Robin arriveerde op donderdagochtend met de kinderen, na een lange, lange reis (26 uur van deur tot deur). Ik heb m'n best gedaan om Robin op donderdagmiddag en op vrijdag te ontzien, maar op zaterdag moest hij er toch weer aan geloven, want 's ochtends vroeg vertrok ik naar het ziekenhuis.
Saai dagje, zo wachten op je operatie. Beetje lezen, beetje Facebooken en Pinteresten, nog een stukje lezen, even slapen.... maar om 4 uur werd ik opgehaald voor de operatie. Heet zo'n kamer in het Engels een operation room, in het Nederlands een operatiekamer, in dit ziekenhuis heette het een Operation Theatre. Haha, dat klinkt leuker dan het was :-) Grappig detail was ook nog dat het een katholiek ziekenhuis was en dat in élke ruimte een kruis hing. Steeds als ik dus ergens lag te wachten op weg naar de Operation Theatre, werd ik herinnerd aan Jezus die aan het kruis al onze ziekte en pijn droeg. Mede daardoor was ik redelijk rustig toen ik in slaap werd gespoten.
2,5 uur later werd ik weer wakker: brak, misselijk en alles deed zeer. Maar het goede nieuws was dat het uiteindelijk bij een kijkoperatie was gebleven en dat ze niet de hele boel hadden open hoeven gooien. Maar de operatiewond bij mijn navel (waardoor ze uiteindelijk de galblaas naar buiten moesten trekken), was wat groter dan normaal, omdat mijn galblaas ook wat groter was dan normaal.
De volgende ochtend kwam de dokter langs om me een potje met steentjes te overhandigen. Wow, wat waren ze groot en wat veel! Ik had gewoon jarenlang met een zakje kiezelsteentjes in mijn lijf rondgelopen. Te gek voor woorden natuurlijk! Ook liet hij foto's van de operatie zien, iets waar ik nooit zo gek op ben, maar waar ik nu regelmatig naar probeer te kijken bij wijze van verwerking en therapie.
Hoewel Robin en de kinderen ook in Hong Kong waren kostte het hem en de kinderen drie uur om bij het ziekenhuis te komen en daarna ook weer drie uur om weer 'thuis' te komen. Het valt niet mee, dat gesjouw met die kinderen, die niet zo hard doorlopen, die onderweg moeten plassen, in slaap vallen, dorst krijgen en op een gegeven moment benen hebben die niet meer willen. Hij is dus alleen op zondagmiddag even langsgeweest en kwam me vanmorgen ophalen.
Verder is mijn beeld van een Aziatisch ziekenhuis opnieuw bevestigd. Je komt voor de medische kant, maar de rest zoek je zelf maar uit. Eten is niet inbegrepen en mag je zelf meenemen, geen zuster die komt vragen hoe het gaat, niemand die je 's ochtends komt wassen of helpt bij het douchen, je krijgt zelfs nog geen handdoek! Je betaalt dan ook maar 65 Euro per nacht, nog minder dan een hotel.
Het herstel ging wat langzamer dan verwacht, ik geloof dat het zelfs de dokter een beetje tegenviel. Ik bleef drie nachten in het ziekenhuis en nu voel ik me gelukkig al een stuk beter. En het is maar goed dat ik nog even in het ziekenhuis ben gebleven, want zodra je je onder je kinderen begeeft, is het meteen gedaan met de rust. Nog een weekje bijkomen, volgende week nog voor controle naar de dokter en daarna hopelijk weer op huis aan. Mag ook wel een keertje na ruim drie weken.
En verder:
- kon Salomé me alleen maar verliefd aankijken op de terugweg en week niet van mijn zijde. Heel schattig.
- toont Juda daarentegen wat minder zijn gevoelens, maar het feit dat hij op de terugweg bij het minste of geringste al in huilen uitbarstte liet zien dat het hem toch wel wat deed
- is er hier een ander Nederlands jongetje van 7 jaar en ik had verwacht dat Juda veel met hem zou optrekken, maar tot mijn verbazing kiest hij een 12-jarige Amerikaanse knul uit als maatje, die blijkbaar beter bij zijn rustige karakter past.
Wachten op mijn geliefden...
Cheung Chau is een eiland zonder gemotoriseerd verkeer en met een aantal bergen. Onze verblijfplaats ligt bovenop zo'n berg.
En hieronder Robin's foto's:
...en mij de berg omhoogduwen in een rolstoel
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
We vinden het leuk om zo nu en dan iets van onze lezers te horen. Je reactie wordt niet direct zichtbaar, maar pas nadat hij door ons gelezen is. Graag je naam erbij vermelden.