Twee weken geleden blogte ik over mijn ene opa, dit keer maar eens over mijn andere. Deze opa, de vader van mijn moeder, is drie jaar geleden overleden op 80-jarige leeftijd. Hij liet mijn oma achter, die overigens nog behoorlijk fit is, vorig jaar zelfs nog naar Nieuw-Zeeland reisde en mijn oudste friend is op Facebook. Afgelopen weekend kwam de familie van mijn moeders kant bij elkaar in Vierhouten voor het jaarlijkse familieweekend. Wat was het leuk om er weer eens bij te kunnen zijn! Ondanks het regenachtige weer, konden de geplande buitenactiviteiten toch plaatsvinden, zoals een fietspuzzeltocht, een barbecue, een nachtspel en een klimavontuur in Klimbos Ermelo.
Hoewel mijn opa er dus al drie jaar niet meer is, moest ik er verschillende keren aan denken wat voor erfenis hij (samen met mijn oma) heeft nagelaten. En dan heb ik het niet over geld. Hij laat (tot nu toe) 6 kinderen, 18 kleinkinderen en 9 (bijna 10) achterkleinkinderen na. Inclusief aanhang waren we dus met zo'n 50 mensen bij elkaar. Maar nog meer dan een 'vleselijke' erfenis, laat hij ook een geestelijke erfenis van onschatbare waarde na. Als ik zo naar die familie bij elkaar keek, dacht ik: "Er moet iets zijn dat mijn opa en oma goed hebben gedaan, dat de familie zo hecht en liefdevol is en dat ze allemaal gepassioneerd zijn voor God. Deze groep mensen bidt trouw voor ons, ondersteunt ons financieel, is oprecht geïnteresseerd in wat we doen en denkt met ons mee. En ik realiseerde me dat wat je in geestelijk opzicht aan je kinderen meegeeft, je niet alleen aan hun meegeeft, maar ook aan de generaties erna. De invloed die je hebt stopt niet bij je kinderen, maar gaat nog vele generaties door. Mede dankzij het standvastige geloof van mijn opa en oma, horen hun achterkleinkinderen nu al op jonge leeftijd over God. En hopelijk zullen zij het weer aan hun kinderen vertellen. En ga zo maar door.
Een enorme geestelijke erfenis dus en ik ben dankbaar dat ik daarin mag meedelen en dat onze kinderen daar op hun beurt ook weer de vruchten van plukken.
Ik zou willen dat ik de gelegenheid had om mijn opa te bedanken; wie weet later in de hemel. Maar bij deze wil ik in ieder geval zeggen: oma, bedankt! (want ik weet dat u een trouwe volgster van mijn blog bent)
dinsdag 30 augustus 2011
dinsdag 23 augustus 2011
Kleine kinderen worden groot
Aan de vooravond van de komst van ons derde kind, worden onze andere twee kinderen 'ineens' groot.
Zo beginnen Juda en Zoë allebei aanstaande woensdag op hun nieuwe school: Zoë op de peuterspeelzaal en Juda op de basisschool. Ik hoef er niet eens over na te denken of Juda het leuk zal gaan vinden, want als je de Chinese school al leuk vindt, dan vind je de Nederlandse school helemáál leuk. Vorige week kwam zijn nieuwe juf, juf Rosalie, bij ons thuis kennismaken en later in die week woonde ik ook een ouderavond op school bij. Hij komt in een klas met 8 andere kinderen, die nu in augustus allemaal voor het eerst naar school zijn gegaan. Lekker veel persoonlijke en gerichte aandacht dus. Alle kinderen die in de loop van komend jaar vier worden, stromen in deze klas in. Voor het eerst sinds onze terugkomst in Nederland dacht ik: ik wil niet meer terug naar Azië! De Nederlandse school lijkt me zó leuk, dat ik het bijna niet over m'n hart kan verkrijgen om Juda in maart weer naar een Chinese school te sturen. Als alles volgens plan verloopt gaan we volgend jaar natuurlijk wel terug naar Azië, maar ik realiseerde me wel dat scholing van de kinderen echt een offer is dat we brengen.
