Het paradijs voor shopaholics ontvlucht

Ik ben me ervan bewust dat de meesten van mijn lezers op Facebook zitten en daardoor al op de hoogte zijn van wat er de afgelopen week is gebeurd en er de komende week staat te gebeuren, maar omdat er ook lezers zijn die zo verstandig zijn om niet mee te doen aan dit verslavende fenomeen, hieronder toch nog een update:

Na een busreis van 20 uur, 2 grensovergangen en 1 uur in de metro, kon ik me dinsdagmiddag melden bij de dokter. Ik had gehoopt op snelle actie: op dinsdag een gesprek, op woensdag onder het mes, op vrijdag weer op huis aan.
Het ging helaas allemaal wat langzamer.
De dokter verwees me door voor een CT scan, die op donderdag plaatsvond. Ik kreeg de uitslag daarvan op zaterdag: ja, het was inderdaad mijn galblaas. Hij bleek 14 cm lang te zijn (een normale galblaas is zo'n 8 cm lang) en vol met galstenen te zitten. Een vraag die mij natuurlijk bezighoudt is: hoe kom ik daar nou weer aan? Ik ben jong, gezond en actief, waarom is mijn galblaas dan niet gezond en actief? Zwangerschap schijnt een rol te spelen, maar dat is een vrij algemeen verschijnsel, maar een galblaas vol met stenen komt niet met dezelfde frequentie voor. De dokter lijkt er echter niet wakker van te liggen, het enige wat hij erover te zeggen had was: "Eruit met dat ding!" Zodoende heb ik morgenochtend een gesprek met de chirurg en hopelijk gaan ze me daarna op zeer korte termijn te lijf met het mes.

Oorspronkelijk zou ik bij de ouders van een vriendin verblijven die midden in de stad wonen, maar dat leverde niet veel rust en ontspanning op: ik begaf me elke dag op straat om stukje bij beetje de kerstgift van mijn ouders op te maken. Ten eerste kan ik in Vrede Stad nooit shoppen, dus ik had nog wat in te halen. Ten tweede is Hong Kong een paradijs voor shopaholics: ze hebben er álles en voor een heel redelijke prijs, veel goedkoper dan in Nederland.
Na 12 kilo aan kleding, toiletartikelen en eten naar huis gestuurd te hebben, ben ik op zaterdag verhuisd naar Bethany, een vakantiepark op een klein eilandje, op veilige afstand van de drukte en verleidingen van de grote stad. Ik had allerlei goede voornemens voor deze dagen (o.a. e-mails beantwoorden en boeken lezen), maar helaas stak een grieperig gevoel op vrijdagavond de kop op en heeft mij sindsdien niet meer verlaten. Moe, misselijk, hangerig... beetje jammer :-(

Ondertussen wil ik vanaf deze plaats mijn bewondering voor Robin uitspreken, want hij runt de boel daar in Vrede Stad fantastisch. Het lijkt zelfs allemaal beter op rolletjes te lopen dan wanneer ik er wél ben. Hou dit vast, Robin, ook wanneer ik weer terug ben!

Aangezien de 90 dagen van ons visum alweer voorbij zijn, zullen Robin en de kinderen op woensdag de bus nemen om zich op donderdag bij mij te voegen. Dan heeft, na anderhalve week, deze tijd voor mezelf ook wel weer lang genoeg geduurd. Tijd voor wat knuffels en kusjes, voor kleine peuter- en kleuterhandjes in de mijne, voor snotneuzen, vieze kleren en poepluiers.
Zo'n tijd alleen maakt je weer extra dankbaar voor wat je hebt.