Nederlaag

Vanavond maar eens, voor het eerst sinds ons verblijf in Nederland, stamppot gemaakt. Lekker met blokjes kaas erdoor en rookworst en jus erbij. Oké ik zou er geen prijs mee hebben gewonnen, maar op zich vonden zowel Robin als ik het niet vies.

Normaal gesproken krijgen de kinderen de helft van hun vlees bij hun eten en als hun bord leeg is de andere helft. Maar Robin gooide het vanavond over een andere boeg en gaf ze allebei direct al hun vlees. "Het tweede stukje mag je pas opeten als je bord leeg is," zei hij er nog bij. Maar dat is natuurlijk de kat op het spek binden. Of beter gezegd: het kind op de worst. Natuurlijk aten ze allebei direct hun vlees op, om vervolgens zonder enige interesse naar het overgebleven hoopje stamppot rauwe andijvie met jus te blijven kijken. Nu is Juda altijd wel makkelijk te chanteren/manipuleren met een beloning (= waterijsje als toetje) en die had uiteindelijk redelijk rap zijn bord leeg. Maar Zoë hield haar kaken stijf op elkaar. Ik zei tegen Robin, die altijd naast Zoë zit: "Ga maar even aan de kant, dan zal ik haar wel even helpen." Robin nam plaats aan de andere kant van de tafel en sloeg het schouwspel geamuseerd gade.

"Oké Zoë, mondje open." Geen reactie. "Eén-nul voor Zoë," klinkt het vanuit het publiek.
"Zoë, ga je goed naar mama luisteren?" Nog geen reactie. "Twee-nul voor Zoë," vervolgt de commentator zijn verslag.
"Zoë, moet mama je even meenemen naar je kamer?" "Nee, ikke goed luisteren!"
Ja, nu komen we ergens! Maar nee hoor, het mondje blijft toch stijf dicht. Drie-nul.
Als ouder moet je natuurlijk consequent zijn en doen wat je zegt en dus sjor ik Zoë uit haar kinderstoel en neem haar mee naar haar kamer. Na een stevige vermaning zegt Zoë dat ze goed zal luisteren en goed zal gaan eten. Maar zodra ze weer in haar kinderstoel zit, bedenkt ze zich en kijkt zwijgend uit het raam. Dochterlief heeft intussen vier punten gescoord, terwijl het scorebord van moeders nog steeds op nul staat.
"Als je je bord leeg hebt, mag je ook een ijsje." Ook de herhaaldelijk noemen van het chantagemiddel maakt geen indruk. Vijf-nul.
"Juda, wat heb jij goed je bord leeggegeten!" (volgens Robin een niet-toegestane vergelijking, maar volgens mezelf gewoon een legitieme observatie). Hiermee komt de tussenstand op zes-nul.
Robin vindt het natuurlijk schitterend dat het mij ook niet lukt om er zelfs maar één hap in te krijgen bij onze puber-peuter.
Maar de strijd is wat mij betreft nog niet gestreden.
"Zoë, wil je nóg een keer mee naar je kamer?" En opnieuw til ik haar uit haar kinderstoel en spreek haar op haar kamer stevig toe, waarna ze beterschap belooft. Mooi niet dus. Zeven-nul.
Ik voel dat ik afsteven op een nederlaag.
"Oké Zoë, drie happen dan." Acht-nul.
"Nou, als het eten zó gaat, dan wordt er voortaan niet meer gesnoept." Negen-nul.
Hoe we uiteindelijk bij tien-nul zijn gekomen weet ik niet meer, maar natuurlijk moest ik het onderspit delven en bleef het prakje onaangeroerd.

Robin en ik kijken elkaar aan en schieten in de lach, terwijl ik toch ook wel tranen van frustratie in m'n ogen krijg. Als we de voorgaande 10 minuten hadden gefilmd, was het mooi materiaal geweest voor The Nanny of Schatjes, om te laten zien hoe het niet moet. Juda vraagt waarom papa en mama zo moeten lachen en Robin antwoordt: "Omdat papa en mama zo houden van opvoeden."

Robin kijkt Zoë serieus aan en zegt: "Jij, jongedame," er klinkt een dreigende stilte, "bent vanavond het onderwerp van mama's blog."


Gelukkig maakte het (opnieuw) zien van dit youtube-filmpje mijn avond weer goed, want wat is er mooier dan het moederschap?