Hulp

Toen we in 2007 ons budget voor ons leven in Azië voor ogen kregen, was daarin automatisch een post "househelper" opgenomen. Wij meteen die kostenpost wegstrepen: wat een overbodige luxe, dachten we, een hulp in de huishouding. Maar onze directeur verzekerde ons ervan dat we er zeker één nodig zouden hebben tijdens de jaren van taalstudie en het grootbrengen van kinderen. Na onze aankomst in Lente Stad was één van de eerste dingen die onze begeleidster voor ons wilde regelen, jawel, een helper. Nog steeds vond ik het een gek idee om iemand voor je te laten werken, maar al snel kwam ik erachter dat hier in Azië vrijwel alle buitenlanders (in ieder geval diegenen met een gezin) een baomu hadden.

En dus hadden we al een week na aankomst in Lente Stad een Chinese vrouw in huis met wie we geen woord konden wisselen, maar die we toch moesten duidelijk maken hoe we dingen gedaan wilden hebben. Na een week stopte ze er al mee: te druk vond ze. Ná haar 'versleten' we er nog drie. Eentje moesten we 'teruggeven', omdat we haar voor een paar maanden geleend hadden van vrienden die op verlof waren. Met nummer drie klikte het gewoon niet, dus die hebben we ontslagen. Met nummer vier klikte het eigenlijk ook niet, maar met haar hebben we de tijd uitgezeten totdat we naar Vrede Stad gingen verhuizen.

En toen was ik er helemaal klaar mee. Voor mij geen househelper meer, dacht ik. Maar na de verhuizing, een aantal visa-runs en de miskraam merkte ik dat ik er toch wel goed doorheen zat en bovendien wilden we beginnen aan de studie van de Zhuang-taal en dus besloten we toch maar op zoek te gaan naar een nieuwe baomu. Met een vriendin fietste ik naar een naburig dorp en we begonnen gewoon maar wat rond te vragen of er daar nog jonge meiden waren die werk zochten. Maar overal was het antwoord: "Nee, hier zijn geen jonge mensen meer. Alle twintigers zijn vertrokken naar de oostkust om daar te werken in fabrieken." Niet erg hoopgevend. We stonden bijna op het punt om weer terug naar huis te keren, toen we helemaal achterin het dorp een jonge meid op het land aan het werk zagen. We spraken haar aan en zodra ze opkeek en we oogcontact hadden, wist ik: dit is d'r. Maar ze vertelde dat ze niet kon komen werken, omdat ze een kind had waarop ze moest letten. Wat een teleurstelling. Gelukkig had ze wel een nichtje dat werk zocht, dus die kwam ze de volgende dag aan ons voorstellen. Het nichtje wilde wel komen werken, maar tot twee keer toe kwam die niet opdagen. Op dag drie werd er 's ochtends op de deur geklopt en we dachten: hè hè, komt het nichtje toch nog werken. Maar wie stond daar voor de deur? De meid die we in het dorp hadden ontmoet.

En dus komt Joanne al sinds december dagelijks bij ons over de vloer. En elke dag prijzen we onszelf gelukkig dat we dit 'lot in de loterij' gevonden hebben. Ze is trouw, ze werkt hard, is goed met de kinderen, spreekt duidelijk Chinees en heeft een hele rustige persoonlijkheid. The perfect fit for our family.

Goed, het heeft dus drie jaar geduurd voordat ik hierover openlijk durf te schrijven, omdat ik steeds dacht: wat zullen de mensen in Nederland er wel niet van denken? Maar Joanne is nu zo'n wezenlijk deel van ons gezin geworden, zeker nu ze ook een gelovige is, dat ik niet kan blijven doen alsof ze niet bestaat. En laten we wel wezen: wie van mijn lezers zou geen hulp in de huishouding nemen als ze daarvoor maar 50 Eurocent per uur hoefden neer te leggen?

Klik hier voor de eerste helft van de foto's die we in april maakten