Mijn zwager en ik kwamen net na middernacht aan in Kathmandu. Op het vliegveld werden we verwelkomd door een zwerm taxichauffeurs. Ze wilden ons gratis naar een mooi hotel brengen. Dat we al een reservering hadden maakte niets uit. Na wat geduw en getrek kregen we toch een taxi naar ons hostel. Eerst even langs de politieagenten met stokken naar de pinautomaat. Naast de geldautomaat stond een groepje jonge mannen naar ons te staren. Waarom hebben ze hier geen samenscholingsverbod na middernacht? vraag je je dan af. Gerustgesteld door de aanwezigheid van een bewakingsbeambte met een musket uit de vorige eeuw heb ik gepind.
Het ritje naar het hostel in de Indiase Suzuki Maruti taxi was ook een avontuur. Met mijn neus tegen de ruit (letterlijk) hebben we de zwerfhonden, kuilen en verkeersagenten met stokken en geweren ontweken. Het hostel was prima en we kregen ontbijt op het dakterras. De bewaker (ook met stok) maakte me een beetje zenuwachtig met zijn gesaluteer en gestamp op de grond. Wat ook zorgen baarde was dat iedereen na het horen van onze reisplannen met een onderdrukte grimas zei “iet iz goin to be riellie kolt”.
De echte uitdaging kwam nog. Twee weken zonder koffie en vlees. Geen koffie omdat ik de hoogteziekte-hoofdpijn wilde kunnen onderscheiden van cafeïne-hoofdpijn. En geen vlees omdat stukken dier in manden via smalle bergpaadjes omhoog gedragen werden en niemand kon zeggen hoe vers of wat voor vlees het was.
Op internet had ik voor twintig Euro een paar Timberland wandelschoenen gekocht. Na de tweede dag lieten de zolen los en zat er een gat bij mijn tenen. Diezelfde dag heb ik mijn sportschoenen uit mijn tas gehaald en daar de rest van de reis op gelopen. In de tuin van het hostel maakten we kennis met de rest van de groep. Een beetje onzeker over mijn gebrek aan hike-ervaring deed ik zo nonchalant mogelijk. Toen bleek dat iedereen er ongeveer hetzelfde instond, durfde ik wat stoerder te doen.
De vlucht naar het vliegveld in de bergen was geen doorsneevlucht. Van de twintig stoelen had ik de voorste, net achter de piloot. Toen we over een bergrug vlogen kwamen we in wat turbulentie terecht. Prima, dacht ik, dat heb ik wel vaker meegemaakt. Toen het me opviel dat de geprinte handleiding van het vliegtuig naast de piloot lag, een rood alarmlichtje ging branden en een heel naar alarmgeluid niet uitging vond ik het niet zo prima meer. Toen de co-piloot aan wat knoppen en schakelaars zat, de piloot dat onmiddellijk weer ongedaan maakte en ze even ruzieden, vond ik het helemaal niet prima meer. Gelukkig hoorde ik thuis pas dat dit het gevaarlijkste vliegveld ter wereld is.
Volgende week lezen jullie over bevroren wc’s, waterflessen en handen...
Klik voor een aantal foto's.
maandag 31 januari 2011
maandag 24 januari 2011
Gedeelde smart is halve smart
In juli 2008 spraken we voor het eerst iets af met een Nederlands stel dat we net in Lente Stad hadden leren kennen. Ze hadden een zoontje dat drie weken jonger was dan Juda. Het klikte meteen en een heel aantal leuke bezoekjes volgden. Toen die vriendin me die zomer mailde dat ze 9 weken zwanger was van de tweede, vond ik het zó leuk om haar te kunnen vertellen dat ook wij een tweede verwachtten. In januari 2009 verhuisden zij naar een kleine plaats 10 uur ten westen van Lente Stad en werden de bezoekjes minder frequent. Maar lang leve de e-mail en de telefoon!
In het voorjaar van 2009 werd hun dochtertje Leah drie weken vóór Zoë geboren en natuurlijk vonden we het heel bijzonder dat niet alleen onze zonen drie weken met elkaar scheelden, maar nu ook onze dochters.
En jawel hoor, afgelopen september, toen ik een week of 11 zwanger was van Mika, stuurde ze een SMS-je: "Wat betekenen twee streepjes ook al weer?" Voor de derde keer samen zwanger! Nee, dit was geen afgesproken werk, maar het was natuurlijk wel leuk.
In november schreef ik in mijn blog over verwerken iets in de trant van: wie heeft er nou hetzelfde meegemaakt als ik? Wie begrijpt het nou echt?
