Goede voornemens

Het is alweer eind januari, maar toch schrijf ik een stukje over goede voornemens. Niet dat in mijn geval het maken van voornemens iets te maken had met de komst van het jaar 2014, maar met een periode van 10 dagen van rust en reflectie, zonder Robin of de kinderen in de buurt (maar het was natuurlijk officieel een medisch verlof :-) ).

Dus ik nam de tijd om eens op papier te zetten welke plannen ik eigenlijk had voor de komende tijd en ik deel ze graag met jullie, dan kunnen jullie er in de toekomst nog eens naar vragen. Als je tenslotte iemand hebt aan wie je zo nu en dan verantwoording moet afleggen, dan heb je al de helft gewonnen.

Hier komen ze:

1. uitgerust wakker worden. Natuurlijk heb ik dat niet helemaal zelf in de hand, want met kinderen kom je 's nachts best wel eens voor verrassingen te staan. Maar de belangrijkste oorzaak van niet uitgerust wakker worden is toch echt: te laat naar bed. Dus eigenlijk is het uitgerust wakker worden het doel, maar het op tijd naar bed gaan het goede voornemen. En nadat ik het bovenstaande had geschreven, heb ik gelijk maar even de add-on 'LeechBlock' geinstalleerd. Hierin kun je instellen welke websites je op een bepaald tijdstip ontoegankelijk wilt maken. In mijn geval dus Facebook, Pinterest, Nu.nl, Youtube en Taobao na tien uur 's avonds. Misschien kom ik dan eindelijk eens toe aan die stapel boeken op mijn nachtkastje!
2. investeren in mijn huwelijk. Nee, ons huwelijk dreigt niet op de klippen te lopen, maar er is altijd ruimte voor verbetering! Sneller vergeven, vaker genade schenken, minder snel kritiek/een oordeel uitspreken, meer op de ander gericht zijn en niet continu op mijzelf: het zijn allemaal punten waaraan ik zeker kan werken!
3. meer tijd maken om leuke dingen te doen met de kinderen. Ik zit dan wel elke middag 1,5 uur op school met Juda en Zoë en daarna neem ik ze mee naar buiten, maar ik maak maar zelden tijd om bijvoorbeeld een spelletje met ze te doen of samen de keuken in te duiken. Er bestaat niet zoiets als 'geen tijd hebben', alleen zoiets als 'geen tijd maken'.
4. een menuplan voor een maand opstellen. Dit voornemen heb ik al máánden en ik ben er al een paar keer aan begonnen, maar nooit afgemaakt. Wat dus betekent dat ik elke dag mijn gang naar de markt maak om groenten en vlees te kopen, omdat ik het nog niet voor elkaar heb gekregen om een paar dagen vooruit te denken. Ik ben altijd al blij als ik heb bedacht wat ik diezelfde avond ga eten, laat staan morgen! O als ik dit eenmaal heb, dan gaat het me zoveel tijd en denkwerk schelen! 
5. we móeten ons ochtendritueel versnellen. Nu is alles nog redelijk flexibel: Juda's les begint pas om 9.00 uur, maar 9.15 u is ook prima, aangezien juf Anneke de les uiteraard toch niet zonder Juda begint :-) Ik durf er nog niet over na te denken hoe dat straks in Nederland zal gaan, als we om 8.15 uur op de fiets moeten zitten. Ik sta toch echt om 7.00 uur op, maar dan doe ik het rustig aan met Bijbel lezen, bidden, douchen, Facebook checken, kinderen in hun kleren hijsen (of hun aansporen om dat zelf te doen), tafel dekken, koffie zetten, broodjes smeren, tanden poetsen en voor je het weet is het alweer 9.00 uur. Ja, dit is een moeilijke bekentenis, want ik besef me maar al te goed dat we ons in een luxe positie bevinden!
6. e-mail bijwerken. Sorry mensen, dit betreft jullie! Ik wil graag relaties onderhouden, maar dan moet ik zo nu en dan natuurlijk wel eens gedisciplineerd gaan zitten om wat mails te typen. Niet mijn sterkste kant, maar dat wisten velen van jullie waarschijnlijk al.
7. mijn Facebook-vrienden-lijst opschonen. Wil ik nou echt van al die ±400 mensen weten wat ze uitspoken?
8. vaker iemand uitnodigen om te komen eten. Belangrijkste reden waarom ik het niet doe? Omdat ik mezelf niet zie als een keukenprinses en toch iets bijzonders op tafel wil zetten als we gasten hebben. Intussen heeft iedereen mijn pasta met tomatensaus, zelfgemaakte pizza of Mexicaanse burrito's wel geproefd, dus ik moet toch echt met wat meer 'succesrecepten' komen! Nou ja, móet... dat is natuurlijk wat ik mezelf vertel.
9. en dan heb ik al jarenlang het voornemen om te stoppen met koffie. Soms lukt het voor een paar weken, maar aangezien Robin elke morgen een pot heerlijke koffie zet en hij zijn mok koffie altijd voor mijn neus opdrinkt, geef ik dit voornemen telkens weer op. Dus ik heb besloten dit voornemen te laten zitten. Ik geniet gewoon elke morgen van mijn kopje vergif.

