Lekker weg, 20-weken-echo en foto's

Wat is het toch een luxe om opa en oma 'in de buurt' te hebben! Robin en ik zijn lekker twee nachtjes naar Den Haag/Scheveningen geweest (een cadeautje van Robins ouders), terwijl de kinderen bij opa en oma logeerden, wat voor hen natuurlijk ook een hele belevenis was. Morgen één dagje thuis en dan vrijdag weer op pad voor een familieweekend. Een drukke week net voordat Juda en Zoë met school beginnen!

Verder vorige week voor het eerst een 20-weken-echo gehad. Tijdens eerdere zwangerschappen was ik steeds in het buitenland rond de 20 weken. Gelukkig zag alles er goed uit, wat uiteraard geen garantie biedt, maar toch is het een geruststellend idee.

Ik heb al een aantal keer de vraag gehad of ik nu ook doorga met bloggen. Tja, hoe interessant is mijn leven nu nog? Nu ben ik gewoon een huismoeder in Nederland met drie kleine kinderen. Daarvan zijn er misschien nog wel een miljoen. Dus nee, ik zal waarschijnlijk niet doorgaan met mijn wekelijkse stukjes, tenzij ik iets heel interessants te melden heb.

En dan tenslotte nog wat foto's van de laatste weken in China (niet op chronologische volgorde):

 Spelletjes doen met Chinese vriendinnen

 Voor het eerst: koekhappen!

 Dat kippenhok had Robin op het balkon in elkaar gezet, maar nu moest het er toch in z'n geheel vanaf en het paste niet door de deur. Dan maar zo.

 Afscheid nemen van haar vriendinnen in Vrede Stad viel vooral Zoë erg zwaar. Het eerste deel van de busreis was ze ontroostbaar.

 Voor het laatst door 'onze' stad rijden. Gek hoor.

 Barbecuën tijdens de cultural exchange

 

 De laatste week verbleven we in het appartement van vrienden. Zo verhuisden we onze vijf koffers van de ene naar de andere wijk (de fiets ging een paar keer 'steigeren')

 Vlak voor ons vertrek werd er een nieuw restaurant geopend: Koreaanse barbecue, oftewel: gourmetten. In de laatste week hebben we er twee keer gegeten.

 Een woonkamer vol met dozen, klaar om in de vrachtwagen geladen te worden

Het was veel, maar het ging gelukkig vrij vlot. Binnen drie uurtjes zat alles erin.

 Als afscheidsuitje nog een laatste keer naar de watervallen. Naast Deborah gingen ook onze helper Hanna en haar dochtertje mee.

Degene die we het meest missen, in allerlei opzichten: Hanna, de 'tweede moeder' van Salomé

 Op de ochtend van vertrek had zich een hele groep vrienden op het busstation verzameld. Hardverwarmend en hartverscheurend...

 Onze kinderen met hun beste vriendinnen Lauren en Mia. Erg sneu voor Lauren en Mia, die nu niemand meer hebben om mee te spelen.

 Op de avond voor onze verhuizing naar het appartement van vrienden nog een laatste keer barbecuën op ons balkon.

Omdat de vrachtwagen onze wijk niet in mocht, moesten al onze spullen met kleine karretjes naar de vrachtwagen gebracht worden.

De reis en eerste dagen in Nederland

Zoals verwacht was de terugreis naar Nederland lang en vermoeiend. Geen verrassingen in dat opzicht. Op dinsdag namen we eerst de bus vanaf het busstation in Vrede Stad, waar we uitgezwaaid werden door een hele groep lieve vrienden. Na de busreis van 5,5 uur stapten we 's avonds om 7 uur in de nachtbus, die ons naar de grens met Hong Kong bracht. Toen kwam het moeilijkste stuk: de grens over, wat betekent een paar honderd meter sjouwen (trap op, trap af) met 6 zware koffers en 6 stuks handbagage. Gelukkig was Robin goed voorbereid en had hij een stuk touw gekocht waarmee hij twee enorme weekendtassen aan twee koffers vastbond. En opnieuw moet ik zeggen: ik weet niet wat we zonder Deborahs hulp hadden gemoeten.

