De wildernis in, bergen beklimmen, avonturen beleven, twee weken lang in dezelfde onderbroek lopen, de grenzen van je eigen kunnen ontdekken: de droom van iedere man (of generaliseer ik nu?). Maar hoeveel kansen krijgt een echtgenoot en vader van twee kleine kinderen om deze droom na te jagen? Weinig tot geen.
Ik denk ook niet dat ik Robin voor drie weken naar Nepal had laten vertrekken als dit zijn eigen idee was geweest, maar toen het hem op een presenteerblaadje aangereikt werd en vermeld werd dat het hem niks zou gaan kosten, was dit een once-in-a-lifetime gelegenheid en kon er natuurlijk geen "nee" gezegd worden. Mijn broer en schoonzus maakten plannen om op weg terug van Australië (waar ze twee jaar gewoond hebben) naar Nederland door Azië te gaan reizen en een trek naar het Base Camp van de Mount Everest maakte onderdeel uit van die plannen. Gelukkig verstoorde een kleine Joey (= babykangoeroe) in de 'buidel' van mijn schoonzus Eline deze plannen en zocht mijn broer een nieuw reismaatje voor de al geboekte en betaalde reis.
En dus vertrokken Robin en mijn broer vorige week zondag voor drie weken naar Nepal. Afgelopen woensdag begon de trek en tegen alle verwachtingen in kregen we zelfs afgelopen zaterdag een mailtje. Robin schreef dat het erg koud was: 's nachts had hij thermo-ondergoed en drie lagen kleren aan, en een fleeceslaapzak, een gewone slaapzak en nog een deken over zich heen. Net checkte ik via Google even de temperatuur bij het Base Camp, zodat ik jullie als lezers kan informeren, maar mijn maag draaide zich om toen ik las dat de gevoelstemperatuur er -50°C is. Maar goed, zover is hij nog niet....
Ondertussen bewaken de vrouwen het fort in Vrede Stad. Hoewel we natuurlijk allebei onze mannen missen, proberen we het beste van deze tijd samen te maken en dus wordt er gekokkereld, worden er meidenfilms gekeken, koekjes en cakes gebakken, opvoedtechnieken besproken, enz. enz.
En ik realiseer me dat er heel wat dingen zijn die ik normaal gesproken aan Robin overlaat. Auto wassen en schoonmaken, autostoeltjes installeren, tanken, fietsbanden oppompen, telefoonrekening betalen, 's avonds de deur op slot doen, saldo op de betaalrekening checken, 20-liter waterfles verwisselen, koffie zetten, snoeren bij apparaten zoeken, computerupdates installeren, virusscanners activeren en ga zo maar door. Gisteren viel de elektriciteit plotseling uit en Eline vroeg: "Zou er misschien een stop gesprongen zijn?". Glazig keek ik haar aan en dacht: hoe moet ik dat nou weten? Dat is toch een mannending? (gelukkig bleek het een stroomstoring te zijn en hoefden we ons niet druk te maken over de stoppen).
Deze tijd zonder mannen maakt me bewust van wat Robin normaal gesproken allemaal doet in en om het huis en doet me realiseren dat het regelmatig gedachte verwijt ik sta er ook helemaal alleen voor totaal ongegrond is. Nog twee weken ploeteren we voort zonder mannen en dan hopen we 'onze helden' op 23 januari weer in Vrede Stad te mogen verwelkomen.