Vorige week wilde Zoë ineens van haar luiers af. Na het slopende proces van zindelijkheidstraining van Juda (wat anderhalf jaar duurde), zag ik er erg tegenop om aan Zoë het potje te introduceren en was ik eigenlijk van plan om dat uit te stellen tot na de bevalling. Maar ja, als je dochter zelf aangeeft er klaar voor te zijn, dan moet je die gelegenheid toch met beide handen aangrijpen. En zo was Zoë van de een op de andere dag droog, zonder beloningsstickers of andere motivatietechnieken. Zelfs 's nachts slaapt ze zonder luier en met grote ogen sta ik iedere ochtend te kijken dat haar bed nog droog is. En zo is Zoë nog eerder volledig uit de luiers dan haar grote broer.... Een beetje een vreemde gewaarwording. En sinds ik haar gisteren in de kerk op een gewone WC heb gezet om te plassen, heeft het potje ook afgedaan en wil ze alleen nog maar op de WC. Nu weet ik intussen uit ervaring dat ik niet te vroeg moet juichen, maar ik juich stiekempjes toch wel.
En tenslotte is vandaag de mijlpaal van 37 weken zwangerschap bereikt. Dat betekent dat ik vanaf vandaag thuis mag bevallen! Vanmorgen nog bij de verloskundige geweest en vanavond is de kraamverzorgster alvast kennis komen maken en ik heb nu echt zoiets van: laat maar komen die baby! Ik ben er klaar voor en heb er zin in! Juda en Zoë zijn allebei met 38 weken geboren (Juda spontaan en Zoë ingeleid), dus wie weet zijn we volgende week al met z'n vijfjes. Maar het kan natuurlijk ook nog vijf weken duren, dus ik moet me maar niet te veel instellen op een geboorte met 38 weken, anders kunnen die vier weken erna nog héle lange weken worden. We houden jullie op de hoogte!
Zo beginnen Juda en Zoë allebei aanstaande woensdag op hun nieuwe school: Zoë op de peuterspeelzaal en Juda op de basisschool. Ik hoef er niet eens over na te denken of Juda het leuk zal gaan vinden, want als je de Chinese school al leuk vindt, dan vind je de Nederlandse school helemáál leuk. Vorige week kwam zijn nieuwe juf, juf Rosalie, bij ons thuis kennismaken en later in die week woonde ik ook een ouderavond op school bij. Hij komt in een klas met 8 andere kinderen, die nu in augustus allemaal voor het eerst naar school zijn gegaan. Lekker veel persoonlijke en gerichte aandacht dus. Alle kinderen die in de loop van komend jaar vier worden, stromen in deze klas in. Voor het eerst sinds onze terugkomst in Nederland dacht ik: ik wil niet meer terug naar Azië! De Nederlandse school lijkt me zó leuk, dat ik het bijna niet over m'n hart kan verkrijgen om Juda in maart weer naar een Chinese school te sturen. Als alles volgens plan verloopt gaan we volgend jaar natuurlijk wel terug naar Azië, maar ik realiseerde me wel dat scholing van de kinderen echt een offer is dat we brengen.
Vorige week wilde Zoë ineens van haar luiers af. Na het slopende proces van zindelijkheidstraining van Juda (wat anderhalf jaar duurde), zag ik er erg tegenop om aan Zoë het potje te introduceren en was ik eigenlijk van plan om dat uit te stellen tot na de bevalling. Maar ja, als je dochter zelf aangeeft er klaar voor te zijn, dan moet je die gelegenheid toch met beide handen aangrijpen. En zo was Zoë van de een op de andere dag droog, zonder beloningsstickers of andere motivatietechnieken. Zelfs 's nachts slaapt ze zonder luier en met grote ogen sta ik iedere ochtend te kijken dat haar bed nog droog is. En zo is Zoë nog eerder volledig uit de luiers dan haar grote broer.... Een beetje een vreemde gewaarwording. En sinds ik haar gisteren in de kerk op een gewone WC heb gezet om te plassen, heeft het potje ook afgedaan en wil ze alleen nog maar op de WC. Nu weet ik intussen uit ervaring dat ik niet te vroeg moet juichen, maar ik juich stiekempjes toch wel.