Facebook etiquette

Ik vind het een vreemd verschijnsel: iemand die zijn partner feliciteert op Facebook. Meestal gaat het zoiets van: "Gefeliciteerd aan de beste, liefste en meest fantastische persoon die er bestaat. Ik hou van je!" Ik vraag me dan altijd af: waarom? Je kunt je partner toch face-to-face feliciteren als je 's ochtends opstaat? Of als je die mogelijkheid niet hebt, als hij/zij thuiskomt van zijn/haar werk? En als je partner op reis is tijdens zijn/haar verjaardag, dan mag ik toch hopen dat er op z'n minst een belletje af kan? Maar een status-update?! Wat ik zelfs zie zijn mensen die hun kinderen - die zelf niet eens op Facebook zitten! - feliciteren in hun status. Ook zoiets vreemds. Waarom?!

Het zal wel aan mij liggen; het zal ongetwijfeld iets met mijn persoonlijkheid te maken hebben dat ik altijd een beetje kromme tenen krijg van dit soort berichtjes. Natuurlijk vertel ik Robin dat ik van hem houd, maar ik zeg het persoonlijk tegen hem. Daar heb ik geen Facebook als medium voor nodig. En verder mag ik hopen dat onze liefde voor elkaar iets is wat vrienden en familie bemerken als ze zien hoe we met elkaar omgaan; daden spreken tenslotte luider dan woorden. Wat me er ook aan irriteert is hoe de overtreffende trap wordt gebruikt: beste, liefste, knapste, mooiste, enz. De gedachte die ik dan heb is: als jouw man de beste is, maakt dat de mijne dan tot een mindere? Of als jouw vrouw de mooiste is, ben ik dan minder mooi? Het is nogal wat om zo'n stelling te maken!

