Ik kan het bijna niet geloven: morgen staan we al op Nederlandse bodem (als alles goed gaat)! De afgelopen twee weken waren een goede tussen-periode, een soort ‘vacuüm’. We hadden onze eerste termijn op het veld al afgerond, maar waren nog niet begonnen aan ons verlof. Hierdoor hadden we even goed de tijd om terug te kijken en vooruit te kijken. Als ik denk aan onze terugkeer naar Nederland, dan heb ik er vooral heel veel zin in, maar er zijn ook wel een aantal dingen waar ik tegenop zie. Zoals:
In de supermarkt te staan en als een debiel naar alle briefjes en muntjes te staan kijken om uit te vinden hoe die er ook al weer uit zien. Want ja, dat ben ik echt helemaal vergeten. Gelukkig bereidde een collega ons er deze week al op voor dat je je pinpas tegenwoordig niet meer door een gleuf haalt, maar dat de chip gelezen wordt. Scheelt weer een schaamte-moment....
Dat mensen gaan vragen: “Kun je Chinees koken voor ons?” Ja, dat zou ik wel kunnen, maar hoe de mensen in onze provincie koken is echt niet zoals dat bij de Chinees in Nederland gebeurt en het komt ook niet in de buurt van een Knorr- of Maggi-pakje. Het eten in onze provincie wordt vooral getypeerd door heel veel olie en zout en verder weinig smaak. Niks bijzonders dus en ik denk niet dat ik er iemand blij mee zou maken.
De vraag: “Hoe was China?” Ja ehm, heb je effe? Ik denk niet dat ik dat in één woord kan beschrijven. Nee ook niet in één zin of in één minuut. Sterker nog, ik weet niet of ik het überhaupt onder woorden kan brengen. Het was mooi, het was moeilijk, het was genieten, het was zwaar. We hebben het gevoel dat we helemaal gebroken, maar ook heel veel gegroeid zijn. We hebben veel geleerd, maar voelen ons ook nog steeds als baby’s. Maar goed, het feit dat we nog steeds het verlangen hebben om door te gaan met dit werk, laat denk ik toch wel zien dat het een overwegend positieve ervaring was.
Om erachter te komen hoeveel ‘onze wereld’ verschilt van die van de gemiddelde Nederlander. In ‘onze wereld’ bestaan geen carrières, geen salarissen, geen van-negen-tot-vijf-banen, geen nieuwe keukens of badkamers, geen uitbouwen, geen babykamers, geen zwembaden, geen speelparadijzen, geen dierentuinen, geen warenhuizen. 'Onze wereld' daarentegen kent weer visaproblemen, paspoortproblemen, verlopen vaccinaties, taalbarrières, muggen die enge ziektes overbrengen, hondenbeten die rabiës kunnen veroorzaken, festivals in het teken van geesten en demonen en natuurlijk rijst, rijst en nog eens rijst. Niet dat ik hiermee wil aangeven hoe zielig we zijn (want dat zijn we niet), maar dat we de afgelopen jaren in Azië ons met heel andere zaken hebben beziggehouden dan in de jaren daarvoor.
Ik hoop niet dat ik jullie hiermee ontmoedigd heb om contact met ons te zoeken en met ons te praten. Want ik weet zeker dat we ondanks de verschillen en de niet-beantwoordbare vragen, toch nog heel veel gemeen hebben en hele leuke, interessante gesprekken kunnen hebben. En zoals gezegd: we hebben vooral heel, heel veel zin in ons verlof!
We hopen jullie snel te ontmoeten!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
We vinden het leuk om zo nu en dan iets van onze lezers te horen. Je reactie wordt niet direct zichtbaar, maar pas nadat hij door ons gelezen is. Graag je naam erbij vermelden.