Een paar dagen nadat ik deze blog postte, kreeg ik van mijn vriendin een e-mail waarin ze schreef: "Het is niet goed met ons kindje." De afmetingen klopten niet en er was geen hartslag te vinden. Ook zij had de ervaring in het ziekenhuis van de koele, begriploze echoscopist. Ook zij had de ervaring van het hulpeloos en verloren voelen in-the-middle-of-nowhere, zonder adequate medische zorg. Ook zij en haar man moesten uiteindelijk naar het buitenland reizen om het kindje geboren te laten worden.
Hoe zullen we dit noemen? Bijzonder? Bizar? Natuurlijk had ik veel liever gezien dat hun kindje dit voorjaar gezond en voldragen geboren zou worden; een miskraam gun je niemand. Maar tegelijkertijd was de wederzijdse herkenning een soort troost voor mij en realiseerde ik me dat er een kern van waarheid zit in het spreekwoord Gedeelde smart is halve smart.
Sinds onze verhuizing naar Vrede Stad, 10 uur ten oosten van Lente Stad, wonen we zo'n 20 uur rijden bij deze lieve mensen vandaan. We hebben elkaar dan ook al 6 maanden niet gezien. Maar ik ben erg onder de indruk van hun plan om volgende week hierheen te komen rijden. 20 uur in de auto, met twee kinderen, om een bezoekje te brengen aan vrienden. Hartverwarmend en ontroerend toch?
In het voorjaar van 2009 werd hun dochtertje Leah drie weken vóór Zoë geboren en natuurlijk vonden we het heel bijzonder dat niet alleen onze zonen drie weken met elkaar scheelden, maar nu ook onze dochters.
En jawel hoor, afgelopen september, toen ik een week of 11 zwanger was van Mika, stuurde ze een SMS-je: "Wat betekenen twee streepjes ook al weer?" Voor de derde keer samen zwanger! Nee, dit was geen afgesproken werk, maar het was natuurlijk wel leuk.
In november schreef ik in mijn blog over verwerken iets in de trant van: wie heeft er nou hetzelfde meegemaakt als ik? Wie begrijpt het nou echt?
Een paar dagen nadat ik deze blog postte, kreeg ik van mijn vriendin een e-mail waarin ze schreef: "Het is niet goed met ons kindje." De afmetingen klopten niet en er was geen hartslag te vinden. Ook zij had de ervaring in het ziekenhuis van de koele, begriploze echoscopist. Ook zij had de ervaring van het hulpeloos en verloren voelen in-the-middle-of-nowhere, zonder adequate medische zorg. Ook zij en haar man moesten uiteindelijk naar het buitenland reizen om het kindje geboren te laten worden.
Hoe zullen we dit noemen? Bijzonder? Bizar? Natuurlijk had ik veel liever gezien dat hun kindje dit voorjaar gezond en voldragen geboren zou worden; een miskraam gun je niemand. Maar tegelijkertijd was de wederzijdse herkenning een soort troost voor mij en realiseerde ik me dat er een kern van waarheid zit in het spreekwoord Gedeelde smart is halve smart.
Sinds onze verhuizing naar Vrede Stad, 10 uur ten oosten van Lente Stad, wonen we zo'n 20 uur rijden bij deze lieve mensen vandaan. We hebben elkaar dan ook al 6 maanden niet gezien. Maar ik ben erg onder de indruk van hun plan om volgende week hierheen te komen rijden. 20 uur in de auto, met twee kinderen, om een bezoekje te brengen aan vrienden. Hartverwarmend en ontroerend toch?
maandag 17 januari 2011
Kou
Ik ben niet jaloers op jullie vrieskou, sneeuw en ijs. Ik ben gewoon geen wintermens: heb altijd last van droge handen, droge lippen en wintertenen. Nu wonen wij hemelsbreed slechts 23 km bij de Vietnamese grens vandaan, dus je zou denken dat wij wat kou betreft niks te klagen hebben. Dat dachten wij ook toen we hiernaartoe verhuisden.