Vraag niet hoe, maar het is gelukt en om de reis een beetje te breken hadden we in Hong Kong een hotelletje voor één nacht geboekt. In de stromende regen heb ik die middag en avond Deborah een snelle tour door Hong Kong gegeven en hebben we onze laatste inkopen gedaan, voordat we op woensdag ons naar het vliegveld begaven voor de 12-uur lange vlucht naar Amsterdam.

Normaal gesproken proberen we de dagelijkse 'schermtijd' voor onze kinderen te beperken, maar soms zijn we bereid om uitzonderingen te maken, bijvoorbeeld tijdens een vliegreis van 12 uur. Voor de ogen van de kinderen draaiden zich allerlei leuke Disney-films af en ondertussen maakten we zelf ook van de gelegenheid gebruik om van wat entertainment te genieten. Deborah had zich ontfermd over de twee meiden, Robin en ik hoefden ons alleen te bekommeren om Juda. Makkie dus.

Op Schiphol wachtte ons een warm onthaal door vrienden en familie en in Ermelo aangekomen konden we vrijwel meteen ons bed induiken, waar we ook wel aan toe waren, want volgens Chinese tijd was het intussen vier uur 's nachts.

Nederland went snel en voordat nieuwe, vreemde dingen me niet meer opvallen, noem ik ze maar meteen:

• wat is het koud! Natuurlijk wist ik dat het kwik 's zomers maar zelden boven de 30 graden uitkomt, maar dit slaat toch wel werkelijk alles. Gisteren en vandaag een graad of 15. Robin en ik hadden de neiging om de verwarming aan te zetten in ons huisje.
• niet meer na hoeven denken over twee soorten water: drinkwater en kraanwater. In Azië ben je de hele dag door bezig met dit onderscheid en vooral bij het koken maakte ik steeds weer de afweging: gebruik ik drinkwater of kraanwater. En zo'n gek idee dat we ons hier met drinkwater douchen of dat er hele zwembaden gevuld zijn met drinkwater. Ondenkbaar in China!
• ik kan op mijn computer en telefoon gewoon zomaar Facebook, Blogger en Google openen. In Azië moet je daarvoor eerst een beveiligde netwerkverbinding instellen, wat best omslachtig is en niet eens altijd lukt. Nadeel is wel dat ik makkelijker tussendoor even snel mijn Facebook check, terwijl ik dat voorheen maar één keer per dag deed.
• Wat kun je hier veel op je brood doen! We waren gewend aan pindakaas, jam, honing en kaas, maar nu hebben we bij het ontbijt en de lunch een tafel vol lekkernijen staan. En dan is er nog ontbijtkoek, beschuit en knackerbrot. Zoals jullie begrijpen vermijd ik voorlopig even de weegschaal :-)
• en dan boodschappen doen bij de supermarkt. Het begon al buiten, waar ik een karretje wilde pakken. Oja, daar moet een muntje in, in China heb ik dat nog nooit gezien. Nou ja, dan maar zonder, want ik had geen muntje. Terwijl mijn weg probeer te zoeken in de gangpaden, realiseer ik me dat ik niet alleen voor die avond (zaterdagavond) boodschappen moet doen, maar ook voor zondag. Ik schaam me ervoor het te zeggen, want ik ben een absolute voorstander van de zondagsrust, maar in China hoef je wat boodschappen betreft gewoon nooit een dag vooruit te denken. Winkels zijn er 7 dagen per week, tot elf uur 's avonds open. Toch maar knap lastig dat de winkels hier 's avonds niet open zijn, of niet op maandagmorgen of zaterdagmiddag. Dan moet je ineens gaan plannen, iets wat ik min of meer afgeleerd heb. In China leef je met de dag.
• Tenslotte kwam ik bij de kassa. Wat?! Een rij?! Ik ben gewend dat er in de supermarkt zomaar 10 kassa's open zijn, waarachter jonge meiden zich staan te vervelen en staan te wachten op klanten. Volgens mij hebben Chinese supermarkten nooit een personeelstekort.
• Ik ben aan de beurt. Man, wat doet die jongen dat snel! Mijn inpak-tempo kan zijn scan-tempo nauwelijks bijhouden. Ik voel me helemaal opgejaagd. Vanwaar die haast?
• En dan weet ik natuurlijk niet hoe die pinpas in dat apparaatje moet. Ik gok: door de zijkant swipen maar. De jongen achter de kassa grinnikt en je hoort hem denken: waar heb jij de afgelopen jaren uitgehangen? Ongemakkelijk lach ik en zeg: "Ja sorry hoor, ik ben een paar jaar weggeweest."

