Innerlijke motivatie

Thuisscholing is lastig, ik zal er maar gewoon ronduit voor uitkomen. Zelfs nu Anneke drie uurtjes per dag van me overneemt, zit ik er nog mee in m'n maag. Wat het lastig maakt? Dat je kind alleen in een klas zit. Hoe langer we ons in deze situatie bevinden, hoe meer ik tot de conclusie kom dat groepsdruk en competitie een grote rol spelen in een klas. Nu klinken deze woorden wat negatief, maar ik bedoel ze in positieve zin.

Juda is een slimme en leergierige jongen, maar hij is alleen gemotiveerd als hij de dingen leert die hij graag wil leren en dan ook op zijn manier. Zo is hij gek op lezen en leert graag over geschiedenis, aardrijkskunde, natuur en techniek. Deze vakken zijn dan ook geen probleem op school. Maar zodra het tijd is voor schrijven, gooit hij zijn kont tegen de krib en maakt hij met veel zuchten en steunen een halve bladzijde uit zijn schrijfschrift af. Ook gym ligt hem niet zo en probeer hem dan maar eens in actie te krijgen als er niemand is die met hem meedoet. Rekenen vindt hij op zich wel leuk, maar als hij voor de zoveelste keer Roefie Rups moet afmaken of de ballen eerlijk moet verdelen, is zijn motivatie ver te zoeken.

Op zulke momenten gaan mijn gedachten terug naar mijn eigen schooltijd. Waarom ik wel gewoon deed wat de juf of meester zei? Waarschijnlijk omdat deze hele klas dat deed en ik niet achter wilde blijven. Waarom ik wel doorwerkte als ik een opdracht moest maken? Gewoon, omdat ik natuurlijk niet de langzaamste wilde zijn! Vergelijken: op zich een vloek op de mensheid, maar soms werkt het wel als motivatie om aan het werk te gaan en om je best te doen. Je wilt tenslotte niet onderdoen voor je vrienden/klasgenoten.

Ondertussen zitten we zelf ook in een situatie waarin we iets harder moeten werken aan onze innerlijke motivatie. Laten we eerlijk zijn: ga je in Nederland op tijd je bed uit omdat je zo'n zin hebt in werken of omdat je baas je op een bepaald tijdstip verwacht? Werk je acht uur op een dag omdat je je werk zo leuk vindt of omdat het in je contract staat? Nu moet ik zeggen dat ik ons werk toevallig wél erg leuk vindt, maar zelfs dan moet de energie soms uit mijn tenen komen om die bepaalde persoon op te zoeken, om dat SMS'je te sturen of dat telefoontje te plegen. Elke dag bidden we om nieuwe motivatie, liefde en passie, want als we die niet hebben, is het wel heel makkelijk om te vluchten in eten dat op tafel moet komen, e-mails die beantwoord moeten worden, een taal die geleerd moet worden, boeken die gelezen moeten worden, een huis dat opgeruimd moet worden of kinderen die vermaakt moeten worden. De afleidingen en excuses zijn velen en op zo'n moment komt het aan op: innerlijke motivatie. Heb ik écht een hart voor de mensen? Kan het me écht wat schelen waar zij de eeuwigheid zullen doorbrengen? Staat God écht op de eerste plaats? Confronterende vragen, maar gelukkig weet ik ook dat ik deze innerlijke motivatie niet zelf hoef te bewerkstelligen, maar dat Hij het mij geeft. En dat werkt dan wel weer ontspannend....