Een paar maanden geleden vertelde iemand me dat er een relatie is tussen Facebook-gebruik en depressie. Het was voor het eerst dat ik dat hoorde, maar het verbaasde me eigenlijk niks. Een snelle Google-search bevestigde deze stelling (Google maar eens: 'Facebook depression' en je krijgt een hele lijst met resultaten over onderzoeken die zijn verricht naar het verband tussen deze twee). Het schijnt dat mensen die veel tijd op Facebook zitten minder tevreden zijn met hun eigen leven en een lager gevoel van eigenwaarde hebben. Ja ja, ik weet het, het zijn gemiddelden, dus ga nou niet roepen "Maar bij mij is dat niet zo!" Gefeliciteerd, zou ik zeggen. Maar er zijn blijkbaar genoeg gevallen bij wie de wijzer negatief uitslaat en die in een depressie terechtkomen. Een woord dat ook veel voorkwam in artikelen over dit onderwerp was 'jaloezie'. Nee, ik zal mezelf niet voordoen als een heilige: ook ik heb hier last van! Foto's van gelukkige gezinnetjes, superleuke kinderfeestjes, creatieve creaties (koken/bakken/handwerken), tip-top interieurs, leuke uitstapjes: dan presteer ik maar ver onder de maat. Maar weet je wat het is? We vergelijken onze binnenkant met iemand anders z'n buitenkant. We weten maar al te goed op welke punten we zelf tekort schieten, maar zien op Facebook alleen de terreinen waarop anderen niet tekort schieten. Als ik net wat te scherp naar Robin ben geweest en vervolgens zo'n kwijlerige liefdesverklaring op Facebook lees, dan denk ik: zij hebben het wel mooi voor elkaar. Of als ik net zo'n middag heb gehad waarop ik de kinderen heb afgescheept met "Ga maar even lekker zelf spelen, mama is druk" en ik zie een foto van een gezellig gezinsuitstapje naar het bos, dan denk ik: die moeder heeft het beter gedaan dan ik, die heeft tenminste tijd gemaakt voor haar kinderen.

Ook in de 'like'-functie schuilt zo'n gevaar. We plaatsen iets, een bericht of een foto, en vervolgens reageert er niemand! Zelfs geen enkele 'like'. Het voelt als gezichtsverlies, toch? Hetzelfde is trouwens waar voor mijn blog: er reageert vrijwel nooit iemand! Als de stats-functie van Blogger mij niet zou vertellen dat er wekelijks heel wat mensen mijn blog-post lezen, dan was ik allang gestopt met schrijven. We zoeken tenslotte allemaal bevestiging en waardering.

En dan is er ook nog eens de fotobewerkingstechniek van tegenwoordig die met één druk op de knop een foto een stuk mooier kan maken dan hij in werkelijkheid was. Hiermee heb ik vorige week een beetje geëxperimenteerd, door wat selfies te maken en ze te bewerken op mijn telefoon. De bovenste is mijn profielfoto voor We-chat (Chinese Whats App/Facebook) geworden en de onderste voor Whats App en Facebook (in alle gevallen natuurlijk de bewerkte versie gebruikt :-) ). Dus: vind je dat je niet leuk staat op een foto? Er is altijd wel een bewerking waardoor je beter uit de verf komt....

Nu moet je me goed begrijpen: ik ben een groot fan van Facebook, misschien zou iemand anders het een verslaafde noemen, maar dat weet ik niet (een verslaafde is tenslotte meestal blind voor zijn eigen verslaving). Het houdt me op de hoogte van een wereld die ik vrees te verliezen. Het geeft me het gevoel dat ik Nederland vast kan houden, ondanks mijn leven in China. Het zorgt ervoor dat ik 'bij ben' wanneer we straks weer naar Nederland komen en dat ik me dan niet als een tijdreiziger zal voelen die ongemerkt een sprong vooruit heeft gemaakt in de tijd. Niks mis mee, lijkt me. Maar ik ben er een voorstander van dat er een soort Facebook-etiquette op de markt komt, een soort protocol waarin richtlijnen staan hoe we Facebook leuk kunnen houden voor iedereen, niet alleen voor onszelf.

Ziekenhuisverslag

Zo, het is weer achter de rug. Veel mensen hadden mij van tevoren de indruk gegeven dat een galblaasverwijdering niks voorstelde, maar het is me flink tegengevallen. Maar laten we eerst nog iets verder teruggaan in de tijd...

