We hebben net het Chinese Nieuwjaar achter de rug en het is hier de gewoonte dat elk kind een rode envelop - een hong bao - toegestopt krijgt als er bezoek over de vloer komt of als je bij anderen op bezoek gaat. Dit ritueel maken we al mee sinds Juda een paar maanden oud was en dit jaar was niet anders.
Behalve dan de opmerking die Juda maakte nadat hij zijn eerste hong bao van dit jaar ontving: "Mam, dit keer moet je het geld niet in je eigen portemonnee stoppen; ik wil er graag zelf iets voor kopen!" Oeps... betrapt! Zoiets als 'kleine potjes hebben grote oren', maar dan ogen in plaats van oren. Maar hij had gelijk: tot dan toe hadden de kinderen nooit hun eigen geld gehad om iets mee te kopen en was het altijd bij het 'huishoudgeld' terecht gekomen. Eerste reden daarvoor was dat ik vond dat er al zoveel speelgoed in huis was (een appartement is tenslotte snel vol). Tweede reden was dat het speelgoed dat verkrijgbaar is in Vrede Stad echt rommel is. Geen merken als Mattel, Fisher Price, Haba, Lego of Playmobil, maar alleen goedkoop spul van slechte kwaliteit. Om nog maar te zwijgen over de veiligheid van het lokaal verkrijgbare speelgoed.
Naar aanleiding van dit incident besloten Robin en ik dat het tijd was voor zakgeld. 6 jaar is tenslotte eigenlijk wel een mooie leeftijd om daar mee te beginnen. Maar hoeveel geef je dan? Natuurlijk staan er op de website van het Nibud mooie richtlijnen, maar de waarde van 1 Euro in Nederland is heel anders dan de waarde van 1 Euro in China. 5 Yuan (€0,60) per week leek ons een mooi bedrag om mee te beginnen.
Het is grappig om te zien wat voor wereld er opengaat voor een kind als hij de beschikking heeft over geld. Juda kreeg een aantal hong baos en bijna dagelijks maakten we de gang naar de supermarkt om weer een nieuw nep-lego-poppetje te kopen voor 5 Yuan. Dan zag je hem staan voor het schap en kon je gewoon zijn vingertjes zien kriebelen: welke zou hij dit keer uitkiezen? Natuurlijk stonden er ook grotere, duurdere dingen in het schap en wanneer Robin of ik hem probeerden aan te moedigen om te sparen voor iets groters, wuifde hij die suggestie ongeduldig weg. Hij móest iets nieuws hebben en hij moest het nu. Ach, we laten het maar even begaan zo. Als het nieuwe eraf is praten we nog wel eens met hem over sparen. Laat hem nu nog maar even genieten van dat euforische gevoel van het zelf beslissen over je eigen geld.
En nieuw tijdperk breekt aan: een kind gaat de waarde van geld inzien en gaat daarin zijn eigen verantwoordelijkheid dragen. Een stap vooruit zou je kunnen zeggen. Maar tegelijkertijd schrok ik ook een beetje van de hebzucht die kwam kijken bij het beschikken over je eigen geld. Die hongerige oogjes voor het nep-lego-schap in de supermarkt....
Er is weer een klein stukje kinderlijke onschuld verloren gegaan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
We vinden het leuk om zo nu en dan iets van onze lezers te horen. Je reactie wordt niet direct zichtbaar, maar pas nadat hij door ons gelezen is. Graag je naam erbij vermelden.