Maar we zijn erin geluisd. Vorige week was de temperatuur 's ochtends slechts 5°C en steeg overdag naar een graad of 7. Geen straaltje zon te bekennen, al wekenlang niet trouwens. Misschien denk je nu: wat klaag je nou? Bij ons is het in de afgelopen weken wel -15°C geweest! Maar weet je wat het verschil is? Als jullie thuiskomen van een sneeuwballengevecht of schaatspartij, dan doe je lekker je jas uit en draai je de thermostaat op 20°C en langzaam maar zeker warm je weer op. Hier ontbreekt de centrale verwarming. Hier ontbreekt ook het dubbel-glas of enige andere vorm van isolatie. Wel hebben we twee kleine elektrische kacheltjes, maar zelfs als die de hele dag voluit staan te loeien, krijgen we het in de woonkamer niet warmer dan 12°C. Niet echt behaaglijk dus. Wat de locals doen? Die houden binnen gewoon hun winterjas aan en ze kleden hun kinderen als Michelin-mannetjes. Om de één of andere reden gaat dat jas-aan-houden er bij ons nog niet in. Het hóórt gewoon niet (toch?). En dus hebben we het gewoon simpelweg koud en slepen overal in huis een dekentje naar toe.
Gelukkig duurt de winter hier maar kort, waarschijnlijk (hopelijk!) een maand of drie. De rest van het jaar is het inderdaad de 20°C waarop we gehoopt hadden. Maar als je middenin de kou zit, dan lijkt zelfs zo'n korte winter wel oneindig....
Maar we zijn erin geluisd. Vorige week was de temperatuur 's ochtends slechts 5°C en steeg overdag naar een graad of 7. Geen straaltje zon te bekennen, al wekenlang niet trouwens. Misschien denk je nu: wat klaag je nou? Bij ons is het in de afgelopen weken wel -15°C geweest! Maar weet je wat het verschil is? Als jullie thuiskomen van een sneeuwballengevecht of schaatspartij, dan doe je lekker je jas uit en draai je de thermostaat op 20°C en langzaam maar zeker warm je weer op. Hier ontbreekt de centrale verwarming. Hier ontbreekt ook het dubbel-glas of enige andere vorm van isolatie. Wel hebben we twee kleine elektrische kacheltjes, maar zelfs als die de hele dag voluit staan te loeien, krijgen we het in de woonkamer niet warmer dan 12°C. Niet echt behaaglijk dus. Wat de locals doen? Die houden binnen gewoon hun winterjas aan en ze kleden hun kinderen als Michelin-mannetjes. Om de één of andere reden gaat dat jas-aan-houden er bij ons nog niet in. Het hóórt gewoon niet (toch?). En dus hebben we het gewoon simpelweg koud en slepen overal in huis een dekentje naar toe.
Gelukkig duurt de winter hier maar kort, waarschijnlijk (hopelijk!) een maand of drie. De rest van het jaar is het inderdaad de 20°C waarop we gehoopt hadden. Maar als je middenin de kou zit, dan lijkt zelfs zo'n korte winter wel oneindig....
maandag 10 januari 2011
It's a woman's world
De wildernis in, bergen beklimmen, avonturen beleven, twee weken lang in dezelfde onderbroek lopen, de grenzen van je eigen kunnen ontdekken: de droom van iedere man (of generaliseer ik nu?). Maar hoeveel kansen krijgt een echtgenoot en vader van twee kleine kinderen om deze droom na te jagen? Weinig tot geen.
Ik denk ook niet dat ik Robin voor drie weken naar Nepal had laten vertrekken als dit zijn eigen idee was geweest, maar toen het hem op een presenteerblaadje aangereikt werd en vermeld werd dat het hem niks zou gaan kosten, was dit een once-in-a-lifetime gelegenheid en kon er natuurlijk geen "nee" gezegd worden. Mijn broer en schoonzus maakten plannen om op weg terug van Australië (waar ze twee jaar gewoond hebben) naar Nederland door Azië te gaan reizen en een trek naar het Base Camp van de Mount Everest maakte onderdeel uit van die plannen. Gelukkig verstoorde een kleine Joey (= babykangoeroe) in de 'buidel' van mijn schoonzus Eline deze plannen en zocht mijn broer een nieuw reismaatje voor de al geboekte en betaalde reis.
En dus vertrokken Robin en mijn broer vorige week zondag voor drie weken naar Nepal. Afgelopen woensdag begon de trek en tegen alle verwachtingen in kregen we zelfs afgelopen zaterdag een mailtje. Robin schreef dat het erg koud was: 's nachts had hij thermo-ondergoed en drie lagen kleren aan, en een fleeceslaapzak, een gewone slaapzak en nog een deken over zich heen. Net checkte ik via Google even de temperatuur bij het Base Camp, zodat ik jullie als lezers kan informeren, maar mijn maag draaide zich om toen ik las dat de gevoelstemperatuur er -50°C is. Maar goed, zover is hij nog niet....
