Het leven volgens mij: Poseren

Terwijl ik afgelopen week bezig was in de keuken, bedacht ik me zo nog een paar dingen die nog in het DIY-rijtje passen:

appelstroop. Simpele ingrediëntenlijst, namelijk alleen appels, maar de bereidingswijze is nogal bewerkelijk. Appels tot moes koken, in een theedoek/kaasdoek uit laten lekker en het opgevangen vocht inkoken. Nu zou deze bewerkelijke bereiding natuurlijk de moeite waard zijn als je er een flinke pot appelstroop aan over zou houden, maar ik denk dat ik aan 1,5 kilo appels 100ml appelstroop overhield! Voor dat geld kun je het bijna nog beter uit Nederland laten overkomen!
kippenbouillon. Voor mij betekende dit dat ik een hele kip op de markt moest kopen, kop en poten erbij, en zelf moest schoonmaken thuis. Nou ja, dat mocht ook wel een keer na vijf jaar, want dat is hoe de lokalen het doen. Vervolgens de hele kip in een pan met water gedaan en zes uur lang op een laag vuurtje gekookt. HE-MELS! Daar kan geen soeppakje of bouillonblokje tegenop.
yoghurt. Deze was ik vergeten omdat het eigenlijk geen experiment meer is. Vrijwel alle buitenlanders die ik ken in dit land maken zelf yoghurt, waarschijnlijk omdat het zo simpel is en omdat alle yoghurt in de winkels gezoet is. Dus wij doen dat ook al jarenlang.

Via deze website heb ik trouwens een leuk (en gratis!) receptenboek gedownload met allemaal thuis-maak-recepten.

Dan nog even over heel iets anders: familiefoto's maken. We doen het niet vaak, maar zo nu en dan moeten we er toch aan geloven: we moeten met z'n vijven poseren voor de camera. Nu heb ik er geen problemen mee en Robin ook niet, maar onze kinderen.... pfff....

Ik zie er altijd al tegenop om het tegen Juda te vertellen, want ik weet wat zijn reactie zal zijn als het hoge woord eruit is: "Nee! Ik ga niet op de foto!" Ik hou van de Chinezen en ik geef ze niet snel ergens de schuld van, maar dit hebben ze in mijn ogen toch echt op hun geweten. Juda wordt zó vaak ongevraagd op de foto gezet (en dan bedoel ik echt elke keer dat we ons op straat begeven), dat hij een hekel heeft gekregen aan poseren voor de camera. Zoë heeft deze aversie in mindere mate, maar zoals een goede jongere zus betaamt, praat ze maar al te graag met haar grote broer mee. Hij zal er tenslotte wel verstand van hebben.

Gisteren was zo'n moment: we waagden het erop om een familiefoto te gaan maken. De timing had al niet slechter gekund: eind van de dag, vlak voor het avondeten. De kinderen weigerden mee te werken en toen we zeiden: "We gaan pas weer naar binnen als iedereen er goed opstaat", barstte Juda in tranen uit.

Kans verkeken.

Deze was nog wel oké geweest, als Zoë haar ogen open had gehad. We hadden Juda geïnstrueerd om gewoon te kijken - lachen hoefde niet eens.

We geven het op; het gaat 'em niet worden vandaag. Ondertussen is Salomé druk met haar vingertjes, want ze probeert nu steeds het peace-teken voor de camera te doen, maar het kiezen van de juiste vingers gaat nog niet helemaal automatisch.

~~Helaas~~ Gelukkig zijn onze kinderen heel gevoelig voor positief belonen, of in de volksmond ook wel 'omkopen' genoemd. Terug in huis zei Robin: "We gaan het morgen nog een keer proberen en totdat iedereen normaal op de foto staat, wordt er niet meer op de Ipad gespeeld." Oei... de Ipad.... dat ligt nogal gevoelig! Dus Juda werd vanmorgen wakker en het eerste wat hij zei was: "Gaan we nu de foto maken?" Later op de ochtend waren we gelukkig succesvol met het maken van een foto en de kinderen hadden zowaar de grootste lol. Met deze foto kunnen we wel weer even vooruit!