgen weer gewoon om 6.45 uur wakker....). Deze avond heeft zeker meegewerkt aan onze gezichtsbekendheid; jammer dat we nu weggaan.
Klik hier voor een aantal nieuwe foto's
zondag 29 mei 2011
maandag 23 mei 2011
Het verhaal gaat verder
In januari schreef ik in het stukje Gedeelde smart is halve smart over mijn vriendin die vlak na mij een miskraam kreeg. Eigenlijk was dat nog niet eens het hele verhaal. Behalve haar verloren nog drie andere vriendinnen hier in Azië in dezelfde maand een ongeboren kindje. Dat is bij elkaar vijf in één maand dus, allemaal werkzaam in hetzelfde gebied voor dezelfde organisatie. Hoe ver kan toeval gaan, vraag je je af. Of was er meer aan de hand?
Nu, een half jaar later, zijn we alle vijf weer zwanger en verwachten we allemaal dit najaar een kindje. Heel bijzonder, als je het mij vraagt.
Het leuke is dat de eerder genoemde vriendin ook van plan is om in Nederland te gaan bevallen. Ze is 2,5 week na mij uitgerekend. Sterker nog: ze is ook van plan om in Ermelo te gaan bevallen, want ook zij en haar gezin zullen hun verlof in Ermelo doorbrengen, op een vakantiepark vlak achter het onze. En de jongens? Die gaan naar dezelfde basisschool. Niet omdat we ze nu zo nodig op dezelfde basisschool wilden hebben, maar omdat die school nu eenmaal het dichtst bij is.
Heeft Juda tenminste iemand met wie hij z'n Chinees kan oefenen :-)
Nu, een half jaar later, zijn we alle vijf weer zwanger en verwachten we allemaal dit najaar een kindje. Heel bijzonder, als je het mij vraagt.
Het leuke is dat de eerder genoemde vriendin ook van plan is om in Nederland te gaan bevallen. Ze is 2,5 week na mij uitgerekend. Sterker nog: ze is ook van plan om in Ermelo te gaan bevallen, want ook zij en haar gezin zullen hun verlof in Ermelo doorbrengen, op een vakantiepark vlak achter het onze. En de jongens? Die gaan naar dezelfde basisschool. Niet omdat we ze nu zo nodig op dezelfde basisschool wilden hebben, maar omdat die school nu eenmaal het dichtst bij is.
Heeft Juda tenminste iemand met wie hij z'n Chinees kan oefenen :-)
maandag 16 mei 2011
Inpakken
Met nog precies twee weken voor de boeg, kon ik het niet langer uitstellen: het inpakken is begonnen.
Hoe hebben we het ooit gedaan drie jaar geleden: emigreren met slechts twee koffers = 40 kilo? Nu mogen we 4 koffers = 80 kilo meenemen, maar ik zie het nog even niet gebeuren. We zijn van plan om 8 maanden in Nederland te blijven en moeten dus een zomergarderobe en een wintergarderobe mee. En voor mij een positiegarderobe en een post-natale garderobe. Twee jaar geleden waren mijn ouders zo lief om álle babyspullen naar Thailand op te sturen voor Zoë's geboorte, maar dat betekent dat ál die spullen nu ook weer mee moeten naar Nederland. Kinderwagenbak, hydrofiele luiers, lakentjes, dekentjes, kleertjes, rompertjes, speeltjes, flesjes, enz. En dan nog wat cadeautjes, souvenirtjes, 'promotiemateriaal', boeken, toiletspullen, schoenen.