En tenslotte is vandaag de mijlpaal van 37 weken zwangerschap bereikt. Dat betekent dat ik vanaf vandaag thuis mag bevallen! Vanmorgen nog bij de verloskundige geweest en vanavond is de kraamverzorgster alvast kennis komen maken en ik heb nu echt zoiets van: laat maar komen die baby! Ik ben er klaar voor en heb er zin in! Juda en Zoë zijn allebei met 38 weken geboren (Juda spontaan en Zoë ingeleid), dus wie weet zijn we volgende week al met z'n vijfjes. Maar het kan natuurlijk ook nog vijf weken duren, dus ik moet me maar niet te veel instellen op een geboorte met 38 weken, anders kunnen die vier weken erna nog héle lange weken worden. We houden jullie op de hoogte!
maandag 15 augustus 2011
Benjamin Button
Een aantal jaar geleden keken we de film The Curious Case of Benjamin Button. Ik geloof niet dat ik het eens was met alles wat er in de film gebeurde, maar toch vond ik het een hele mooie film en zat ik aan het eind te huilen. De film zette zó treffend neer dat we ons leven eindigen zoals we ook beginnen: afhankelijk en hulpbehoevend.
Vorige week kwam de realiteit hiervan heel erg dichtbij. Samen met mijn vader bezochten we voor het eerst in drieëneenhalf jaar mijn pake (= Fries voor 'opa'), die lijdt aan de ziekte van Alzheimer. Pake was in het verleden altijd gek met ons. We waren jarenlang de enige drie kleinkinderen en hij speelde met ons buiten, stoeide met ons en nam ons mee de hort op. Logeren bij pake en oma was altijd een feest. Precies tien jaar geleden overleed mijn oma onverwachts op 69-jarige leeftijd en al gauw daarna deden de eerste tekenen van Alzheimer zich voor. Vlak voordat we naar Azië vertrokken bezochten we hem in het verpleeghuis en toen herkende hij ons nog en was hartstikke trots dat hij voor het eerst 'oerpake' (overgroot-opa) was geworden. Wat een verschil met de pake die we vorige week aantroffen. Hij was al twee jaar lang zijn bed niet meer uit geweest en lag grotendeels onverstaanbare verhalen te verkondigen. Er was geen spoor van herkenning te zien toen Robin en ik binnenkwamen. Zoals hij erbij lag en aan het praten was, moest ik telkens denken aan de gelijkenis met een klein kind. En moest ik dus ook steeds denken aan het verhaal van Benjamin Button: we eindigen zoals we ook beginnen. Ik had ook een fototoestel meegenomen om een foto van pake te nemen, maar ik heb het niet gedaan. Voor mijn gevoel deed het vastleggen van dit moment geen recht aan wie pake écht was en bovendien hadden we foto's van zijn verjaardag in maart ontvangen waarop hij een stuk beter stond. Dan bekijken we die wel als we nog eens aan deze moeilijke periode herinnerd willen worden.
Natuurlijk ben ik vaak verdrietig geweest dat mijn oma relatief jong overleden is, maar aan de andere kant ben ik ook wel dankbaar dat het haar bespaard is gebleven om deze achteruitgang bij mijn pake te zien. De moeder van pake was ook dement en op Wikipedia lees ik dat de erfelijkheid van Alzheimer naar schatting 76% bedraagt. Nu nog even niet over nadenken.....
