Weer een eenzame Oudjaarsavond

Vorig jaar vertrok ik op 28 december naar Hong Kong voor een wortelkanaalbehandeling. De behandeling zelf was natuurlijk niet leuk en het feit dat ik op oudjaarsavond alleen zat was ook niet alles, maar eigenlijk was het een welkome break van het huiselijke gebeuren. Ik voelde me zó uitgerust en verfrist toen ik weer thuiskwam; daar heb ik een jaar op kunnen teren!

Een paar weken geleden bracht ik een bezoekje aan een ziekenhuis in de grote stad, omdat ik al een paar jaar rondloop met een vreemde bobbel in mijn bovenbuik en die de laatste tijd zo nu en dan ook zeer deed. Volgens de echo was mijn galblaas flink vergroot en had ik veel galstenen. Hoewel ik niet alles verstond wat de echoscopiste zei, begreep ik deze woorden wel: "Die moet eruit gesneden worden." Toen ik het verslag van de echo doormailde naar de arts van onze organisatie, adviseerde die mij om op korte termijn een specialist op te zoeken in het buitenland en er eens goed naar te laten kijken en wellicht ook laten opereren. Zodoende, stap ik morgenmiddag, 30 december, opnieuw op de bus naar Hong Kong om een eenzame Oud & Nieuw te vieren. Natuurlijk vervelend, al dat medische gedoe, maar stiekem.....

En verder...

... legde één van de kippen vorige week het loodje, een week na de hamster. Uhm... moet ik nu echt aan mezelf gaan twijfelen?

... is de auto eindelijk verkocht. Robin is de afgelopen twee weken twee keer naar Lente Stad gereisd en dus in totaal wel 7 dagen van huis geweest, maar nu is het afgehandeld. Weer een zorg minder.

... gebruik ik nog altijd met veel plezier de stoffen luiers die ik 1,5 jaar geleden aangeschaft heb. De nachten bleken al gauw een fiasco, dus we hebben toch nog Pampers in huis, maar verder hebben we al heel veel geld bespaard op luiers!

...  kost het me vaak de grootste moeite om 's avonds de computer uit te zetten. Er is gewoon zoveel te zien en te lezen en overdag kom ik daar natuurlijk niet aan toe. Vaak rol ik van het ene in het andere en voor ik het weet is het wéér voorbij middernacht. Niet dat ik me op dat moment bijzonder moe voel, maar de volgende morgen als de wekker om half 7 gaat wel. Eerst een alarm op mijn telefoon gezet die om half tien zei "Computer uit", maar die swipete ik gewoon weg. Daarna eens gaan zoeken bij de instellingen van mijn computer en ja hoor, je kunt een tijd instellen waarop de computer automatisch uitschakelt. Maar dan krijg je op het desbetreffende moment dit bericht:

Té makkelijk natuurlijk om op cancel te klikken, wat ik dan ook elke avond doe. Nog meer mensen met dit probleem? En heeft iemand een echte oplossing?

... wensen we jullie natuurlijk een gezellig en veilig uiteinde en een mooi 2014!

De Koning komt!

Al jarenlang klaag ik met Kerst hoe lastig het is om hier in Azië in de Kerststemming te komen. Geen Kerstmusical, geen Kerstdienst, geen Last Christmas dat door de winkels schalt, geen familie om mee te gourmetten (ook geen gourmetstel trouwens).

Maar dit jaar is anders.

Misschien heeft het met de leeftijd van de kinderen te maken. Misschien heeft het ermee te maken dat ik gedurende het afgelopen jaar veel meer van mijn leven in China ben gaan houden. Misschien komt het omdat ik het idee heb dat ik eindelijk een 'adempauze' heb na alle jaren van zwangerschap en baby's. Hoe het ook zij, dit jaar zijn we pro-actief bezig geweest om er wél wat van te maken.

Zo hadden we voor het eerst sinds we in China zijn een kerstboom. Uiteraard nep, maar mooi genoeg om de kamer er gezelliger op te maken. Naast de kerstboom zette ik een tafeltje neer, met daarop een kerststal en een mandje met kerstboekjes en DVD's. Het zijn kleine dingen, maar het herinnert iedereen in huis eraan dat we naar Kerst toeleven.

