Liefhebben is kwetsbaar zijn

In ons soort werk is een groot verloop van mensen. Sommige mensen komen voor een paar maanden of een paar jaar en keren dan naar huis terug. Anderen wijden zich voor langere tijd toe, maar zelfs dan blijven velen niet jarenlang plakken op één plek. We leren dus regelmatig nieuwe mensen kennen, maar moeten ook regelmatig afscheid nemen. Daar komt ook nog eens bij dat we in een kleine plek wonen met een klein groepje buitenlanders, dus het contact is vrij intensief.

Zo kwam er 9 maanden geleden een 26-jarige jongen/man/jongeman, David, in Vrede Stad wonen waarvan we wisten dat hij maar voor 9 maanden zou blijven. Het klikte tussen Robin en hem en Robin nam hem onder zijn hoede: hij introduceerde hem aan zijn vrienden en al gauw werd maandagavond hun 'stapavond'. Ze spraken dan met lokale vrienden af en onder het genot van de typisch Chinese straatbarbecue (en soms een slap biertje) deelden ze hun leven. Nu moet ik erbij zeggen dat in ons soort werk mannen niet voor het oprapen liggen; over het algemeen zijn het single dames die ons team komen versterken. Niks mis mee natuurlijk, maar als je het hebt over een vriend of compagnon voor Robin, dan ligt dat wat lastiger. Robin genoot van de vriendschap: het samen optrekken, films kijken, sporten, erop uit gaan, lastige levensvragen bespreken... Ook de kinderen waren gek op deze 'uncle', die al gauw Juda's stoeimaatje werd.

Maar, zoals gezegd, we wisten: het zou in december eindigen. Het vooruitzicht van het afscheid verdrongen we, maar uiteindelijk was vandaag dan toch de dag van het werkelijke afscheid en ik zal eerlijk zeggen: ik vond het gewoonweg moeilijk. Te weten dat Robin zijn beste vriend hier in Vrede Stad zou verliezen en dat de kinderen hun geliefde uncle misschien wel nooit meer zouden zien, heeft mij heel wat emotionele momenten bezorgd. De vraag die verschillende keren bovenkwam was: is het het nog wel waard om te investeren in relaties? Om jezelf helemaal te geven, terwijl je weet dat iemand vroeg of laat je hart gaat breken? Is het niet beter om jezelf te beschermen door relaties meer oppervlakkig te houden? Juist toen ik deze vraag overdacht, kwam ik de volgende quote van C.S. Lewis tegen:

“To love at all is to be vulnerable. Love anything and your heart will be wrung and possibly broken. If you want to make sure of keeping it intact you must give it to no one, not even an animal. Wrap it carefully round with hobbies and little luxuries; avoid all entanglements. Lock it up safe in the casket or coffin of your selfishness. But in that casket, safe, dark, motionless, airless, it will change. It will not be broken; it will become unbreakable, impenetrable, irredeemable. To love is to be vulnerable.”

("Liefhebben is kwetsbaar zijn. Als je ergens van houdt, dan zal je hart worden uitgewrongen en mogelijk gebroken worden. Als je er zeker van wilt zijn dat het intact blijft, moet je het aan niemand geven, zelfs geen dier. Omwikkel het met hobby's en luxe; vermijd alle verwikkelingen. Sluit het veilig op in de kist of doodskist van je egoïsme. Maar in die kist - veilig, donker, roerloos, afgesloten - zal het veranderen. Het zal niet gebroken worden, het zal onbreekbaar, ondoordringbaar, onherstelbaar worden. Liefhebben is kwetsbaar zijn. ")

Oké, een gebroken hart is niet alles, maar een onbreekbaar, ondoordringbaar hart is nog erger. En dus gaan we door met het delen van ons leven met de mensen hier, zowel met de buitenlanders als met de locals. We weten dat de toekomst niet vrij zal zijn van pijn en verdriet, maar we moeten ervoor kiezen om de herinneringen aan de momenten van samen lachen, praten, bidden, eten en reizen - de herinneringen aan wat we samen beleefd hebben - de boventoon te laten voeren en groter te laten zijn dan het verdriet. "Don't be sad because it's over, smile because it happened" (Wees niet verdrietig omdat het voorbij is, maar glimlach omdat het gebeurd is)

 Samenwerken achter de barbecue

 Vanmorgen zijn David en Robin samen naar Lente Stad gereden. Wat een rit van 8 uur had moeten zijn, werd een rit van bijna 11 uur, dankzij.... sneeuw! Dus als je dacht dat we in de tropen woonden.... Helaas is dit nog wel een paar uurtjes bij Vrede Stad vandaan, dus hier geen sneeuw. Later bedacht ik me dat ik natuurlijk gewoon met de kinderen de bus had moeten pakken en de sneeuw op had moeten zoeken. Wat een plezier zouden ze gehad hebben!