Kleine kinderen worden groot

Aan de vooravond van de komst van ons derde kind, worden onze andere twee kinderen 'ineens' groot.

Zo beginnen Juda en Zoë allebei aanstaande woensdag op hun nieuwe school: Zoë op de peuterspeelzaal en Juda op de basisschool. Ik hoef er niet eens over na te denken of Juda het leuk zal gaan vinden, want als je de Chinese school al leuk vindt, dan vind je de Nederlandse school helemáál leuk. Vorige week kwam zijn nieuwe juf, juf Rosalie, bij ons thuis kennismaken en later in die week woonde ik ook een ouderavond op school bij. Hij komt in een klas met 8 andere kinderen, die nu in augustus allemaal voor het eerst naar school zijn gegaan. Lekker veel persoonlijke en gerichte aandacht dus. Alle kinderen die in de loop van komend jaar vier worden, stromen in deze klas in. Voor het eerst sinds onze terugkomst in Nederland dacht ik: ik wil niet meer terug naar Azië! De Nederlandse school lijkt me zó leuk, dat ik het bijna niet over m'n hart kan verkrijgen om Juda in maart weer naar een Chinese school te sturen. Als alles volgens plan verloopt gaan we volgend jaar natuurlijk wel terug naar Azië, maar ik realiseerde me wel dat scholing van de kinderen echt een offer is dat we brengen.

Vorige week wilde Zoë ineens van haar luiers af. Na het slopende proces van zindelijkheidstraining van Juda (wat anderhalf jaar duurde), zag ik er erg tegenop om aan Zoë het potje te introduceren en was ik eigenlijk van plan om dat uit te stellen tot na de bevalling. Maar ja, als je dochter zelf aangeeft er klaar voor te zijn, dan moet je die gelegenheid toch met beide handen aangrijpen. En zo was Zoë van de een op de andere dag droog, zonder beloningsstickers of andere motivatietechnieken. Zelfs 's nachts slaapt ze zonder luier en met grote ogen sta ik iedere ochtend te kijken dat haar bed nog droog is. En zo is Zoë nog eerder volledig uit de luiers dan haar grote broer.... Een beetje een vreemde gewaarwording. En sinds ik haar gisteren in de kerk op een gewone WC heb gezet om te plassen, heeft het potje ook afgedaan en wil ze alleen nog maar op de WC. Nu weet ik intussen uit ervaring dat ik niet te vroeg moet juichen, maar ik juich stiekempjes toch wel.

En tenslotte is vandaag de mijlpaal van 37 weken zwangerschap bereikt. Dat betekent dat ik vanaf vandaag thuis mag bevallen! Vanmorgen nog bij de verloskundige geweest en vanavond is de kraamverzorgster alvast kennis komen maken en ik heb nu echt zoiets van: laat maar komen die baby! Ik ben er klaar voor en heb er zin in! Juda en Zoë zijn allebei met 38 weken geboren (Juda spontaan en Zoë ingeleid), dus wie weet zijn we volgende week al met z'n vijfjes. Maar het kan natuurlijk ook nog vijf weken duren, dus ik moet me maar niet te veel instellen op een geboorte met 38 weken, anders kunnen die vier weken erna nog héle lange weken worden. We houden jullie op de hoogte!