 Ik had verwacht dat er niet veel verschil zou zitten tussen terugkomen voor verlof en voorgoed terugkomen. Maar toch bekijk ik alles nu heel anders. Als je op verlof komt, dan zie en observeer je alles, maar je kunt mooi toeschouwer blijven. Nu ik weet dat we ons leven in Nederland zullen voortzetten, kan ik niet slechts als een toeschouwer aan de zijlijn staan, ik moet er weer onderdeel van worden. Ik kan niet aan de zijlijn blijven staan, ik moet zelf weer meedoen in het 'spel' van de samenleving.

Week voor vertrek

Sorry lezers, vorige week een weekje overgeslagen wat betreft bloggen. Het was echt *piep*druk. Het regelen van een container om onze spullen naar Nederland te brengen lukte niet zo, maar volgens onze eigen planning zou deze op vrijdag de 8e bij ons voor de deur staan. Op maandag kregen we te horen dat ze eerst een goederenlijst nodig hadden voordat de haven in Shenzhen de vracht goed kon keuren. Dus als een gek aan het inpakken geslagen, want we moesten dus zo snel mogelijk weten hoeveel dozen er in de container moesten (en als je probeert te schatten: het zijn er toch altijd meer dan je denkt). Twee hele dagen doorgebikkeld, van 's ochtends vroeg tot 's avonds laat. Uiteindelijk dinsdagavond de lijst naar de vervoerder gemaild. Krijgen we op woensdagmiddag te horen dat de haven de vracht niet accepteert. Dat vonden we, op z'n zachtst gezegd, niet zo leuk. Gelukkig werd er een alternatief gevonden en konden onze spullen wel via de haven van Guangzhou vervoerd worden. Een kleine vrachtwagen was op zo'n korte termijn niet beschikbaar, dus werden onze spullen op vrijdagmorgen in een enorme vrachtwagen geladen. Pfff.... dat luchtte op zeg!

Aan het begin van de week waren we al naar een ander appartement (van vrienden op verlof) verhuisd, met vijf koffers met daarin alles wat we in het vliegtuig mee wilden nemen, dus na vrijdagochtend was het eigenlijk alleen nog een kwestie van onze twee appartementen opruimen en schoonmaken. Het weekend was dus iets minder stressvol.

Deze dagen hadden we niet overleefd zonder Deborah en Hanna. Deborah is iemand uit Nederland van wie we eind juni hoorden dat ze wel graag voor een maandje wilde komen. Twee weken later stond ze op de stoep... Wat heeft ze ons veel werk uit handen genomen door elke dag de kinderen op sleeptouw te nemen! Hanna is onze hulp in de huishouding en zij heeft de afgelopen week afwisselend op de kinderen gepast of meegeholpen met inpakken, sjouwen, opruimen en schoonmaken. Twee engelen recht uit de hemel!

Qua afscheid nemen viel de drukte wel mee, want we hadden twee afscheidsfeestjes. Zaterdag hadden de buitenlanders een bijeenkomst voor ons georganiseerd en vanavond hadden we zelf een feest georganiseerd voor lokale vrienden. Niet al te veel tijd aan kwijt dus, maar wel goed.

En dan vraagt iedereen nog: 'Hoe gaat het met de zwangerschap?" Ik kan alleen maar antwoorden: "Ik weet het niet, ik hoop maar dat het goed gaat." Vóór deze zwangerschap dacht ik dat ik het emotioneel allemaal goed aankon, dat ik de misgelopen zwangerschap van vier jaar geleden goed verwerkt had, maar nu de hormonen door mijn lichaam gieren merk ik dat er geen dag voorbij gaat zonder dat ik denk: "Het gaat weer mis." Natuurlijk zou het verschrikkelijk zijn als het weer mis ging, maar wat me op dit moment het ergste lijkt is als het híer mis zou gaan. Dat kan ik er nu echt even niet bij hebben. Dus ik tel de dagen af dat we in Nederland arriveren en ik toegang heb tot normale zorg. Nog drie nachtjes slapen!

Hopelijk tot snel allemaal!