Hoe het afliep

Eerder dit jaar schreef ik al twee keer over een vriendin van mij die in hetzelfde land woont als ons (zie de stukjes Gedeelde smart is halve smart en Het verhaal gaat verder). Onze oudste kinderen (allebei jongens) schelen drie weken, onze tweede kinderen (allebei meisjes) werden ook drie weken na elkaar geboren. Zelfs onze miskramen vonden bijna vier weken na elkaar plaats en nu werd haar zoontje Boaz drie weken na onze dochter Salomé geboren. Toen ze ons belden en ons vertelden dat ze hun kindje Boaz hadden genoemd, schoot ik in de lach en zei: "Het is maar goed dat wij geen jongetje hebben gekregen, anders hadden jullie op zoek gemoeten naar een andere naam, want wij hadden ook Boaz als jongensnaam!" Over toeval gesproken...

Dan nog even een update over ons wel-en-wee. Op dit moment zijn de drie meest-gestelde vragen: "Hoe gaat het met Salomé?", "Kom je 's nachts nog een beetje aan je rust toe?" en "Hoe vindt Juda het op school?"
Dan nu de antwoorden.
Salomé is een heerlijk rustig kind. Soms denk ik echt van: is dit wel normaal? Want met de andere twee had ik heel andere ervaringen. Ze slaapt veel, huilt weinig en kan prima alleen in de box liggen. Geen kind aan dus. Ook 's nachts slaapt ze als een blok. Ze komt halverwege de nacht nog wel een keer om een voeding, maar daarna kan ik haar weer zo terugleggen en slaapt ze weer verder. Op die manier word ik zelf ook nog wel redelijk uitgerust wakker 's ochtends.
En dan Juda. Die bloeit helemaal op op school en zit daar echt op z'n plek. Hij is veel socialer en vrolijker geworden sinds hij naar school gaat. Ook voor ons genieten dus.
Nou ja, als ik het toch over Salomé en Juda heb, dan ook nog maar even over Zoë. Een eigenwijze, dwarse peuterpuber, maar toch ook heel lief en schattig. Wat betreft zindelijkheid heb ik inderdaad te vroeg gejuicht: na de geboorte van Salomé is ze weer in haar broek gaan plassen. Ik had het ook wel kunnen weten, want dat soort terugvallen hebben we ook vaak bij Juda gezien. Geduld, geduld, geduld. Als ze achttien is zal ze vast niet meer in haar broek plassen.
Tenslotte dan nog Robin. Die is weer begonnen met basketballen en kon zich zo weer aansluiten bij zijn oude team. Dus die traint twee avonden in de week en speelt in het weekend vaak een wedstrijd.
En ik? Ik ben druk met voeden, huishouden, boodschappen en hoop in de loop van deze week eindelijk weer eens een nieuwsbrief de (elektronische) deur uit te doen. Maar voor de trouwe lezers van mijn blog zal daar helaas weinig nieuws in staan...