Nog afgezien van de 'kopzorgen' over die 80 kilo, speel ik in mijn hoofd ook steeds de 'film' af van hoe we dat allemaal in Nederland gaan krijgen: 4 grote koffers, 2 koffertjes handbagage, 1 kinderwagen en 2 kinderen. Natuurlijk is het ongepast om je peuters 'bagage' te noemen, maar als je het over reizen met de bus, trein en vliegtuig hebt, dan voelt dat wel degelijk zo. Vanaf Vrede Stad zullen we waarschijnlijk met de bus naar de stad Honderd Kleuren reizen en vanaf daar met de trein verder naar Lente Stad. Vanaf Lente Stad vliegen we dan naar Chiang Mai (Thailand), waar we op drie verschillende locaties zullen verblijven, om tenslotte op 13 juni van Chiang Mai via Bangkok naar Düsseldorf te vliegen. Het is dus niet gewoon een kwestie van al het spul met de auto naar het vliegveld rijden, op een karretje zetten, inchecken, op de plaats van bestemming weer van de bagageband halen, weer op een karretje zetten en weer in een auto laden. Nee, al het spul zal tientallen keren door onze handen gaan (nou ja, Robins handen dan, want sinds die bloeding met 9 weken zwangerschap durf ik nog geen theekopje meer op te tillen...)
Zo'n tijd van inpakken is ook meteen de ultieme gelegenheid om eens wat weg te gooien. Normaal gesproken hoopt rommel zich in rap tempo op in de kasten, laden en dozen van ons huis onder het mom van 'misschien komt het nog eens van pas'. Maar of het nu de lentekriebels zijn of dat het nesteldrang is, ik weet het niet, maar in ieder geval heb ik er in de afgelopen dagen maar weinig moeite mee gehad om dingen weg te gooien. En dan komt Robin thuis uit zijn werk en speurt alle spullen die voor de afvalbak bestemd zijn nauwkeurig door en slaakt continu kreten uit als: "Ga je dit écht weg doen?!" Ik kan niet anders dan zeggen dat Robin een echte verzamelaar is en heel veel moeite heeft met het weggooien van spullen. Het wegdoen van spullen geeft hier sowieso een beter gevoel dan in Nederland, want je weet dat er altijd arme mensen zijn die jouw spullen bij de afvalcontainer vandaan zullen halen om zelf te gebruiken. Je maakt er dus meteen iemand blij mee.
Waarschijnlijk laat ik jullie over een dag of veertien nog wel weten hoe het inpakavontuur verder verlopen is en of alles wat we mee wilden nemen ook binnen die 80 kilo paste.
Klik hier voor een aantal nieuwe foto's.
Hoe hebben we het ooit gedaan drie jaar geleden: emigreren met slechts twee koffers = 40 kilo? Nu mogen we 4 koffers = 80 kilo meenemen, maar ik zie het nog even niet gebeuren. We zijn van plan om 8 maanden in Nederland te blijven en moeten dus een zomergarderobe en een wintergarderobe mee. En voor mij een positiegarderobe en een post-natale garderobe. Twee jaar geleden waren mijn ouders zo lief om álle babyspullen naar Thailand op te sturen voor Zoë's geboorte, maar dat betekent dat ál die spullen nu ook weer mee moeten naar Nederland. Kinderwagenbak, hydrofiele luiers, lakentjes, dekentjes, kleertjes, rompertjes, speeltjes, flesjes, enz. En dan nog wat cadeautjes, souvenirtjes, 'promotiemateriaal', boeken, toiletspullen, schoenen.
Nog afgezien van de 'kopzorgen' over die 80 kilo, speel ik in mijn hoofd ook steeds de 'film' af van hoe we dat allemaal in Nederland gaan krijgen: 4 grote koffers, 2 koffertjes handbagage, 1 kinderwagen en 2 kinderen. Natuurlijk is het ongepast om je peuters 'bagage' te noemen, maar als je het over reizen met de bus, trein en vliegtuig hebt, dan voelt dat wel degelijk zo. Vanaf Vrede Stad zullen we waarschijnlijk met de bus naar de stad Honderd Kleuren reizen en vanaf daar met de trein verder naar Lente Stad. Vanaf Lente Stad vliegen we dan naar Chiang Mai (Thailand), waar we op drie verschillende locaties zullen verblijven, om tenslotte op 13 juni van Chiang Mai via Bangkok naar Düsseldorf te vliegen. Het is dus niet gewoon een kwestie van al het spul met de auto naar het vliegveld rijden, op een karretje zetten, inchecken, op de plaats van bestemming weer van de bagageband halen, weer op een karretje zetten en weer in een auto laden. Nee, al het spul zal tientallen keren door onze handen gaan (nou ja, Robins handen dan, want sinds die bloeding met 9 weken zwangerschap durf ik nog geen theekopje meer op te tillen...)