 |
| 2004 |
 |
| Pake en ik in januari 2008 |
Natuurlijk ben ik vaak verdrietig geweest dat mijn oma relatief jong overleden is, maar aan de andere kant ben ik ook wel dankbaar dat het haar bespaard is gebleven om deze achteruitgang bij mijn pake te zien. De moeder van pake was ook dement en op Wikipedia lees ik dat de erfelijkheid van Alzheimer naar schatting 76% bedraagt. Nu nog even niet over nadenken.....
dinsdag 9 augustus 2011
Zwangerschapsverlof
35 weken zwanger nu. Als ik een 'echte' baan had gehad, was ik nu zo ongeveer met verlof gegaan. Maar goed, van het moederschap en het huishouden kun je toch geen verlof nemen, en dus maak ik me toch nog wel moe met wassen, boodschappen doen, verhaaltjes voorlezen, luiers verschonen, brandjes blussen, opruimen, koken, afwassen, enzovoorts. Gelukkig gelooft Robin intussen dat het echt best wel een beetje zwaar voor me is, en dus helpt hij zoveel hij kan en dwingt hij me om 's middags even te rusten.
Het klaarmaken van de babyspullen heb ik zo lang mogelijk uitgesteld. Een stukje zelfbescherming denk ik, voor het geval het toch nog mis zou gaan. Afgelopen weekend vroeg een vriendin: "Ben je nog veel bezig met het verlies van Mika?" Nee, maar ik merk wel dat ik dóór dat verlies deze zwangerschap emotioneel gezien heel anders meemaak. Ik besef me meer dan ooit tevoren dat een levend kind op de wereld zetten absoluut geen vanzelfsprekendheid is, maar dat je eerder mag spreken van een wonder. Maar ja, op een gegeven moment komt er toch een dame langs om te checken of alles gereed is voor de baby en dan moet ik de boel natuurlijk wel op orde hebben, dus ik ben vorige week begonnen met kleertjes wassen en de nodige inkopen doen.
Toen de verloskundige me vroeg: "Wil je thuis of in het ziekenhuis bevallen?", aarzelde ik even met antwoorden. Bij de bevallingen van Juda en Zoë had ik op zich prima ervaringen in het ziekenhuis gehad en ik vind het ook wel een veilig idee. Maar aan de andere kant zou ik het toch wel leuk vinden om te weten hoe het is om thuis te bevallen. En wie weet is dit wel de laatste kans, en dus ga ik het er toch op wagen, ook al vind ik het wel een beetje spannend. Daarnaast lijkt het me ook wel eens leuk om een 'gewone' bevalling mee te maken. Juda lag in stuit en daarom lag ik aan een infuus met weeënopwekkers. Bij Zoë werd ik ingeleid en lag ik dus opnieuw aan de apparaten. Ik ben dus wel benieuwd hoe een bevalling zonder medische poespas verloopt en hoe een natuurlijke wee voelt. We zullen het zien, over een week of vijf. En als het toch weer een ziekenhuisbevalling wordt? Ach, dan vind ik dat ook prima; een levend kind is het belangrijkste.
Het klaarmaken van de babyspullen heb ik zo lang mogelijk uitgesteld. Een stukje zelfbescherming denk ik, voor het geval het toch nog mis zou gaan. Afgelopen weekend vroeg een vriendin: "Ben je nog veel bezig met het verlies van Mika?" Nee, maar ik merk wel dat ik dóór dat verlies deze zwangerschap emotioneel gezien heel anders meemaak. Ik besef me meer dan ooit tevoren dat een levend kind op de wereld zetten absoluut geen vanzelfsprekendheid is, maar dat je eerder mag spreken van een wonder. Maar ja, op een gegeven moment komt er toch een dame langs om te checken of alles gereed is voor de baby en dan moet ik de boel natuurlijk wel op orde hebben, dus ik ben vorige week begonnen met kleertjes wassen en de nodige inkopen doen.
