Sorry lezers, vorige week een weekje overgeslagen wat betreft bloggen. Het was echt *piep*druk. Het regelen van een container om onze spullen naar Nederland te brengen lukte niet zo, maar volgens onze eigen planning zou deze op vrijdag de 8e bij ons voor de deur staan. Op maandag kregen we te horen dat ze eerst een goederenlijst nodig hadden voordat de haven in Shenzhen de vracht goed kon keuren. Dus als een gek aan het inpakken geslagen, want we moesten dus zo snel mogelijk weten hoeveel dozen er in de container moesten (en als je probeert te schatten: het zijn er toch altijd meer dan je denkt). Twee hele dagen doorgebikkeld, van 's ochtends vroeg tot 's avonds laat. Uiteindelijk dinsdagavond de lijst naar de vervoerder gemaild. Krijgen we op woensdagmiddag te horen dat de haven de vracht niet accepteert. Dat vonden we, op z'n zachtst gezegd, niet zo leuk. Gelukkig werd er een alternatief gevonden en konden onze spullen wel via de haven van Guangzhou vervoerd worden. Een kleine vrachtwagen was op zo'n korte termijn niet beschikbaar, dus werden onze spullen op vrijdagmorgen in een enorme vrachtwagen geladen. Pfff.... dat luchtte op zeg!
Aan het begin van de week waren we al naar een ander appartement (van vrienden op verlof) verhuisd, met vijf koffers met daarin alles wat we in het vliegtuig mee wilden nemen, dus na vrijdagochtend was het eigenlijk alleen nog een kwestie van onze twee appartementen opruimen en schoonmaken. Het weekend was dus iets minder stressvol.
Deze dagen hadden we niet overleefd zonder Deborah en Hanna. Deborah is iemand uit Nederland van wie we eind juni hoorden dat ze wel graag voor een maandje wilde komen. Twee weken later stond ze op de stoep... Wat heeft ze ons veel werk uit handen genomen door elke dag de kinderen op sleeptouw te nemen! Hanna is onze hulp in de huishouding en zij heeft de afgelopen week afwisselend op de kinderen gepast of meegeholpen met inpakken, sjouwen, opruimen en schoonmaken. Twee engelen recht uit de hemel!
Qua afscheid nemen viel de drukte wel mee, want we hadden twee afscheidsfeestjes. Zaterdag hadden de buitenlanders een bijeenkomst voor ons georganiseerd en vanavond hadden we zelf een feest georganiseerd voor lokale vrienden. Niet al te veel tijd aan kwijt dus, maar wel goed.
En dan vraagt iedereen nog: 'Hoe gaat het met de zwangerschap?" Ik kan alleen maar antwoorden: "Ik weet het niet, ik hoop maar dat het goed gaat." Vóór deze zwangerschap dacht ik dat ik het emotioneel allemaal goed aankon, dat ik de misgelopen zwangerschap van vier jaar geleden goed verwerkt had, maar nu de hormonen door mijn lichaam gieren merk ik dat er geen dag voorbij gaat zonder dat ik denk: "Het gaat weer mis." Natuurlijk zou het verschrikkelijk zijn als het weer mis ging, maar wat me op dit moment het ergste lijkt is als het híer mis zou gaan. Dat kan ik er nu echt even niet bij hebben. Dus ik tel de dagen af dat we in Nederland arriveren en ik toegang heb tot normale zorg. Nog drie nachtjes slapen!
Hopelijk tot snel allemaal!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
We vinden het leuk om zo nu en dan iets van onze lezers te horen. Je reactie wordt niet direct zichtbaar, maar pas nadat hij door ons gelezen is. Graag je naam erbij vermelden.