Zo'n tijd van inpakken is ook meteen de ultieme gelegenheid om eens wat weg te gooien. Normaal gesproken hoopt rommel zich in rap tempo op in de kasten, laden en dozen van ons huis onder het mom van 'misschien komt het nog eens van pas'. Maar of het nu de lentekriebels zijn of dat het nesteldrang is, ik weet het niet, maar in ieder geval heb ik er in de afgelopen dagen maar weinig moeite mee gehad om dingen weg te gooien. En dan komt Robin thuis uit zijn werk en speurt alle spullen die voor de afvalbak bestemd zijn nauwkeurig door en slaakt continu kreten uit als: "Ga je dit écht weg doen?!" Ik kan niet anders dan zeggen dat Robin een echte verzamelaar is en heel veel moeite heeft met het weggooien van spullen. Het wegdoen van spullen geeft hier sowieso een beter gevoel dan in Nederland, want je weet dat er altijd arme mensen zijn die jouw spullen bij de afvalcontainer vandaan zullen halen om zelf te gebruiken. Je maakt er dus meteen iemand blij mee.
Waarschijnlijk laat ik jullie over een dag of veertien nog wel weten hoe het inpakavontuur verder verlopen is en of alles wat we mee wilden nemen ook binnen die 80 kilo paste.
Klik hier voor een aantal nieuwe foto's.
maandag 9 mei 2011
Op gang
Met nog drie weken voor de boeg beginnen dingen hier eindelijk op gang te komen. Nu zijn Robin en ik van nature wat langzame starters: we hebben gewoon wat tijd nodig om een nieuwe omgeving te leren kennen, relaties op te bouwen en visie te ontwikkelen. Maar, als die start eenmaal gemaakt is, dan heb je ook wat (tenminste, zo ging dat in het verleden).
Al sinds onze verhuizing praten we over Robin die gaat lesgeven op een lokale peuter- en kleuterschool. Tussen al het reizen door kwam het er maar niet van om hier daadwerkelijk mee aan de slag te gaan, tot een paar weken geleden. Met als gevolg dat Robin na vandaag zijn derde werkdag achter de rug heeft. Vijf ochtenden per week heet Teacher Robin alle kinderen van Juda's school (2-6 jaar) welkom en probeert ze een paar woorden Engels bij te brengen. Daarnaast kunnen leraressen bij hem terecht als ze vragen hebben. Dat speelt zich af tussen 8.30 en 11.00 uur. Vervolgens wordt hij iedere middag om 16.00 uur weer verwacht om tegen alle kinderen "Good bye" te zeggen, totdat de laatste om 17.30 uur vertrokken is. Robin zelf noemt het "De school voor nederigheid", want dit is niet bepaald waarvoor hij gestudeerd heeft. Het is eigenlijk heel dom en simpel werk. Maar aan de andere kant is het een manier om in contact te komen met kinderen, ouders en leraressen, dus wie weet waartoe dit zal leiden.
(hier stond oorspronkelijk nog een hele alinea over ons 'geestelijke' werk wat eindelijk op gang begint te komen, maar uit veiligheidsoverweging heb ik toch maar besloten om het weg te halen. Jullie lezen erover in de nieuwsbrief van juni!)
Klik hier voor de tweede helft van de foto's die we in april maakten.
