Van suf naar cool

Loom
Toen we in Thailand waren ontving ik van mijn moeder een pakketje (ik moet waarschijnlijk eigenlijk zeggen: van mijn ouders, maar ik denk dat mijn vader weinig zeggenschap heeft in de samenstelling ervan, hij is slechts de financierder). Onderdeel van de inhoud was een zak met héél veel gekleurde elastiekjes en daarbij een boek hoe je er armbandjes van moest maken. Wat moet ik híer nou weer mee? dacht ik. Armbandjes maken van gekleurde elastiekjes? Wat suf (sorry, mam). Dus ik stopte ze in de koffer en dacht: daar kijk ik nog wel eens naar als we weer in Vrede Stad zijn.

Een week later waren we op de conferentie. Veel jonge gastjes en ook redelijk jonge leiders van over de hele wereld. Wat schetste mijn verbazing? Al die kinderen en tieners met zo'n gehaakt bandje om! Wist ik veel dat deze loom-bandjes zo'n rage waren, niet alleen in Nederland, maar wereldwijd! Snel de pakjes met elastiekjes weer uit de koffer gevist en er een paar bandjes voor de kinderen van gehaakt. Tja, dan is het ineens niet meer suf, maar cool. En dan ben je je moeder ineens toch wel dankbaar dat ze je laat meedelen in iets wat blijkbaar razend populair is in Nederland.

Eenmaal terug in Vrede Stad ontdekte ik dat de loom-bandjes zelfs hun weg naar deze afgelegen en achtergebleven stad hadden gevonden en dat schoolkinderen er hier ook helemaal gek mee zijn.

Nog meer rages in Nederland waar ik geen weet van heb? Dingen die we móeten weten voordat we op 14 augustus op Nederlandse bodem landen? 
Dansvoorstelling
Zoë danste dus al een paar weken op de school waaraan Robin lesgeeft, maar door onze reis naar Thailand was ze er in totaal vier weekjes tussenuit geweest. Toen ze vorige week woensdag weer bij de les verscheen, hoorden we: "overmorgen is er een voorstelling, voor de graduation ceremony" (jawel, op een peuter-/kleuterschool nog wel!). Woensdag, donderdag en vrijdag dus flink aan Zoë's danspasjes gesleuteld en dan ben je als moeder toch wel trots als je dochter op het podium staat te swingen, ook stond ze vooral naar het meisje naast zich te kijken wat ze ook alweer moest doen :-) Het blijft tenslotte je dochter...

Robin eenzaam op de bank

Ik kan wel gaan schrijven over wat er hier op dit moment leeft, maar dat is weinig boeiends: we pakken onze activiteiten weer op na drie weken afwezigheid en ik ben bezig om met Juda de laatste weken van groep 3 af te ronden. Verder voeren woorden als 'misselijk', 'brak' en 'bagger' de boventoon. Hopen dat dat over een week of drie minder wordt.

Dan maar aansluiten bij wat er op dit moment in Nederland (en de rest van de wereld) leeft: VOETBAL! Ja, het leeft in de rest van de wereld, behalve in China. Is het niet vreemd dat een klein land als België zich weet te plaatsen voor de achtste finales en dat het grootste land ter wereld (wat inwoners betreft) deze sport maar niet onder de knie kan krijgen? Dit land dat bovenaan de medaillelijst eindigde bij de Spelen van 2008 en dat een ijzersterke discipline aan de dag kan leggen op welk gebied dan ook. Tafeltennis, badminton, hockey, volleybal: ze kunnen het allemaal. Maar voetbal? Nou nee. Misschien komt het wel omdat de steden zó dichtbevolkt zijn dat er helemaal geen ruimte is voor een groot voetbalveld. Maar misschien komt het ook wel omdat ze hier niet zijn opgegroeid met Calvé Pindakaas.

En dan helpt het ook niet echt dat we midden in de nacht ons bed uit moeten om een wedstrijd te kunnen zien. Als we nou overdag konden kijken, dan zou Robin in Juda misschien nog mede-fanaat vinden. In ons huis dus geen oranje-koorts. In dit land ook geen WK-gekte. En dus zit Robin 's nachts eenzaam op de bank met zijn computer op zijn schoot Oranje aan te moedigen. In stilte natuurlijk, want ik ben niet bereid om mijn nachtrust ervoor op te offeren. Nóg niet; pas als ze in de finale staan...

Zeg nooit nooit

Wat vond ik het allemaal overweldigend: die eerste jaren van een jong gezin. Toevallig vielen de eerste jaren van ons gezin samen met de eerste jaren van ons wonen in Azië, dus dat zal ongetwijfeld hebben bijgedragen aan het achtbaangevoel.

Juda was vijf maanden oud toen we naar Azië vertrokken. Binnen een paar maanden was ik alweer zwanger en anderhalf jaar na Juda diende Zoë zich aan. Na een jaar borstvoeding was ik al gauw weer zwanger van de derde, een kind dat we helaas bijna halverwege de zwangerschap weer aan God terug moesten geven. Maar tien maanden later werden we verblijd met de komst van Salomé, geen vervanging van ons overleden kindje, maar wel een verzachting van het verdriet.

En toen.... was ik er HELEMAAL klaar mee. Voor mij geen zwangerschappen en baby’s meer, wist ik zeker. Dus ik gaf al mijn babyspullen en positiekleding weg en als we niet in zo’n afgelegen gebied hadden gewoond, dan was Robin intussen ongetwijfeld al ‘onschadelijk’ gemaakt.

