De reis en eerste dagen in Nederland

Zoals verwacht was de terugreis naar Nederland lang en vermoeiend. Geen verrassingen in dat opzicht. Op dinsdag namen we eerst de bus vanaf het busstation in Vrede Stad, waar we uitgezwaaid werden door een hele groep lieve vrienden. Na de busreis van 5,5 uur stapten we 's avonds om 7 uur in de nachtbus, die ons naar de grens met Hong Kong bracht. Toen kwam het moeilijkste stuk: de grens over, wat betekent een paar honderd meter sjouwen (trap op, trap af) met 6 zware koffers en 6 stuks handbagage. Gelukkig was Robin goed voorbereid en had hij een stuk touw gekocht waarmee hij twee enorme weekendtassen aan twee koffers vastbond. En opnieuw moet ik zeggen: ik weet niet wat we zonder Deborahs hulp hadden gemoeten.

Vraag niet hoe, maar het is gelukt en om de reis een beetje te breken hadden we in Hong Kong een hotelletje voor één nacht geboekt. In de stromende regen heb ik die middag en avond Deborah een snelle tour door Hong Kong gegeven en hebben we onze laatste inkopen gedaan, voordat we op woensdag ons naar het vliegveld begaven voor de 12-uur lange vlucht naar Amsterdam.

Normaal gesproken proberen we de dagelijkse 'schermtijd' voor onze kinderen te beperken, maar soms zijn we bereid om uitzonderingen te maken, bijvoorbeeld tijdens een vliegreis van 12 uur. Voor de ogen van de kinderen draaiden zich allerlei leuke Disney-films af en ondertussen maakten we zelf ook van de gelegenheid gebruik om van wat entertainment te genieten. Deborah had zich ontfermd over de twee meiden, Robin en ik hoefden ons alleen te bekommeren om Juda. Makkie dus.

Op Schiphol wachtte ons een warm onthaal door vrienden en familie en in Ermelo aangekomen konden we vrijwel meteen ons bed induiken, waar we ook wel aan toe waren, want volgens Chinese tijd was het intussen vier uur 's nachts.

Nederland went snel en voordat nieuwe, vreemde dingen me niet meer opvallen, noem ik ze maar meteen:

• wat is het koud! Natuurlijk wist ik dat het kwik 's zomers maar zelden boven de 30 graden uitkomt, maar dit slaat toch wel werkelijk alles. Gisteren en vandaag een graad of 15. Robin en ik hadden de neiging om de verwarming aan te zetten in ons huisje.
• niet meer na hoeven denken over twee soorten water: drinkwater en kraanwater. In Azië ben je de hele dag door bezig met dit onderscheid en vooral bij het koken maakte ik steeds weer de afweging: gebruik ik drinkwater of kraanwater. En zo'n gek idee dat we ons hier met drinkwater douchen of dat er hele zwembaden gevuld zijn met drinkwater. Ondenkbaar in China!
• ik kan op mijn computer en telefoon gewoon zomaar Facebook, Blogger en Google openen. In Azië moet je daarvoor eerst een beveiligde netwerkverbinding instellen, wat best omslachtig is en niet eens altijd lukt. Nadeel is wel dat ik makkelijker tussendoor even snel mijn Facebook check, terwijl ik dat voorheen maar één keer per dag deed.
• Wat kun je hier veel op je brood doen! We waren gewend aan pindakaas, jam, honing en kaas, maar nu hebben we bij het ontbijt en de lunch een tafel vol lekkernijen staan. En dan is er nog ontbijtkoek, beschuit en knackerbrot. Zoals jullie begrijpen vermijd ik voorlopig even de weegschaal :-)
• en dan boodschappen doen bij de supermarkt. Het begon al buiten, waar ik een karretje wilde pakken. Oja, daar moet een muntje in, in China heb ik dat nog nooit gezien. Nou ja, dan maar zonder, want ik had geen muntje. Terwijl mijn weg probeer te zoeken in de gangpaden, realiseer ik me dat ik niet alleen voor die avond (zaterdagavond) boodschappen moet doen, maar ook voor zondag. Ik schaam me ervoor het te zeggen, want ik ben een absolute voorstander van de zondagsrust, maar in China hoef je wat boodschappen betreft gewoon nooit een dag vooruit te denken. Winkels zijn er 7 dagen per week, tot elf uur 's avonds open. Toch maar knap lastig dat de winkels hier 's avonds niet open zijn, of niet op maandagmorgen of zaterdagmiddag. Dan moet je ineens gaan plannen, iets wat ik min of meer afgeleerd heb. In China leef je met de dag.
• Tenslotte kwam ik bij de kassa. Wat?! Een rij?! Ik ben gewend dat er in de supermarkt zomaar 10 kassa's open zijn, waarachter jonge meiden zich staan te vervelen en staan te wachten op klanten. Volgens mij hebben Chinese supermarkten nooit een personeelstekort.
• Ik ben aan de beurt. Man, wat doet die jongen dat snel! Mijn inpak-tempo kan zijn scan-tempo nauwelijks bijhouden. Ik voel me helemaal opgejaagd. Vanwaar die haast?
• En dan weet ik natuurlijk niet hoe die pinpas in dat apparaatje moet. Ik gok: door de zijkant swipen maar. De jongen achter de kassa grinnikt en je hoort hem denken: waar heb jij de afgelopen jaren uitgehangen? Ongemakkelijk lach ik en zeg: "Ja sorry hoor, ik ben een paar jaar weggeweest."

 Ik had verwacht dat er niet veel verschil zou zitten tussen terugkomen voor verlof en voorgoed terugkomen. Maar toch bekijk ik alles nu heel anders. Als je op verlof komt, dan zie en observeer je alles, maar je kunt mooi toeschouwer blijven. Nu ik weet dat we ons leven in Nederland zullen voortzetten, kan ik niet slechts als een toeschouwer aan de zijlijn staan, ik moet er weer onderdeel van worden. Ik kan niet aan de zijlijn blijven staan, ik moet zelf weer meedoen in het 'spel' van de samenleving.