Al sinds onze verhuizing praten we over Robin die gaat lesgeven op een lokale peuter- en kleuterschool. Tussen al het reizen door kwam het er maar niet van om hier daadwerkelijk mee aan de slag te gaan, tot een paar weken geleden. Met als gevolg dat Robin na vandaag zijn derde werkdag achter de rug heeft. Vijf ochtenden per week heet Teacher Robin alle kinderen van Juda's school (2-6 jaar) welkom en probeert ze een paar woorden Engels bij te brengen. Daarnaast kunnen leraressen bij hem terecht als ze vragen hebben. Dat speelt zich af tussen 8.30 en 11.00 uur. Vervolgens wordt hij iedere middag om 16.00 uur weer verwacht om tegen alle kinderen "Good bye" te zeggen, totdat de laatste om 17.30 uur vertrokken is. Robin zelf noemt het "De school voor nederigheid", want dit is niet bepaald waarvoor hij gestudeerd heeft. Het is eigenlijk heel dom en simpel werk. Maar aan de andere kant is het een manier om in contact te komen met kinderen, ouders en leraressen, dus wie weet waartoe dit zal leiden.
(hier stond oorspronkelijk nog een hele alinea over ons 'geestelijke' werk wat eindelijk op gang begint te komen, maar uit veiligheidsoverweging heb ik toch maar besloten om het weg te halen. Jullie lezen erover in de nieuwsbrief van juni!)
Klik hier voor de tweede helft van de foto's die we in april maakten.
maandag 2 mei 2011
Hulp
Toen we in 2007 ons budget voor ons leven in Azië voor ogen kregen, was daarin automatisch een post "househelper" opgenomen. Wij meteen die kostenpost wegstrepen: wat een overbodige luxe, dachten we, een hulp in de huishouding. Maar onze directeur verzekerde ons ervan dat we er zeker één nodig zouden hebben tijdens de jaren van taalstudie en het grootbrengen van kinderen. Na onze aankomst in Lente Stad was één van de eerste dingen die onze begeleidster voor ons wilde regelen, jawel, een helper. Nog steeds vond ik het een gek idee om iemand voor je te laten werken, maar al snel kwam ik erachter dat hier in Azië vrijwel alle buitenlanders (in ieder geval diegenen met een gezin) een baomu hadden.
En dus hadden we al een week na aankomst in Lente Stad een Chinese vrouw in huis met wie we geen woord konden wisselen, maar die we toch moesten duidelijk maken hoe we dingen gedaan wilden hebben. Na een week stopte ze er al mee: te druk vond ze. Ná haar 'versleten' we er nog drie. Eentje moesten we 'teruggeven', omdat we haar voor een paar maanden geleend hadden van vrienden die op verlof waren. Met nummer drie klikte het gewoon niet, dus die hebben we ontslagen. Met nummer vier klikte het eigenlijk ook niet, maar met haar hebben we de tijd uitgezeten totdat we naar Vrede Stad gingen verhuizen.
En toen was ik er helemaal klaar mee. Voor mij geen househelper meer, dacht ik. Maar na de verhuizing, een aantal visa-runs en de miskraam merkte ik dat ik er toch wel goed doorheen zat en bovendien wilden we beginnen aan de studie van de Zhuang-taal en dus besloten we toch maar op zoek te gaan naar een nieuwe baomu. Met een vriendin fietste ik naar een naburig dorp en we begonnen gewoon maar wat rond te vragen of er daar nog jonge meiden waren die werk zochten. Maar overal was het antwoord: "Nee, hier zijn geen jonge mensen meer. Alle twintigers zijn vertrokken naar de oostkust om daar te werken in fabrieken." Niet erg hoopgevend. We stonden bijna op het punt om weer terug naar huis te keren, toen we helemaal achterin het dorp een jonge meid op het land aan het werk zagen. We spraken haar aan en zodra ze opkeek en we oogcontact hadden, wist ik: dit is d'r. Maar ze vertelde dat ze niet kon komen werken, omdat ze een kind had waarop ze moest letten. Wat een teleurstelling. Gelukkig had ze wel een nichtje dat werk zocht, dus die kwam ze de volgende dag aan ons voorstellen. Het nichtje wilde wel komen werken, maar tot twee keer toe kwam die niet opdagen. Op dag drie werd er 's ochtends op de deur geklopt en we dachten: hè hè, komt het nichtje toch nog werken. Maar wie stond daar voor de deur? De meid die we in het dorp hadden ontmoet.
