Mijn lichaam = weer van mij

69 maanden geleden, in december 2006, raakte ik zwanger van Juda. Drieënhalve zwangerschap (9+9+4+9=31 maanden) en ruim drie jaar (13+12+13=38 maanden) borstvoeding volgden. Als je dat optelt kom je precies op 69 maanden uit. Niet dat het rekensommetje helemaal klopt, want er zat bijvoorbeeld een overlap tussen de borstvoeding van Juda en de zwangerschap van Zoë, maar toch voor het idee: ik ben al bijna 6 jaar lang onophoudelijk óf zwanger óf voedend.

Nu was ik van plan geweest om met Salomé's eerste verjaardag te stoppen, maar omdat ze tussendoor helemaal niks wilde drinken, gaf ik haar tot vorige week toch nog twee voedingen per dag, waar Salomé nog heerlijk van genoot. Maar van het één op het andere moment besloot Salomé om het bijltje erbij neer te gooien, wat voor mij echt een schok was. Niet dat ik haar nog veel langer zelf had willen voeden, maar ik had die beslissing graag zelf genomen, zodat ik er bewust afscheid van kon nemen. Wat een sentimenteel gedoe, denk je natuurlijk. Maar niet alleen was het Salomé's laatste slok moedermelk, maar waarschijnlijk ook de laatste slok moedermelk die ik ooit produceerde. Anyway, het zit erop: eindelijk is mijn lichaam weer van mij en hoef ik het niet meer te delen met een baby. Eindelijk weer eens een lekker glaasje rode wijn (in theorie, want hier in Azië drinken we geen alcohol) en eindelijk eens proberen of die medicijnen die ik een paar maanden geleden van de dokter kreeg de gewenste uitwerking hebben.

Op dit moment volgen Robin en ik een steengoede 2-weekse training over het werk wat we doen. Zelden zulke inspirerende lessen gevolgd. De lesdagen zijn lang (8.00-18.00) en daarna volgt 's avonds nog een berg huiswerk, maar we gaan straks bemoedigd en vol nieuwe ideeën weer naar Vrede Stad terug. Voor de kinderen zijn het ook lange dagen bij de opvang (ik denk ook dat dat misschien de reden is dat Salomé een beetje in de war was), maar Juda en Zoë genieten ervan en het is goed voor hun Engels.