Ondertussen bewaken de vrouwen het fort in Vrede Stad. Hoewel we natuurlijk allebei onze mannen missen, proberen we het beste van deze tijd samen te maken en dus wordt er gekokkereld, worden er meidenfilms gekeken, koekjes en cakes gebakken, opvoedtechnieken besproken, enz. enz.
En ik realiseer me dat er heel wat dingen zijn die ik normaal gesproken aan Robin overlaat. Auto wassen en schoonmaken, autostoeltjes installeren, tanken, fietsbanden oppompen, telefoonrekening betalen, 's avonds de deur op slot doen, saldo op de betaalrekening checken, 20-liter waterfles verwisselen, koffie zetten, snoeren bij apparaten zoeken, computerupdates installeren, virusscanners activeren en ga zo maar door. Gisteren viel de elektriciteit plotseling uit en Eline vroeg: "Zou er misschien een stop gesprongen zijn?". Glazig keek ik haar aan en dacht: hoe moet ik dat nou weten? Dat is toch een mannending? (gelukkig bleek het een stroomstoring te zijn en hoefden we ons niet druk te maken over de stoppen).
Deze tijd zonder mannen maakt me bewust van wat Robin normaal gesproken allemaal doet in en om het huis en doet me realiseren dat het regelmatig gedachte verwijt ik sta er ook helemaal alleen voor totaal ongegrond is. Nog twee weken ploeteren we voort zonder mannen en dan hopen we 'onze helden' op 23 januari weer in Vrede Stad te mogen verwelkomen.
Ik denk ook niet dat ik Robin voor drie weken naar Nepal had laten vertrekken als dit zijn eigen idee was geweest, maar toen het hem op een presenteerblaadje aangereikt werd en vermeld werd dat het hem niks zou gaan kosten, was dit een once-in-a-lifetime gelegenheid en kon er natuurlijk geen "nee" gezegd worden. Mijn broer en schoonzus maakten plannen om op weg terug van Australië (waar ze twee jaar gewoond hebben) naar Nederland door Azië te gaan reizen en een trek naar het Base Camp van de Mount Everest maakte onderdeel uit van die plannen. Gelukkig verstoorde een kleine Joey (= babykangoeroe) in de 'buidel' van mijn schoonzus Eline deze plannen en zocht mijn broer een nieuw reismaatje voor de al geboekte en betaalde reis.
En dus vertrokken Robin en mijn broer vorige week zondag voor drie weken naar Nepal. Afgelopen woensdag begon de trek en tegen alle verwachtingen in kregen we zelfs afgelopen zaterdag een mailtje. Robin schreef dat het erg koud was: 's nachts had hij thermo-ondergoed en drie lagen kleren aan, en een fleeceslaapzak, een gewone slaapzak en nog een deken over zich heen. Net checkte ik via Google even de temperatuur bij het Base Camp, zodat ik jullie als lezers kan informeren, maar mijn maag draaide zich om toen ik las dat de gevoelstemperatuur er -50°C is. Maar goed, zover is hij nog niet....
Ondertussen bewaken de vrouwen het fort in Vrede Stad. Hoewel we natuurlijk allebei onze mannen missen, proberen we het beste van deze tijd samen te maken en dus wordt er gekokkereld, worden er meidenfilms gekeken, koekjes en cakes gebakken, opvoedtechnieken besproken, enz. enz.
En ik realiseer me dat er heel wat dingen zijn die ik normaal gesproken aan Robin overlaat. Auto wassen en schoonmaken, autostoeltjes installeren, tanken, fietsbanden oppompen, telefoonrekening betalen, 's avonds de deur op slot doen, saldo op de betaalrekening checken, 20-liter waterfles verwisselen, koffie zetten, snoeren bij apparaten zoeken, computerupdates installeren, virusscanners activeren en ga zo maar door. Gisteren viel de elektriciteit plotseling uit en Eline vroeg: "Zou er misschien een stop gesprongen zijn?". Glazig keek ik haar aan en dacht: hoe moet ik dat nou weten? Dat is toch een mannending? (gelukkig bleek het een stroomstoring te zijn en hoefden we ons niet druk te maken over de stoppen).
