Elke dag is een cadeautje

Acht maanden geleden had ik twee zwangerschappen achter de rug. Ik had toen nooit kunnen denken dat ik acht maanden later alweer voor de vierde keer zwanger zou zijn. Vier keer een positieve zwangerschapstest, vier keer door die verschrikkelijke periode van misselijkheid, vier keer zo'n ontzettend spannende eerste echo, waarop je je zoon/dochter voor het eerst ziet en je realiseert dat het echt is.

Jawel, ik ben alweer 10 weken zwanger. Snel gegaan na de miskraam, sneller dan we hadden durven hopen. Maar wel heel erg gewild en gewenst. Maar na het verlies van een kindje zal een zwangerschap nooit meer hetzelfde zijn. Mij zul je niet meer horen zeggen: "Als ik die eerste twaalf weken maar door ben, dan zit het wel goed" of "Wij krijgen in september een kindje". Elke dag die dit kindje mag leven is geen vanzelfsprekendheid, maar een gift. Ook het brengen van dit nieuws is niet meer zo leuk als het voorheen was. Nu besef ik me meer dat het voor vriendinnen die iets soortgelijks hebben meegemaakt of die al heel lang wachten op een kindje, helemaal niet persé leuk nieuws is, maar gewoon heel moeilijk.

Vorige week maakten we een moeilijke tijd door, toen ik plotseling heel erg begon te bloeden. Zo erg, dat ik er niet aan twijfelde dat het een miskraam was. Maar na een nachtje slapen stopte het bloeden en begon ik weer hoop te krijgen dat het misschien niet zo ernstig was als ik dacht. "Raadpleeg direct een arts", las ik overal op internet. Makkelijker gezegd dan gedaan op de plek waar wij leven. Ik had wel naar het ziekenhuis kunnen gaan om een echo te laten maken, maar ik kon mezelf er gewoonweg niet toe zetten om weer naar datzelfde ziekenhuis te gaan, om weer op datzelfde bed te moeten klimmen, en misschien wel weer diezelfde dokter in de ogen te kijken en te moeten horen "Your baby is dead." En dus besloten we om een paar dagen te wachten tot we in Lente Stad waren om een echo te laten maken.

En dat was dus vanmorgen. Robin en ik vonden het natuurlijk reuzespannend: én vanwege het verlies van Mika én vanwege het hevige bloedverlies van vorige week. Allebei werden we dan ook emotioneel toen we op het scherm een bewegend kindje zagen! Wat bijzonder toch weer!

Nog steeds zijn we allebei gereserveerd en zeggen steeds tegen elkaar: "We zullen het wel zien." Maar we zijn super dankbaar dat we vandaag een levend wezentje mochten aanschouwen, dus vandaag was een cadeautje.