Toen de verloskundige me vroeg: "Wil je thuis of in het ziekenhuis bevallen?", aarzelde ik even met antwoorden. Bij de bevallingen van Juda en Zoë had ik op zich prima ervaringen in het ziekenhuis gehad en ik vind het ook wel een veilig idee. Maar aan de andere kant zou ik het toch wel leuk vinden om te weten hoe het is om thuis te bevallen. En wie weet is dit wel de laatste kans, en dus ga ik het er toch op wagen, ook al vind ik het wel een beetje spannend. Daarnaast lijkt het me ook wel eens leuk om een 'gewone' bevalling mee te maken. Juda lag in stuit en daarom lag ik aan een infuus met weeënopwekkers. Bij Zoë werd ik ingeleid en lag ik dus opnieuw aan de apparaten. Ik ben dus wel benieuwd hoe een bevalling zonder medische poespas verloopt en hoe een natuurlijke wee voelt. We zullen het zien, over een week of vijf. En als het toch weer een ziekenhuisbevalling wordt? Ach, dan vind ik dat ook prima; een levend kind is het belangrijkste.
maandag 1 augustus 2011
Meteen de deur uit
Als kind kon ik er eeuwig ruzie om maken met mijn ouders: dat er zoveel tekenfilms waren die ik niet mocht kijken. Dan ging het vooral over filmpjes met daarin heksen, tovenaars en trollen. Wat een onrecht werd mij aangedaan! En natuurlijk mochten al mijn vriendinnen op school al die series wel kijken en had ik het idee dat ik echt wat miste.
En nu ik zelf moeder ben? Is het net alsof ik mijn ouders hoor praten als ik de filmpjes van onze kinderen beoordeel. Wat mij betreft gaan tekenfilms die over tovenaars en heksen gaan meteen de deur uit en gelukkig deelt Robin deze mening met mij. Misschien best wel extreem en drastisch volgens sommigen, maar we hebben er wel onze goed doordachte redenen voor (en het is dus niet alleen een resultaat van mijn eigen opvoeding).
Ten eerste is het Woord er heel duidelijk over: onze Vader houdt niet van toverij, waarzeggerij, geestenbezwering en magie. Hij walgt ervan en gebiedt ons om ons er niet mee bezig te houden.
Ten tweede merk ik dat enge filmpjes over spoken, monsters en aliens een slechte invloed op Juda hebben: hij wordt er 's nachts bang van en denkt overal in zijn slaapkamer zwarte monsters te zien.
Ten derde is Juda nog te jong om fantasie van werkelijkheid te scheiden. Hij gelooft me niet als ik hem vertel dat sommige dingen niet echt, maar verzonnen zijn. Hoe vaak we hem ook vertellen dat aliens en draken echt niet bestaan, hij heeft het in een filmpje gezien en dus is het voor hem werkelijkheid.
Tenslotte zijn sommige zaken die als fantasie gepresenteerd worden wel degelijk realiteit. Zo hebben wij in Azië genoeg gezien en gehoord over de praktijken van toverdokters om te weten dat hun werk vernietigend is voor de mensen die hem/haar raadplegen en hebben we de angst gezien die mensen hebben voor de geesten van overledenen. Maar ook in Nederland is hekserij een wezenlijk iets en worden er door heksen de meest walgelijke praktijken uitgevoerd. Dit zijn serieuze zaken, geen zaken om peuterfilmpjes over te maken.
Waarom ik nu eigenlijk dit stukje schrijf, is om mijn frustratie te uiten over de hoeveelheid 'rommel' die we tegenkomen op DVDtjes die op het eerste gezicht zo onschuldig lijken. Zowel Winnie de Poeh als Thomas de Stoomlocomotief als Brandweerman Sam vieren Halloween, Calimero gaat naar de waarzegger, Pat & Stan maken elkaar bang met verhalen over zombies die uit graven opstaan en ogen uitzuigen, bij Brandweerman Sam maken ze elkaar bang met verhalen over aliens van Venus, in Thuishaven (Elias) is iedereen bang voor de Spookstraat, Dora en Boots moeten de betovering van de een gemene tovenaar verbreken, in Sesamstraat vinden we de vampier Dracula en ga zo nog maar even door.