Robin arriveerde op donderdagochtend met de kinderen, na een lange, lange reis (26 uur van deur tot deur). Ik heb m'n best gedaan om Robin op donderdagmiddag en op vrijdag te ontzien, maar op zaterdag moest hij er toch weer aan geloven, want 's ochtends vroeg vertrok ik naar het ziekenhuis.
Saai dagje, zo wachten op je operatie. Beetje lezen, beetje Facebooken en Pinteresten, nog een stukje lezen, even slapen.... maar om 4 uur werd ik opgehaald voor de operatie. Heet zo'n kamer in het Engels een operation room, in het Nederlands een operatiekamer, in dit ziekenhuis heette het een Operation Theatre. Haha, dat klinkt leuker dan het was :-) Grappig detail was ook nog dat het een katholiek ziekenhuis was en dat in élke ruimte een kruis hing. Steeds als ik dus ergens lag te wachten op weg naar de Operation Theatre, werd ik herinnerd aan Jezus die aan het kruis al onze ziekte en pijn droeg. Mede daardoor was ik redelijk rustig toen ik in slaap werd gespoten.

2,5 uur later werd ik weer wakker: brak, misselijk en alles deed zeer. Maar het goede nieuws was dat het uiteindelijk bij een kijkoperatie was gebleven en dat ze niet de hele boel hadden open hoeven gooien. Maar de operatiewond bij mijn navel (waardoor ze uiteindelijk de galblaas naar buiten moesten trekken), was wat groter dan normaal, omdat mijn galblaas ook wat groter was dan normaal.

De volgende ochtend kwam de dokter langs om me een potje met steentjes te overhandigen. Wow, wat waren ze groot en wat veel! Ik had gewoon jarenlang met een zakje kiezelsteentjes in mijn lijf rondgelopen. Te gek voor woorden natuurlijk! Ook liet hij foto's van de operatie zien, iets waar ik nooit zo gek op ben, maar waar ik nu regelmatig naar probeer te kijken bij wijze van verwerking en therapie.

Hoewel Robin en de kinderen ook in Hong Kong waren kostte het hem en de kinderen drie uur om bij het ziekenhuis te komen en daarna ook weer drie uur om weer 'thuis' te komen. Het valt niet mee, dat gesjouw met die kinderen, die niet zo hard doorlopen, die onderweg moeten plassen, in slaap vallen, dorst krijgen en op een gegeven moment benen hebben die niet meer willen. Hij is dus alleen op zondagmiddag even langsgeweest en kwam me vanmorgen ophalen.

Verder is mijn beeld van een Aziatisch ziekenhuis opnieuw bevestigd. Je komt voor de medische kant, maar de rest zoek je zelf maar uit. Eten is niet inbegrepen en mag je zelf meenemen, geen zuster die komt vragen hoe het gaat, niemand die je 's ochtends komt wassen of helpt bij het douchen, je krijgt zelfs nog geen handdoek! Je betaalt dan ook maar 65 Euro per nacht, nog minder dan een hotel.

Het herstel ging wat langzamer dan verwacht, ik geloof dat het zelfs de dokter een beetje tegenviel. Ik bleef drie nachten in het ziekenhuis en nu voel ik me gelukkig al een stuk beter. En het is maar goed dat ik nog even in het ziekenhuis ben gebleven, want zodra je je onder je kinderen begeeft, is het meteen gedaan met de rust. Nog een weekje bijkomen, volgende week nog voor controle naar de dokter en daarna hopelijk weer op huis aan. Mag ook wel een keertje na ruim drie weken.

En verder:
- kon Salomé me alleen maar verliefd aankijken op de terugweg en week niet van mijn zijde. Heel schattig.
- toont Juda daarentegen wat minder zijn gevoelens, maar het feit dat hij op de terugweg bij het minste of geringste al in huilen uitbarstte liet zien dat het hem toch wel wat deed
- is er hier een ander Nederlands jongetje van 7 jaar en ik had verwacht dat Juda veel met hem zou optrekken, maar tot mijn verbazing kiest hij een 12-jarige Amerikaanse knul uit als maatje, die blijkbaar beter bij zijn rustige karakter past.

 Wachten op mijn geliefden...

 Cheung Chau is een eiland zonder gemotoriseerd verkeer en met een aantal bergen. Onze verblijfplaats ligt bovenop zo'n berg.

En hieronder Robin's foto's:

 Robin kan ook staartjes maken...

