We staan in de startblokken voor vertrek. Hoewel het voor jullie misschien klinkt als de voorbereiding voor een vakantie of iets dergelijks, is het voor ons een groots moment. Naar dit moment hebben we drie jaar en vier maanden uitgekeken. Want laten we eerlijk zijn: hoeveel we ook van dit land, haar mensen en onze nieuwe vrienden houden, vanaf het moment dat we op 10 februari 2008 onze ouders een laatste knuffel gaven op Schiphol, hebben we uitgekeken naar onze terugkeer op Nederlandse bodem. Ernaar verlangd om niet aangestaard te worden, om weer even gewoon te zijn, om een frikandel speciaal of een kroket met mosterd te eten.
Dit stukje schrijf ik op zondagavond, want als het goed is zitten we morgenavond in de trein op weg naar Lente Stad. Hoe is het inpakken ons vergaan? Toen we twee koffers ingepakt hadden en die bij elkaar al 50 kilo wogen, gaf ik de moed een beetje op. Maar gelukkig kwamen er een aantal 'engelen' op onze weg. Ten eerste waren daar de mensen die via de mail reageerden dat we wel babyspullen konden lenen, met als gevolg dat ik vrijwel alle babyspullen in Vrede Stad achterlaat. Ten tweede was daar de vriendin die gisteren al met de trein naar Lente Stad reisde en aanbood om twee koffers mee te nemen. Scheelt weer een hoop gesjouw in de bus en in de trein. En tenslotte waren er de vrienden die een paar dagen vóór ons naar Nederland hopen te reizen en die aanboden om een koffer van max. 23 kilo mee te nemen. Dus geen zorgen meer over het gewicht.
De afgelopen dagen stonden voor mij in het teken van inpakken, opruimen en het huis klaarmaken voor onze vriendin die acht maanden lang op ons huis zal passen. Voor Robin stonden deze dagen echter in het teken van iets heel anders: de viering van Kinderdag. De Chinezen vieren deze dag jaarlijks op 1 juni en blijkbaar maken alle scholen van de gelegenheid gebruik om een opvoering te organiseren. Juda's school organiseerde gisteravond een voorstelling in het grootste theater van de stad. Hoewel Robin maar drie weken les heeft gegeven op Juda's school, maakten de leraressen van deze gelegenheid dankbaar gebruik om Robin te strikken voor de presentatie van deze avond. Ja, Robin is min of meer de mascotte van deze school geworden.
En dus begaven Juda, Zoë, een vriendin en ik ons gisteravond om zeven uur naar het theater om dit spektakel te aanschouwen. Als gezin hadden we gereserveerde stoelen vooraan gekregen. Voor een publiek van zo'n 1000 toeschouwers praatte Robin, samen met een lerares en twee leerlingen, de avond aan elkaar, die op zich niet eens vervelend was. Want hoewel Chinezen geen sterren zijn in zelf nadenken of creatief zijn, een dans gedisciplineerd instuderen kunnen ze zeker. We keken naar 12 dansen, waarvan één door de leraressen (zie je het in Nederland al voor je??) en de rest door peuters en kleuters van 2 tot 6 jaar, gehuld in weinig verhullende glitter-outfits. Om 22.00 uur waren we weer thuis (en ja hoor, de kinderen waren vanmorgen weer gewoon om 6.45 uur wakker....). Deze avond heeft zeker meegewerkt aan onze gezichtsbekendheid; jammer dat we nu weggaan.
Klik hier voor een aantal nieuwe foto's
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
We vinden het leuk om zo nu en dan iets van onze lezers te horen. Je reactie wordt niet direct zichtbaar, maar pas nadat hij door ons gelezen is. Graag je naam erbij vermelden.