Sommige dingen moet je niet willen

Vandaag was zo'n dag. Nou ja, eigenlijk niet alleen vandaag, ze komen wel vaker voor.

Maar eerst even terug in de tijd. Afgelopen zaterdag herinnerde een Amerikaanse vriend ons eraan dat twee dagen later een belangrijk feest voor de deur zou staan. Iedereen dacht dat hij zich vergiste en verbeterde hem: "Nee, dinsdag is het pas 1 mei," want dan vieren de Chinezen de dag van de arbeid. Maar nee, hij had het niet over de dag van de arbeid, maar over Koninginnedag. Ik reageerde dat we er niks aan zouden doen, want Koninginnedag is iets dat gevierd moet worden met anderen en niet in je eentje. Onze vriend antwoordde dat hij het niet erg zou vinden om het met ons te komen vieren. Nu ben ik van mening dat je Koninginnedag eigenlijk met landgenoten moet vieren, maar bij gebrek daaraan toch gisteravond laat nog een mailtje de deur uit gedaan met een uitnodiging om de volgende dag Nederlandse pannenkoeken te komen eten. Dress code: oranje.

Nu hebben de kinderen twee dagen vrij van school i.v.m. dag van de arbeid (dit betekende wel dat ze eigenlijk op zaterdag en zondag naar school hadden gemoeten, om de vrije dagen in te halen). Een vrije dag voor de kinderen betekent voor mama helaas een extra drukke dag. We besloten vanmorgen eerst even op zoek te gaan naar een boiler, want rond de feestdagen kun je goed koopjes scoren. Binnen de kortste keren waren zowel Juda als Zoë het méér dan zat en zaten alleen maar te huilen en te klagen. Vervolgens moest het huis aan kant gemaakt worden, moesten er nog heel veel eieren en melk gekocht worden, moest er frisdrank in huis gehaald worden en moesten er natuurlijk heel veel pannenkoeken (±70) gebakken worden (want hoewel we het feestje nogal laat aangekondigd hadden, waren er binnen de kortste keren toch 16 aanmeldingen). En ondertussen waren de kinderen moe en vroegen om aandacht.

Spijt als haren op mijn hoofd, dat ik weer zoiets als een koninginnedagfeest wilde organiseren. Zijn mijn stresslevels de laatste tijd gewoon wat aan de lage kant? Of wil ik gewoon te veel? Een vriendin schreef laatst in een e-mail: "Sommige dingen moet je gewoon niet willen." Ik besloot dat dat mijn nieuwe levensmotto moest worden. Ik moet niet én een keukenprinses willen zijn én de beste moeder én een super-sociale en gastvrije vriendin én een goede taalstudent én een leuke kleuterjuf én een succesvolle buitenlandwerker én een schoon en opgeruimd huis willen hebben én alle contacten in Nederland willen onderhouden én mijn teennagels lakken én én én.....

Anyway, ik zie mezelf gedurende de middag langzaam in een monster veranderen. Kort lontje, zo gezegd. En ik vraag mezelf af: ik ben toch niet de eerste die een huishouden met drie kinderen draaiende probeert te houden?! Hoe deden die moeders met tien of meer kinderen dat toch in de vorige eeuw? Toen er nog geen afwasmachines, wasmachines, wasdrogers en auto's bestonden? Of is misschien de sleutel opnieuw: we willen gewoon te veel? Hoewel het aan de ene kant erg benauwend klinkt, denk ik dat de verantwoordelijkheden van de toenmalige moeder (Keuken, Kerk en Kinderen) juist ook wel bevrijdend werkte. Meer dan dat hóefde gewoon niet.
(nu krijg ik vast alle feministen onder mijn lezers over me heen.....)

Natuurlijk werd het een fantastische avond, met lieve vrienden en veel gezelligheid. En terwijl iedereen lovende woorden uitsprak over de pannenkoeken en het zelfgemaakte ijs, voelde ik het monstertje uit me wegsluipen en kon ook ik lekker ontspannen en genieten.

Fijne Koninginnedag!