Het grote land

We wonen in een klein stadje en af en toe lijkt het of iedereen elkaar kent. Zo werd ik een paar weken geleden ineens gebeld door een onbekend nummer en een vrouwenstem vroeg me: "Is dit de mama van Zoë?" Ik dacht: dan zal het vast iemand van Zoë's school of van dansles zijn, want wie spreekt me anders zo aan? Maar het bleek het hoofd van een nieuwe peuter-/kleuterschool te zijn (dat soort scholen schieten hier als paddenstoelen uit de grond) die via via had gehoord dat Robin in het verleden wel eens les had gegeven op een andere school.

Nu had deze nieuwe school zich in een ongelukkige parket gewerkt door een groot bord bij de ingang te handen waarop stond: "tweetalige en internationale school". Als je wist in wat voor gat we wonen, dan zou je begrijpen dat het nogal misplaatst is om een dergelijke school op te zetten in een zo afgelegen plek. Maar aan de andere kant: als je zo'n bord bij je poort hangt, kun je meer schoolgeld van de ouders vragen en heb je automatisch ook een hogere status.

Maar je moet het natuurlijk wel waar kunnen maken...

Een dag later zat ik bij de directrice op haar kantoor. Ze legde me uit dat ze in de afgelopen maanden iemand van Afrikaanse afkomst hadden gehad om Engelse les te geven, maar dat was niet zo goed afgelopen. De arme man kreeg op straat zoveel commentaar dat het hem op een gegeven moment te veel werd en een mes had getrokken. Ja, ik weet er alles van: de Chinezen steken hun mening over iemands uiterlijk niet bepaald onder stoelen of banken. Ik was echter wel verbaasd met wat voor salaris ze deze kerel uit een stad uit de oostkust hadden gelokt: hij kreeg per maand ruim 1200 Euro! En dan te bedenken dat een gemiddeld salaris hier rond de 160 Euro ligt.

Maar nu zocht de school dus een nieuwe Engelse leerkracht en dit keer móest het een blanke zijn. Tja, dan ben je snel klaar met zoeken in Vrede Stad: dat zijn er welgeteld drie (waarvan Robin en ik er twee zijn). Ik legde haar onze visumsituatie uit en vertelde dat het echt niet ging lukken, maar deze vrouw was echt wanhopig. Als ze vóór het einde van de week niet een docent gevonden had, dan zou het bureau van onderwijs één of andere licentie intrekken. Geen idee waarom, maar de emoties van deze vrouw raakten me.

Om een lang verhaal kort te maken: we zijn gezwicht. En dus staat Robin weer drie ochtenden per week voor acht klassen gillende peuters en kleuters. Let wel: onbetaald. Niet echt zijn droombaan, maar we zijn blij dat we de school tijdelijk uit de brand kunnen helpen en hen even flink wat 'face' kunnen geven. Want ja, Robin heeft net zijn eerste week achter rug, maar het nieuws heeft zich al als een lopend vuurtje door de stad verspreid en vanaf allerlei kanten komen mensen naar ons toe die via de tam-tam hebben vernomen dat Robin nu les geeft op "Het grote land". We zijn ook van die goedzakken :-)