Tenslotte knutselden Robin en ik samen een Jesse Tree in elkaar, gebaseerd op Jesaja 11:1. Vorig jaar had ik op de blog van een vriendin hier al eens over gelezen, toen zij alle ornamenten zelf geboetseerd en geschilderd had. Fantastisch idee, vond ik, maar ik ken mezelf goed genoeg om te weten dat ik van mijn levensdagen niet 28 ornamenten ga boetseren en schilderen. Daar heb ik het geduld gewoon niet voor. Maar vorige maand kwam het idee toch weer in mijn hoofd terug en na wat zoeken op internet vond ik de ornamenten kant en klaar op een Amerikaanse website. Dat past beter in mijn straatje :-) Een paar latjes, wat spijkertjes en mooie cadeauzakjes et voila: de Jesse Tree hangt nu aan de muur boven de eettafel. Elke dag mag één van de kinderen een cadeauzakje pakken, kijken wat voor ornament erin zit en raden wat voor verhaal erbij hoort. Uiteraard loopt niet alles op rolletjes en is het niet gelukt om helemaal op schema te liggen met de Bijbelverhalen, maar hé, het zou toch ook saai zijn als zo'n project in één keer perfect zou verlopen?

Ook voor het eerst sinds we in China zijn organiseerden we gisteravond een Christmas Party voor onze lokale vrienden. Lekker snacken, kerstliederen zingen, het kerstverhaal vertellen en daarna een film kijken (The Nativity): het was een zeer geslaagde avond met zo'n 20 mensen, waarvan velen nog nooit het Kerstverhaal eerder gehoord hadden.
Vanavond deden we het nog eens over, maar dan met Robins collega's. Opnieuw een aardige groep van zo'n 13 man, maar ze namen helaas niet zoveel gezelligheid met zich mee. Ze zaten ons aan te staren in afwachting van wat er komen zou. We leerden ze wat kerstliedjes, vertelden hen het kerstverhaal en zongen nogmaals dezelfde liedjes en toen stapten ze weer op. Ze waren tenslotte druk met de voorbereidingen voor de kerstviering op school morgen, wat inhoudt dat elke klas een dans opvoert. Ach ja, ze hebben in ieder geval het Kerstverhaal gehoord, vrijwel allemaal ook voor de eerste keer. 

Op school is Robin ook al wekenlang bezig om de peuters en kleuters wat simpele woorden en kerstliedjes bij te brengen. En ook de English Corner voor de middelbare scholieren staat al een tijdje in het teken van Kerst.

Voor het eerst in 6 jaar overvalt Kerst me niet op de 25e, maar leef ik er al wekenlang naar toe. Eindelijk begrijp ik de toegevoegde waarde van Advent: de Koning komt!

Fijn Kerstfeest allemaal!

 

 Salomé helpt met het versieren van de boom. Ze had alle ballen aan één tak gehangen :-)

 Het kan ermee door

 Robin aan het werk gezet met wat hout, spijkers en een hamer

 

Het resultaat (intussen zijn we al dichter bij de ster hoor)

 In totaal ruim 100 koekjes gebakken voor lokale vrienden en collega's

 Salomé deelt de koekjes uit (Kodak-moment!)

Robin en David proberen de kleuters wat kerstliedjes aan te leren

Liefhebben is kwetsbaar zijn

In ons soort werk is een groot verloop van mensen. Sommige mensen komen voor een paar maanden of een paar jaar en keren dan naar huis terug. Anderen wijden zich voor langere tijd toe, maar zelfs dan blijven velen niet jarenlang plakken op één plek. We leren dus regelmatig nieuwe mensen kennen, maar moeten ook regelmatig afscheid nemen. Daar komt ook nog eens bij dat we in een kleine plek wonen met een klein groepje buitenlanders, dus het contact is vrij intensief.

Zo kwam er 9 maanden geleden een 26-jarige jongen/man/jongeman, David, in Vrede Stad wonen waarvan we wisten dat hij maar voor 9 maanden zou blijven. Het klikte tussen Robin en hem en Robin nam hem onder zijn hoede: hij introduceerde hem aan zijn vrienden en al gauw werd maandagavond hun 'stapavond'. Ze spraken dan met lokale vrienden af en onder het genot van de typisch Chinese straatbarbecue (en soms een slap biertje) deelden ze hun leven. Nu moet ik erbij zeggen dat in ons soort werk mannen niet voor het oprapen liggen; over het algemeen zijn het single dames die ons team komen versterken. Niks mis mee natuurlijk, maar als je het hebt over een vriend of compagnon voor Robin, dan ligt dat wat lastiger. Robin genoot van de vriendschap: het samen optrekken, films kijken, sporten, erop uit gaan, lastige levensvragen bespreken... Ook de kinderen waren gek op deze 'uncle', die al gauw Juda's stoeimaatje werd.