En dan doet een christelijke kindertheatermaker er nog een schepje bovenop door een nummer te zingen dat heet "We kunnen toveren." Proberen wij Juda bij te brengen dat God echt niet blij is met toveren, en dan hoort hij zo'n liedje op een verder prima christelijk verantwoorde CD. Ja, dan maak je het ons als ouders wel een beetje moeilijk.
Goed, dit is dus een persoonlijke overtuiging en iedereen mag er van mij het zijne van denken. Ik hoop alleen dat iedereen wel op een bewuste manier mee bezig is met de invloed die (teken)films (en ook boeken) hebben op zijn/haar kind.
En nu ik zelf moeder ben? Is het net alsof ik mijn ouders hoor praten als ik de filmpjes van onze kinderen beoordeel. Wat mij betreft gaan tekenfilms die over tovenaars en heksen gaan meteen de deur uit en gelukkig deelt Robin deze mening met mij. Misschien best wel extreem en drastisch volgens sommigen, maar we hebben er wel onze goed doordachte redenen voor (en het is dus niet alleen een resultaat van mijn eigen opvoeding).
Ten eerste is het Woord er heel duidelijk over: onze Vader houdt niet van toverij, waarzeggerij, geestenbezwering en magie. Hij walgt ervan en gebiedt ons om ons er niet mee bezig te houden.
Ten tweede merk ik dat enge filmpjes over spoken, monsters en aliens een slechte invloed op Juda hebben: hij wordt er 's nachts bang van en denkt overal in zijn slaapkamer zwarte monsters te zien.
Ten derde is Juda nog te jong om fantasie van werkelijkheid te scheiden. Hij gelooft me niet als ik hem vertel dat sommige dingen niet echt, maar verzonnen zijn. Hoe vaak we hem ook vertellen dat aliens en draken echt niet bestaan, hij heeft het in een filmpje gezien en dus is het voor hem werkelijkheid.
Tenslotte zijn sommige zaken die als fantasie gepresenteerd worden wel degelijk realiteit. Zo hebben wij in Azië genoeg gezien en gehoord over de praktijken van toverdokters om te weten dat hun werk vernietigend is voor de mensen die hem/haar raadplegen en hebben we de angst gezien die mensen hebben voor de geesten van overledenen. Maar ook in Nederland is hekserij een wezenlijk iets en worden er door heksen de meest walgelijke praktijken uitgevoerd. Dit zijn serieuze zaken, geen zaken om peuterfilmpjes over te maken.
Waarom ik nu eigenlijk dit stukje schrijf, is om mijn frustratie te uiten over de hoeveelheid 'rommel' die we tegenkomen op DVDtjes die op het eerste gezicht zo onschuldig lijken. Zowel Winnie de Poeh als Thomas de Stoomlocomotief als Brandweerman Sam vieren Halloween, Calimero gaat naar de waarzegger, Pat & Stan maken elkaar bang met verhalen over zombies die uit graven opstaan en ogen uitzuigen, bij Brandweerman Sam maken ze elkaar bang met verhalen over aliens van Venus, in Thuishaven (Elias) is iedereen bang voor de Spookstraat, Dora en Boots moeten de betovering van de een gemene tovenaar verbreken, in Sesamstraat vinden we de vampier Dracula en ga zo nog maar even door.
En dan doet een christelijke kindertheatermaker er nog een schepje bovenop door een nummer te zingen dat heet "We kunnen toveren." Proberen wij Juda bij te brengen dat God echt niet blij is met toveren, en dan hoort hij zo'n liedje op een verder prima christelijk verantwoorde CD. Ja, dan maak je het ons als ouders wel een beetje moeilijk.
Goed, dit is dus een persoonlijke overtuiging en iedereen mag er van mij het zijne van denken. Ik hoop alleen dat iedereen wel op een bewuste manier mee bezig is met de invloed die (teken)films (en ook boeken) hebben op zijn/haar kind.
Abonneren op:
Posts (Atom)