En dus komt Joanne al sinds december dagelijks bij ons over de vloer. En elke dag prijzen we onszelf gelukkig dat we dit 'lot in de loterij' gevonden hebben. Ze is trouw, ze werkt hard, is goed met de kinderen, spreekt duidelijk Chinees en heeft een hele rustige persoonlijkheid. The perfect fit for our family.
Goed, het heeft dus drie jaar geduurd voordat ik hierover openlijk durf te schrijven, omdat ik steeds dacht: wat zullen de mensen in Nederland er wel niet van denken? Maar Joanne is nu zo'n wezenlijk deel van ons gezin geworden, zeker nu ze ook een gelovige is, dat ik niet kan blijven doen alsof ze niet bestaat. En laten we wel wezen: wie van mijn lezers zou geen hulp in de huishouding nemen als ze daarvoor maar 50 Eurocent per uur hoefden neer te leggen?
Klik hier voor de eerste helft van de foto's die we in april maakten
En dus hadden we al een week na aankomst in Lente Stad een Chinese vrouw in huis met wie we geen woord konden wisselen, maar die we toch moesten duidelijk maken hoe we dingen gedaan wilden hebben. Na een week stopte ze er al mee: te druk vond ze. Ná haar 'versleten' we er nog drie. Eentje moesten we 'teruggeven', omdat we haar voor een paar maanden geleend hadden van vrienden die op verlof waren. Met nummer drie klikte het gewoon niet, dus die hebben we ontslagen. Met nummer vier klikte het eigenlijk ook niet, maar met haar hebben we de tijd uitgezeten totdat we naar Vrede Stad gingen verhuizen.
En toen was ik er helemaal klaar mee. Voor mij geen househelper meer, dacht ik. Maar na de verhuizing, een aantal visa-runs en de miskraam merkte ik dat ik er toch wel goed doorheen zat en bovendien wilden we beginnen aan de studie van de Zhuang-taal en dus besloten we toch maar op zoek te gaan naar een nieuwe baomu. Met een vriendin fietste ik naar een naburig dorp en we begonnen gewoon maar wat rond te vragen of er daar nog jonge meiden waren die werk zochten. Maar overal was het antwoord: "Nee, hier zijn geen jonge mensen meer. Alle twintigers zijn vertrokken naar de oostkust om daar te werken in fabrieken." Niet erg hoopgevend. We stonden bijna op het punt om weer terug naar huis te keren, toen we helemaal achterin het dorp een jonge meid op het land aan het werk zagen. We spraken haar aan en zodra ze opkeek en we oogcontact hadden, wist ik: dit is d'r. Maar ze vertelde dat ze niet kon komen werken, omdat ze een kind had waarop ze moest letten. Wat een teleurstelling. Gelukkig had ze wel een nichtje dat werk zocht, dus die kwam ze de volgende dag aan ons voorstellen. Het nichtje wilde wel komen werken, maar tot twee keer toe kwam die niet opdagen. Op dag drie werd er 's ochtends op de deur geklopt en we dachten: hè hè, komt het nichtje toch nog werken. Maar wie stond daar voor de deur? De meid die we in het dorp hadden ontmoet.
En dus komt Joanne al sinds december dagelijks bij ons over de vloer. En elke dag prijzen we onszelf gelukkig dat we dit 'lot in de loterij' gevonden hebben. Ze is trouw, ze werkt hard, is goed met de kinderen, spreekt duidelijk Chinees en heeft een hele rustige persoonlijkheid. The perfect fit for our family.
Goed, het heeft dus drie jaar geduurd voordat ik hierover openlijk durf te schrijven, omdat ik steeds dacht: wat zullen de mensen in Nederland er wel niet van denken? Maar Joanne is nu zo'n wezenlijk deel van ons gezin geworden, zeker nu ze ook een gelovige is, dat ik niet kan blijven doen alsof ze niet bestaat. En laten we wel wezen: wie van mijn lezers zou geen hulp in de huishouding nemen als ze daarvoor maar 50 Eurocent per uur hoefden neer te leggen?
Klik hier voor de eerste helft van de foto's die we in april maakten
Abonneren op:
Posts (Atom)