Thuiskomen

Jarenlang heb ik uitgekeken naar dit moment: thuiskomen. En eerlijk is eerlijk: het viel best wel tegen. De eerste dagen voelde Nederland absoluut niet als thuis en dacht ik: ik voel me nog meer thuis in Azië dan hier in Nederland. Het voelde gewoon heel vreemd en onwennig. Maar het grappige was dat het met vrienden en familie juist weer was alsof we nooit waren weggeweest. Alsof we vorige week nog bij ze op de koffie waren geweest. En datzelfde zeiden mensen ook steeds tegen ons: "Jullie zijn ook niks veranderd. Het is als vanouds."

Na een lange dag van toen al 19 uur arriveerden we vorige week maandag op het vliegveld van Düsseldorf. We werden daar opgewacht door een welkomstcomité van maar liefst 15 mensen vergezeld door slingers, ballonnen en cadeautjes. Natuurlijk was het wel even een emotioneel moment, maar aan de andere kant was het dus ook meteen weer heel vertrouwd en gezellig. De aankomst in ons huisje was al even verrassend en hartverwarmend: de woonkamer was versierd met slingers, er hing een lange rij met kaarten, er lagen boekjes, puzzels en speelgoed voor de kinderen, de koelkast was gevuld met allemaal lekkers, er stonden bossen bloemen en er lagen allemaal cadeautjes op ons te wachten. Er hing zelfs een naambordje bij de deur! Iedereen bedankt voor zijn/haar aandeel in dit warme welkom!

Waren de eerste dagen voor ons wat onwennig, voor Juda leek het echt een verschrikking te zijn. Voor hem was natuurlijk alles nieuw: de mensen, het huisje, de taal, het landschap, de winkels, het eten. Elke plek waar we kwamen en bijna ieder persoon die we ontmoetten was nieuw voor hem. Het is dan ook niet verwonderlijk dat hij na twee dagen alleen nog maar terug naar huis wilde. Naar waar zijn kiepwagen was. Het was voor hem een week van eerste keren: voor het eerst zijn opa Rob ontmoeten, voor het eerst zijn neefjes en nichtje ontmoeten, voor het eerst kroketten eten en Fristi drinken, voor het eerst een molen zien, voor het eerst in een huis met tuin wonen, voor het eerst een fietsenrek zien, voor het eerst in een pannenkoekenrestaurant eten. De eerste dagen hoorden we dan ook elke 5 seconden: "Wow, moet je dat zien!", "Mama, wat is dat?" en "Papa, kijk!" (niet alleen vermoeiend voor hemzelf, maar ook voor ons).

Wijzelf moeten ook weer aan een aantal dingen wennen: we kunnen weer water uit de kraan drinken, we kunnen weer toiletpapier door de WC spoelen, we kunnen weer halfvolle verse melk drinken in plaats van volle houdbare melk. We hebben ook al een heel aantal hoe-zat-dat-ook-alweer-momenten gehad, bijvoorbeeld met het scheiden van afval, het vinden van de weg, het parkeren van de auto. Wat ons in positieve zin opvalt is hoe beleefd en vriendelijk mensen zijn. We zijn helemaal niet meer gewend dat een kassamedewerkster je begroet, bedankt of gedag-zegt. Sterker nog, ik ben het echt een beetje verleerd. Wat ons een beetje beangstigd is hoe verzorgd en trendy mensen erbij lopen. Tip-top volgens de laatste mode, met het haar keurig in model en het gezicht netjes opgemaakt. Ik voel me echt een slons als ik door de winkelstraat loop, terwijl ik me in Azië juist best modieus voelde.

Ik zou een heel boek kunnen schrijven over de indrukken van de afgelopen week, maar ik hou het even hierbij, want waar ik ook wel achter ben: Nederlanders zijn gewoon heel druk en hebben dus geen tijd om ellenlange blogposts te lezen.

Tot slot: nog een aantal nieuwe foto's.

Oja, en dan ben ik nog vergeten om het koude weer, de jetlag en de fietsen met kratten voorop te noemen.....