"Ga je nu dan nog wel door met je weblog?" werd mij gevraagd. Over die vraag had ik zelf ook al wel nagedacht. Ik schrijf tenslotte om de mensen thuis op de hoogte te houden van ons leven in Azië. Nou, dat gaat nu even niet op, maar zolang ik nog inspiratie heb, zal ik mijn gedachten en onze belevenissen nog blijven toevertrouwen aan het wereld wijde web.
Gelukkig voelen we ons al niet meer zo vreemd en onwennig als een week geleden. Gelukkig zijn de kinderen over hun jetlag heen en worden nu netjes om 7.00 uur wakker. Gelukkig is het niet zo koud meer als vorige week. Gelukkig zijn we intussen ingeschreven bij de Gemeentelijke Basis Administratie (met uitzondering van Zoë, omdat die in Thailand is geboren) en kunnen we dus aan de slag met het aanmelden bij een huisarts, een afspraak maken bij het consultatiebureau, Juda inschrijven voor de basisschool, mijn zwangerschap melden bij de zorgverzekering, een nieuw rijbewijs voor mij aanvragen, de auto op onze naam zetten, enz. enz. Maar ondertussen houden we wel tijd over om mensen te bezoeken, te acclimatiseren en Juda's lijst met 'eerste keren' langer en langer te maken (bijv. voor het eerst op een zeilboot varen, voor het eerst frikadellen, kersen, sandwichspread en roggebrood eten, voor het eerst eendjes brood voeren, voor het eerst met waterballonnen spelen, voor het eerst dennenappels zoeken).
Robin en ik hebben ons verbaasd over die grote, robuuste fietsen met kratten voorop, over het aanbod van artikelen in de supermarkten (Andrélon voor in laagjes geknipt haar, griezelpasta en speculaas voor op brood), over de dure diesel (toen wij zes jaar geleden een auto kochten was de diesel nog 88 cent, nu 1,26 Euro) en over de postzegels met een grote één erop (wij waren even in de veronderstelling dat je nu 1 Euro moest betalen voor het versturen van een kaart).
En mijn grootste schaamtemoment was niet in de winkel bij het pinautomaat, maar bij mijn tante thuis toen ik mijn nichtje van 14 niet meer herkende en mezelf aan haar voorstelde. Ik stond er versteld van hoeveel iemand verandert tussen de leeftijd van 10 en 14 jaar: een verandering van kind naar jonge vrouw. Maar goed, ik voelde me wel echt heel dom.
Ik ben blij dat je hebt besloten om door te gaan met dit blog. Ik kijk er elke week naar uit om het nieuwe stuk te lezen. En ook al zijn jullie in Nederland, 're-entry' is een hele belevenis. Ik herken veel dingen van wat je schrijft, van leven in het buitenland tot naar 'huis' gaan een paar jaar later.
BeantwoordenVerwijderen