Maar, zoals gezegd, we wisten: het zou in december eindigen. Het vooruitzicht van het afscheid verdrongen we, maar uiteindelijk was vandaag dan toch de dag van het werkelijke afscheid en ik zal eerlijk zeggen: ik vond het gewoonweg moeilijk. Te weten dat Robin zijn beste vriend hier in Vrede Stad zou verliezen en dat de kinderen hun geliefde uncle misschien wel nooit meer zouden zien, heeft mij heel wat emotionele momenten bezorgd. De vraag die verschillende keren bovenkwam was: is het het nog wel waard om te investeren in relaties? Om jezelf helemaal te geven, terwijl je weet dat iemand vroeg of laat je hart gaat breken? Is het niet beter om jezelf te beschermen door relaties meer oppervlakkig te houden? Juist toen ik deze vraag overdacht, kwam ik de volgende quote van C.S. Lewis tegen:

“To love at all is to be vulnerable. Love anything and your heart will be wrung and possibly broken. If you want to make sure of keeping it intact you must give it to no one, not even an animal. Wrap it carefully round with hobbies and little luxuries; avoid all entanglements. Lock it up safe in the casket or coffin of your selfishness. But in that casket, safe, dark, motionless, airless, it will change. It will not be broken; it will become unbreakable, impenetrable, irredeemable. To love is to be vulnerable.”

("Liefhebben is kwetsbaar zijn. Als je ergens van houdt, dan zal je hart worden uitgewrongen en mogelijk gebroken worden. Als je er zeker van wilt zijn dat het intact blijft, moet je het aan niemand geven, zelfs geen dier. Omwikkel het met hobby's en luxe; vermijd alle verwikkelingen. Sluit het veilig op in de kist of doodskist van je egoïsme. Maar in die kist - veilig, donker, roerloos, afgesloten - zal het veranderen. Het zal niet gebroken worden, het zal onbreekbaar, ondoordringbaar, onherstelbaar worden. Liefhebben is kwetsbaar zijn. ")

Oké, een gebroken hart is niet alles, maar een onbreekbaar, ondoordringbaar hart is nog erger. En dus gaan we door met het delen van ons leven met de mensen hier, zowel met de buitenlanders als met de locals. We weten dat de toekomst niet vrij zal zijn van pijn en verdriet, maar we moeten ervoor kiezen om de herinneringen aan de momenten van samen lachen, praten, bidden, eten en reizen - de herinneringen aan wat we samen beleefd hebben - de boventoon te laten voeren en groter te laten zijn dan het verdriet. "Don't be sad because it's over, smile because it happened" (Wees niet verdrietig omdat het voorbij is, maar glimlach omdat het gebeurd is)

 Samenwerken achter de barbecue

 Vanmorgen zijn David en Robin samen naar Lente Stad gereden. Wat een rit van 8 uur had moeten zijn, werd een rit van bijna 11 uur, dankzij.... sneeuw! Dus als je dacht dat we in de tropen woonden.... Helaas is dit nog wel een paar uurtjes bij Vrede Stad vandaan, dus hier geen sneeuw. Later bedacht ik me dat ik natuurlijk gewoon met de kinderen de bus had moeten pakken en de sneeuw op had moeten zoeken. Wat een plezier zouden ze gehad hebben!

Innerlijke motivatie

Thuisscholing is lastig, ik zal er maar gewoon ronduit voor uitkomen. Zelfs nu Anneke drie uurtjes per dag van me overneemt, zit ik er nog mee in m'n maag. Wat het lastig maakt? Dat je kind alleen in een klas zit. Hoe langer we ons in deze situatie bevinden, hoe meer ik tot de conclusie kom dat groepsdruk en competitie een grote rol spelen in een klas. Nu klinken deze woorden wat negatief, maar ik bedoel ze in positieve zin.

Juda is een slimme en leergierige jongen, maar hij is alleen gemotiveerd als hij de dingen leert die hij graag wil leren en dan ook op zijn manier. Zo is hij gek op lezen en leert graag over geschiedenis, aardrijkskunde, natuur en techniek. Deze vakken zijn dan ook geen probleem op school. Maar zodra het tijd is voor schrijven, gooit hij zijn kont tegen de krib en maakt hij met veel zuchten en steunen een halve bladzijde uit zijn schrijfschrift af. Ook gym ligt hem niet zo en probeer hem dan maar eens in actie te krijgen als er niemand is die met hem meedoet. Rekenen vindt hij op zich wel leuk, maar als hij voor de zoveelste keer Roefie Rups moet afmaken of de ballen eerlijk moet verdelen, is zijn motivatie ver te zoeken.

