In juli 2008 spraken we voor het eerst iets af met een Nederlands stel dat we net in Lente Stad hadden leren kennen. Ze hadden een zoontje dat drie weken jonger was dan Juda. Het klikte meteen en een heel aantal leuke bezoekjes volgden. Toen die vriendin me die zomer mailde dat ze 9 weken zwanger was van de tweede, vond ik het zó leuk om haar te kunnen vertellen dat ook wij een tweede verwachtten. In januari 2009 verhuisden zij naar een kleine plaats 10 uur ten westen van Lente Stad en werden de bezoekjes minder frequent. Maar lang leve de e-mail en de telefoon!
In het voorjaar van 2009 werd hun dochtertje Leah drie weken vóór Zoë geboren en natuurlijk vonden we het heel bijzonder dat niet alleen onze zonen drie weken met elkaar scheelden, maar nu ook onze dochters.
En jawel hoor, afgelopen september, toen ik een week of 11 zwanger was van Mika, stuurde ze een SMS-je: "Wat betekenen twee streepjes ook al weer?" Voor de derde keer samen zwanger! Nee, dit was geen afgesproken werk, maar het was natuurlijk wel leuk.
In november schreef ik in mijn blog over verwerken iets in de trant van: wie heeft er nou hetzelfde meegemaakt als ik? Wie begrijpt het nou echt?
Een paar dagen nadat ik deze blog postte, kreeg ik van mijn vriendin een e-mail waarin ze schreef: "Het is niet goed met ons kindje." De afmetingen klopten niet en er was geen hartslag te vinden. Ook zij had de ervaring in het ziekenhuis van de koele, begriploze echoscopist. Ook zij had de ervaring van het hulpeloos en verloren voelen in-the-middle-of-nowhere, zonder adequate medische zorg. Ook zij en haar man moesten uiteindelijk naar het buitenland reizen om het kindje geboren te laten worden.
Hoe zullen we dit noemen? Bijzonder? Bizar? Natuurlijk had ik veel liever gezien dat hun kindje dit voorjaar gezond en voldragen geboren zou worden; een miskraam gun je niemand. Maar tegelijkertijd was de wederzijdse herkenning een soort troost voor mij en realiseerde ik me dat er een kern van waarheid zit in het spreekwoord Gedeelde smart is halve smart.
Sinds onze verhuizing naar Vrede Stad, 10 uur ten oosten van Lente Stad, wonen we zo'n 20 uur rijden bij deze lieve mensen vandaan. We hebben elkaar dan ook al 6 maanden niet gezien. Maar ik ben erg onder de indruk van hun plan om volgende week hierheen te komen rijden. 20 uur in de auto, met twee kinderen, om een bezoekje te brengen aan vrienden. Hartverwarmend en ontroerend toch?