Maar de gebroken nachten werden minder, het gesjouw met een kind op je arm hield op, er hoefden geen babyhapjes meer gemaakt te worden, er hoefde geen kind meer gevoerd te worden, er hoefden geen luiers meer verschoond te worden en ik verbaasde me erover dat er nog een andere wereld bestond buiten die oneindige oververmoeidheid.

En dus, na Salomé’s tweede verjaardag, realiseerde ik me: ik had de achtbaan achter me gelaten en was in rustiger vaarwater terechtgekomen.
Er was weer ruimte: in mijn hoofd, in mijn energievoorraad, in mijn tijd.

Deze hele inleiding was eigenlijk alleen maar bedoeld om jullie voor te bereiden op het nieuws dat we in januari opnieuw een kind in ons gezin hopen te verwelkomen. Natuurlijk heeft de ervaring uit het verleden ons geleerd dat we alleen maar kunnen zeggen ‘hopen’ en dat je ons niet zult horen zeggen: “In januari komt de baby.” Maar: ik ben nu 11 weken zwanger en: so far, so good (= tot nu toe alles goed).

Eerlijk gezegd had ik wel mijn twijfels over ruimte in ons budget. Onze manier van leven is uiteraard geen vetpot en natuurlijk brengt een extra kind ook extra kosten met zich mee. Zouden we nog wel rond kunnen komen? Maar ook hierin mocht ik al snel ‘ruimte’ ervaren: we zijn nog nooit iets tekort gekomen, God heeft altijd ruim voorzien in wat we nodig hadden! Zou God dan nu zeggen: “Tot drie kinderen zorg ik voor je, maar bij de vierde hou ik ermee op”. Gekheid natuurlijk! Zijn zorg is grenzeloos en zijn middelen zijn eindeloos. We hoeven niet te twijfelen aan zijn zorg voor ons, of we nu drie, vier of tien kinderen hebben!

Vakantie in foto's

Na 11 dagen vakantie begint morgen de conferentie en daarna vliegen we op zondag direct terug naar Lente Stad. Hieronder een foto-impressie (die een beetje lang is geworden omdat we vandaag in zó'n leuk museum zijn geweest)

 

 In de nachttrein naar Lente Stad. Zoë en Salomé deelden samen een bed.

 Het leven is zwaar als je een peuter bent

 Maar een ijsje is gelukkig altijd goed

 

 Al talloze ritjes met de tuktuk gemaakt; de kinderen vinden het heerlijk

 Boaz laat Salomé meekijken in zijn boekje

 Zoë logeert een nachtje bij haar beste vriendinnetje, Leah, die ze één keer per jaar ziet

 Met z'n allen een dagje naar een waterval. Ongelooflijk hoeveel plezier kinderen kunnen hebben aan een beetje water: ze hebben ruim drie uur lang een beetje gerommeld in een ondiep stroompje.

 

 Maar de waterval beklimmen is natuurlijk ook erg leuk (voor de mannen)

 Robin en Mark samen met de jongens op bezoek bij de vliegbasis.

 Het zijn schatjes als ze wakker zijn, maar zo kan ik er toch ook echt wel van genieten

 Tenslotte vandaag nog naar een kunstmuseum. Nu ben ik over het algemeen niet zo'n kunstliefhebber, maar dit was echt heel mooi gedaan. In veel gevallen kon je jezelf onderdeel maken van het schilderij. Ik had de kinderen van tevoren verteld dat ze moesten toneelspelen in dit museum en gelukkig deden ze (meestal) leuk mee.

(geen van deze foto's is gephotoshopped!)

 Het kleed lijkt vrij te zijn van de grond, maar in werkelijkheid is het gewoon een tekening op de vloer

Op vakantie: zo doen wij dat

Het had een makkelijke reis moeten worden: dit jaar reisden we voor het eerst zonder luiers, campingbedje en kinderwagen naar Thailand. Nog nooit zo licht gereisd!

Maar... helaas werd meer dan de helft van ons gezin bij aanvang van de reis nog steeds gekweld door een irritant buikvirus en een reis van 27 uur is dan geen leuk vooruitzicht.
Het goede nieuws is: we hebben het overleefd.
De kanttekening is: vraag niet hóe.
Ikzelf heb de hele rit in de nachttrein al kotsend doorgebracht, zo nu en dan afgewisseld met een spurt naar het toilet. Zoë, Salomé en Robin ook aan de dunne (gelukkig zonder overgeven); het is alleen Juda bespaard gebleven.

Hoe het ook zij, we zitten nu in Thailand en na een paar dagen waren we allemaal weer de oude. Helaas hebben we nu het virus doorgegeven aan onze vrienden, bij wie er intussen al drie van het gezin door ziekte zijn geveld.

Zoals altijd ook dit jaar weer mijn verjaardag gevierd in Thailand. Het blijft lastig om er op een leuke manier vorm aan te geven, maar we hebben in ieder geval gezellig taart gegeten en zijn 's avonds lekker uit eten geweest. Oja, en de avond vóór mijn verjaardag konden Robin en ik samen erop uit, terwijl onze vrienden oppasten. Die kans krijgen we niet zo vaak, dus we zijn blij dat het nu kon.

Juda en Zoë zien we bijna de hele dag niet, die struinen buiten rond met hun vriendje Levi en vriendinnetje Leah. Salomé hobbelt half met hun mee, maar zoekt toch ook nog wel regelmatig het gezelschap van haar ouders op.

En aangezien mijn hoofd ook een beetje vakantie heeft, verder vandaag geen diepzinnige dingen...