Op zulke momenten gaan mijn gedachten terug naar mijn eigen schooltijd. Waarom ik wel gewoon deed wat de juf of meester zei? Waarschijnlijk omdat deze hele klas dat deed en ik niet achter wilde blijven. Waarom ik wel doorwerkte als ik een opdracht moest maken? Gewoon, omdat ik natuurlijk niet de langzaamste wilde zijn! Vergelijken: op zich een vloek op de mensheid, maar soms werkt het wel als motivatie om aan het werk te gaan en om je best te doen. Je wilt tenslotte niet onderdoen voor je vrienden/klasgenoten.

Ondertussen zitten we zelf ook in een situatie waarin we iets harder moeten werken aan onze innerlijke motivatie. Laten we eerlijk zijn: ga je in Nederland op tijd je bed uit omdat je zo'n zin hebt in werken of omdat je baas je op een bepaald tijdstip verwacht? Werk je acht uur op een dag omdat je je werk zo leuk vindt of omdat het in je contract staat? Nu moet ik zeggen dat ik ons werk toevallig wél erg leuk vindt, maar zelfs dan moet de energie soms uit mijn tenen komen om die bepaalde persoon op te zoeken, om dat SMS'je te sturen of dat telefoontje te plegen. Elke dag bidden we om nieuwe motivatie, liefde en passie, want als we die niet hebben, is het wel heel makkelijk om te vluchten in eten dat op tafel moet komen, e-mails die beantwoord moeten worden, een taal die geleerd moet worden, boeken die gelezen moeten worden, een huis dat opgeruimd moet worden of kinderen die vermaakt moeten worden. De afleidingen en excuses zijn velen en op zo'n moment komt het aan op: innerlijke motivatie. Heb ik écht een hart voor de mensen? Kan het me écht wat schelen waar zij de eeuwigheid zullen doorbrengen? Staat God écht op de eerste plaats? Confronterende vragen, maar gelukkig weet ik ook dat ik deze innerlijke motivatie niet zelf hoef te bewerkstelligen, maar dat Hij het mij geeft. En dat werkt dan wel weer ontspannend....

Thanksgiving en Sinterklaas

Waaaahhhh! Het is alweer december! En hier begint het ook koud te worden. Niet zo koud als in Nederland, maar vanmorgen bevestigde ons weerstation dat het niet zo gek was dat ik me onbehaaglijk voelde: de temperatuur in de woonkamer was 15,8 graden. Maar: we hebben al een paar dagen heerlijk zonnig weer en dan warmt het gelukkig wel op tot een graad of 17. De echte winter is er nog niet!

Vorige week vierden we Thanksgiving. Naast het heerlijke eten, voelde ik me ook echt bevoorrecht dat ik met zulke lieve vrienden (en natuurlijk mijn man en kinderen) dit feest kon vieren. Ik heb verder niet zoveel met Amerikaanse feesten, maar deze zou ik er nog wel in willen houden, zelfs als we ooit teruggaan naar Nederland.

Robin besloot om tijdens zijn lessen op de peuter-/kleuterschool ook aandacht aan Thanksgiving te besteden. Terwijl hij op internet op zoek was naar kleurplaten, vond hij dit:

"De mensen (=pelgrims uit Engeland) waren bang dat hun kinderen teveel zouden gaan lijken op de Nederlanders". Nou ja zeg!
Dit filmpje op YouTube vertelt ook dat de pelgrims zich bedreigd voelden door de "permissive Dutch society", de tolerante/liberale Nederlandse maatschappij. Haha, we worden niet echt positief afgeschilderd in het Thanksgivingverhaal.

Intussen is Robin samen met nog een paar anderen ook nog aan de slag gegaan met een English Corner op de lokale middelbare school. Ook die stond afgelopen vrijdag in het teken van Thanksgiving; uiteraard een mooie gelegenheid om te vertellen wie we eigenlijk dankbaar zijn.

En nu bereiden we ons in alle rust voor op Sinterklaas. Ja, het Nederlandse Sinterklaasfeest is leuk, maar de kinderen worden ook wel een beetje gek gemaakt (vind ik). Maar om toch niet achter te blijven, mochten onze kinderen ook twee keer hun schoen zetten, hebben we de intocht gekeken en volgen we het Sinterklaasjournaal. Het is grappig om te zien hoe Juda er helemaal in opgaat, terwijl we hem al zo vaak verteld hebben dat het allemaal niet echt is. Waarschijnlijk is het voor hem té mooi om niet waar te zijn :-)