 ...en pizza's bakken

 In de bus van Vrede Stad naar de hoofdstad van onze provincie (6 uur)

 Paar uurtjes filmpjes kijken bij de KFC

 en daarna in de nachtbus

 Genieten!

 Niet de mooiste foto, maar het geeft een indruk

 De meiden helpen Robin bij het wassen

En Robin kan zelfs de was ophangen...

...en mij de berg omhoogduwen in een rolstoel

Het paradijs voor shopaholics ontvlucht

Ik ben me ervan bewust dat de meesten van mijn lezers op Facebook zitten en daardoor al op de hoogte zijn van wat er de afgelopen week is gebeurd en er de komende week staat te gebeuren, maar omdat er ook lezers zijn die zo verstandig zijn om niet mee te doen aan dit verslavende fenomeen, hieronder toch nog een update:

Na een busreis van 20 uur, 2 grensovergangen en 1 uur in de metro, kon ik me dinsdagmiddag melden bij de dokter. Ik had gehoopt op snelle actie: op dinsdag een gesprek, op woensdag onder het mes, op vrijdag weer op huis aan.
Het ging helaas allemaal wat langzamer.
De dokter verwees me door voor een CT scan, die op donderdag plaatsvond. Ik kreeg de uitslag daarvan op zaterdag: ja, het was inderdaad mijn galblaas. Hij bleek 14 cm lang te zijn (een normale galblaas is zo'n 8 cm lang) en vol met galstenen te zitten. Een vraag die mij natuurlijk bezighoudt is: hoe kom ik daar nou weer aan? Ik ben jong, gezond en actief, waarom is mijn galblaas dan niet gezond en actief? Zwangerschap schijnt een rol te spelen, maar dat is een vrij algemeen verschijnsel, maar een galblaas vol met stenen komt niet met dezelfde frequentie voor. De dokter lijkt er echter niet wakker van te liggen, het enige wat hij erover te zeggen had was: "Eruit met dat ding!" Zodoende heb ik morgenochtend een gesprek met de chirurg en hopelijk gaan ze me daarna op zeer korte termijn te lijf met het mes.

Oorspronkelijk zou ik bij de ouders van een vriendin verblijven die midden in de stad wonen, maar dat leverde niet veel rust en ontspanning op: ik begaf me elke dag op straat om stukje bij beetje de kerstgift van mijn ouders op te maken. Ten eerste kan ik in Vrede Stad nooit shoppen, dus ik had nog wat in te halen. Ten tweede is Hong Kong een paradijs voor shopaholics: ze hebben er álles en voor een heel redelijke prijs, veel goedkoper dan in Nederland.
Na 12 kilo aan kleding, toiletartikelen en eten naar huis gestuurd te hebben, ben ik op zaterdag verhuisd naar Bethany, een vakantiepark op een klein eilandje, op veilige afstand van de drukte en verleidingen van de grote stad. Ik had allerlei goede voornemens voor deze dagen (o.a. e-mails beantwoorden en boeken lezen), maar helaas stak een grieperig gevoel op vrijdagavond de kop op en heeft mij sindsdien niet meer verlaten. Moe, misselijk, hangerig... beetje jammer :-(

Ondertussen wil ik vanaf deze plaats mijn bewondering voor Robin uitspreken, want hij runt de boel daar in Vrede Stad fantastisch. Het lijkt zelfs allemaal beter op rolletjes te lopen dan wanneer ik er wél ben. Hou dit vast, Robin, ook wanneer ik weer terug ben!

Aangezien de 90 dagen van ons visum alweer voorbij zijn, zullen Robin en de kinderen op woensdag de bus nemen om zich op donderdag bij mij te voegen. Dan heeft, na anderhalve week, deze tijd voor mezelf ook wel weer lang genoeg geduurd. Tijd voor wat knuffels en kusjes, voor kleine peuter- en kleuterhandjes in de mijne, voor snotneuzen, vieze kleren en poepluiers.
Zo'n tijd alleen maakt je weer extra dankbaar voor wat je hebt.