Had ik al eens geschreven dat ik een introvert ben? Volgens mij wel, maar misschien ook wel niet. Anyway, zo ben ik geboren en zo zal ik waarschijnlijk ook dood gaan. Hoe vaak heb ik in het verleden wel niet gewild dat dit anders was, heb ik gebeden dat ik wat meer extravert mocht worden. Want op school gold: de meisjes die het hardst schreeuwden, waren het populairst. Ik dacht: extraverte mensen hebben de toekomst, als introvert kom je nergens. Gelukkig heb ik ermee leren leven en heb ik het geaccepteerd. Sterker nog, ik heb het leren zien als toch wel een hele waardevolle eigenschap. Introverte mensen hebben niet mindere kwaliteiten dan extraverten, maar andere.
Maar het belangrijkste is dat ik weet dat God me zo gemaakt heeft en dat Hij daarmee een doel had. Niet om ermee te leren leven, maar om ermee tot bloei te komen. Hij wil dat ik het onderste uit de pan haal van deze eigenschap, dat ik het ten volle benut en dat ik anderen ermee tot zegen ben. Hoe? Misschien wel door mensen een luisterend oor te bieden, misschien wel door mensen een moment van rust en stilte te bieden, misschien wel door het schrijven van deze blog (want in mijn eentje achter de computer zitten gaat me nu eenmaal makkelijker af dan me onder de mensen begeven), misschien wel door voor mensen te bidden, misschien wel door het schrijven van e-mails en waarschijnlijk op nog heel veel meer manieren die ik nu niet zie.
Waarom ik dit stukje nou 'schoolplein' genoemd heb? Nou, omdat ik het schoolplein op het moment een best wel vervelende plaats vind. Regelmatig haal ik Juda op van school, deels om Robin te ontzien, deels om de extra pondjes rond mijn buik en heupen eraf te fietsen, maar vooral om die superblije blik van Juda te zien zodra hij me op het schoolplein gespot heeft en om te zien hoe enthousiast hij dan op me afrent. That makes my day. Maar de minuten die daaraan voorafgaan vind ik echt zenuwslopend. Ik ken nog geen van de andere moeders en weet ook niet welke moeders een kind in Juda's klas hebben. Om me heen zie ik overal groepjes moeders kletsen en gezellig doen, terwijl ik daar sta en mezelf onzichtbaar probeer te maken. Bah, bah, bah. Ik weet dat deze periode tijdelijk is en dat zodra ik wat vaker m'n gezicht laat zien op school, ik ook meer mensen zal leren kennen en binnen de kortste keren ook gezellig mee sta te kletsen. Maar vooralsnog sta ik nog even in gedachten op mezelf te schelden: stomme introvert.
Onee, niet stom , waardevol.
Hoi Tanja,
BeantwoordenVerwijderenWederom herkenbaar! En niet alleen introverte moeders hebben daar last van hoor. Elke 'nieuwe' moeder op het schoolplein weet zich geen houding te geven. Het slimst is om er z.s.m. achter te komen welke kinderen bij Juda in de klas zitten. Dat kun je aan Juda zelf vragen en zo spot je dan weer de bijbehorende moeders. Je kunt nl. altijd een praatje maken over de kinderen (Hoe lang zit jouw zoon al op school? Moest hij erg wennen? Waarom heb je voor deze school gekozen? etc.). Het is even moeilijk, maar na een paar dagen sta je ineens zelf in zo'n groepje.
En soms sta ik gewoon even niet bij een groepje, omdat ik juist alleen wil staan. Of omdat ik niet wil staan te kletsen als mijn kind op me af komt rennen. En met dat gevoel / die houding, sta je ineens een stuk minder onzeker op het plein!
Succes ermee! ;-)
Hoi Robin/Tanja,
BeantwoordenVerwijderenWat een leuke verhalen en mooie foto's.
Groeten,
Oscar