Deze tijd zonder mannen maakt me bewust van wat Robin normaal gesproken allemaal doet in en om het huis en doet me realiseren dat het regelmatig gedachte verwijt ik sta er ook helemaal alleen voor totaal ongegrond is. Nog twee weken ploeteren we voort zonder mannen en dan hopen we 'onze helden' op 23 januari weer in Vrede Stad te mogen verwelkomen.
maandag 3 januari 2011
Reis en jaarwisseling
De 30 dagen van ons visum waren alweer om en dus reisden we afgelopen week weer naar het buitenland om een nieuw visum aan te vragen. Sommige mensen zouden misschien jaloers worden als ze horen dat we al voor de 4e keer dit jaar in HK waren, maar voor ons is het iedere keer weer een opgaaf om in vier dagen tijd drie keer van bed te verwisselen, twee keer een autorit van 15 uur te maken, zeven keer een plek te moeten zoeken om te ontbijten, lunchen of dineren, vier keer in de rij te staan voor de douane (emigratie, immigratie, emigratie, immigratie) en de kinderen in metro's, bussen en taxi's te slepen. De kinderen zijn na zo'n reis dan ook nog wel een paar dagen van slag, slapen slechter, huilen sneller.
En wat was dit keer de opbrengst van deze reis? Jawel: opnieuw een visum van 30 dagen.
We moeten altijd voor alles dankbaar zijn onder alle omstandigheden, leert Zijn Woord ons. En dus zijn we dankbaar voor deze 30 dagen die we hier weer mogen wonen. Ze hadden ons ook de toegang tot dit land kunnen weigeren, zelfs zonder vermelding van reden.
De dag van de terugreis was oudjaarsdag en we wisten dat mijn broer en schoonzus in ons huis in Vrede Stad op ons wachtten. Maar naarmate de reis vorderde, zagen we een thuiskomst vóór twaalf uur 's nachts steeds onwaarschijnlijker worden. Om 23.57 uur keek ik op de klok en dacht: niet vergeten om Robin over drie minuten een gelukkig nieuwjaar te wensen. Maar de volgende keer dat ik op de klok keek was het al vijf over twaalf en ik was zó moe en zat van de lange reis, dat ik zonder al te veel enthousiasme vanaf de achterbank zei: "Oja, gelukkig nieuwjaar". Terwijl Robin zich concentreerde op de donkere, bochtige en hobbelige weg, wenste hij mij ook een gelukkig nieuwjaar en zo werd voor ons dus 2011 ingeluid. Dat is in voorgaande jaren wel eens wat feestelijker en vrolijker geweest...
Gelukkig liep deze jaarwisseling niet helemaal af met een domper, want bij thuiskomst om één uur 's nachts wachtte ons een schaal versgebakken oliebollen en natuurlijk mijn broer en schoonzus. Het werd nog erg gezellig en uiteindelijk lagen we (incl. de kinderen) pas om half drie in bed.
Vanuit een winters Vrede Stad (de thermometer zegt op dit moment 9,7 °C) wensen we jullie een heel goed 2011 toe!
En wat was dit keer de opbrengst van deze reis? Jawel: opnieuw een visum van 30 dagen.
We moeten altijd voor alles dankbaar zijn onder alle omstandigheden, leert Zijn Woord ons. En dus zijn we dankbaar voor deze 30 dagen die we hier weer mogen wonen. Ze hadden ons ook de toegang tot dit land kunnen weigeren, zelfs zonder vermelding van reden.
De dag van de terugreis was oudjaarsdag en we wisten dat mijn broer en schoonzus in ons huis in Vrede Stad op ons wachtten. Maar naarmate de reis vorderde, zagen we een thuiskomst vóór twaalf uur 's nachts steeds onwaarschijnlijker worden. Om 23.57 uur keek ik op de klok en dacht: niet vergeten om Robin over drie minuten een gelukkig nieuwjaar te wensen. Maar de volgende keer dat ik op de klok keek was het al vijf over twaalf en ik was zó moe en zat van de lange reis, dat ik zonder al te veel enthousiasme vanaf de achterbank zei: "Oja, gelukkig nieuwjaar". Terwijl Robin zich concentreerde op de donkere, bochtige en hobbelige weg, wenste hij mij ook een gelukkig nieuwjaar en zo werd voor ons dus 2011 ingeluid. Dat is in voorgaande jaren wel eens wat feestelijker en vrolijker geweest...
Gelukkig liep deze jaarwisseling niet helemaal af met een domper, want bij thuiskomst om één uur 's nachts wachtte ons een schaal versgebakken oliebollen en natuurlijk mijn broer en schoonzus. Het werd nog erg gezellig en uiteindelijk lagen we (incl. de kinderen) pas om half drie in bed.
Vanuit een winters Vrede Stad (de thermometer zegt op dit moment 9,7 °C) wensen we jullie een heel goed 2011 toe!
Abonneren op:
Posts (Atom)