35 weken zwanger nu. Als ik een 'echte' baan had gehad, was ik nu zo ongeveer met verlof gegaan. Maar goed, van het moederschap en het huishouden kun je toch geen verlof nemen, en dus maak ik me toch nog wel moe met wassen, boodschappen doen, verhaaltjes voorlezen, luiers verschonen, brandjes blussen, opruimen, koken, afwassen, enzovoorts. Gelukkig gelooft Robin intussen dat het echt best wel een beetje zwaar voor me is, en dus helpt hij zoveel hij kan en dwingt hij me om 's middags even te rusten.
Het klaarmaken van de babyspullen heb ik zo lang mogelijk uitgesteld. Een stukje zelfbescherming denk ik, voor het geval het toch nog mis zou gaan. Afgelopen weekend vroeg een vriendin: "Ben je nog veel bezig met het verlies van Mika?" Nee, maar ik merk wel dat ik dóór dat verlies deze zwangerschap emotioneel gezien heel anders meemaak. Ik besef me meer dan ooit tevoren dat een levend kind op de wereld zetten absoluut geen vanzelfsprekendheid is, maar dat je eerder mag spreken van een wonder. Maar ja, op een gegeven moment komt er toch een dame langs om te checken of alles gereed is voor de baby en dan moet ik de boel natuurlijk wel op orde hebben, dus ik ben vorige week begonnen met kleertjes wassen en de nodige inkopen doen.
Toen de verloskundige me vroeg: "Wil je thuis of in het ziekenhuis bevallen?", aarzelde ik even met antwoorden. Bij de bevallingen van Juda en Zoë had ik op zich prima ervaringen in het ziekenhuis gehad en ik vind het ook wel een veilig idee. Maar aan de andere kant zou ik het toch wel leuk vinden om te weten hoe het is om thuis te bevallen. En wie weet is dit wel de laatste kans, en dus ga ik het er toch op wagen, ook al vind ik het wel een beetje spannend. Daarnaast lijkt het me ook wel eens leuk om een 'gewone' bevalling mee te maken. Juda lag in stuit en daarom lag ik aan een infuus met weeënopwekkers. Bij Zoë werd ik ingeleid en lag ik dus opnieuw aan de apparaten. Ik ben dus wel benieuwd hoe een bevalling zonder medische poespas verloopt en hoe een natuurlijke wee voelt. We zullen het zien, over een week of vijf. En als het toch weer een ziekenhuisbevalling wordt? Ach, dan vind ik dat ook prima; een levend kind is het belangrijkste.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
We vinden het leuk om zo nu en dan iets van onze lezers te horen. Je reactie wordt niet direct zichtbaar, maar pas nadat hij door ons gelezen is. Graag je naam erbij vermelden.