De weg naar succes?

Een paar weken geleden, op de dag dat we de verjaardag van Juda hadden gevierd, belde een vriendin me op en vertelde dat ze op straat twee middelbare scholieren was tegengekomen die graag in contact wilden komen met een buitenlander. Nu is deze vriendin zelf ook een buitenlandse, namelijk een Koreaanse, maar met een Aziatisch uiterlijk kom je voor de Chinezen niet in aanmerking voor de eretitel ‘buitenlander’. De vriendin vroeg of ik die avond tijd zou hebben om deze meiden thuis te ontvangen. Terwijl de laatste gasten nog niet eens de deur uit waren, het huis nog een bende was, de afwas er nog stond, de kinderen nog niet in bed lagen, Robin niet thuis was en ik helemaal dood-op was, stemde ik in met haar voorstel. Typisch zo’n geval waarbij ik na het neerleggen van de hoorn bij mezelf denk: Tanja, hoe zit het met je grenzen?!

Maar goed, de meiden waren erg lief en geïnteresseerd en het werd een gezellige avond. Ik liet ze foto’s van Nederland zien en liet ze een stuk zelfgemaakte pizza proeven (het was de eerste keer in hun leven dat ze pizza aten en dat ze mes en vork gebruikten). Het was een grote teleurstelling en verrassing voor ze dat de kinderen al sliepen, aangezien Chinese kinderen meestal pas om een uur of elf naar bed gaan. Natuurlijk hadden ze nog graag wat met de kinderen gespeeld. Toen ik voorstelde dat ze op een andere dag terug zouden komen om met de kinderen te spelen, bleek dit onmogelijk: deze meiden van 15 jaar zitten 7 dagen per week op school, van ‘s morgens vroeg tot ‘s avonds laat. Zaterdagavond was het enige moment in de week dat ze geen les hadden. Hoewel ik wel wist dat de druk om te presteren op dit moment enorm hoog is onder de Chinese scholieren, wist ik niet dat ze het zó druk hadden. Ook begon ik me af te vragen wanneer we dan onze Engelse club konden gaan organiseren. Moesten we dat dan op zaterdagavond doen? Op de enige avond dat de studenten eens aan iets anders konden denken dan aan school? Waarschijnlijk gaat dat hem wel worden ja, maar ideaal is anders.

Het greep me erg aan, dat de huidige school-generatie gewoon vrijwel geen tijd heeft om tot rust te komen, bij te tanken en leuke dingen te doen. Wat zal er van deze generatie worden? Zullen het succesvolle, goed-verdienende volwassenen worden? Of zullen ze vóór die tijd al overspannen zijn?

p.s. afgelopen woensdag kwamen onze vijf paspoorten per post terug met vijf schitterende visa erin voor een jaar! Het spreekt voor zich dat we hier heel erg blij mee en dankbaar voor zijn.