Benjamin Button

Een aantal jaar geleden keken we de film The Curious Case of Benjamin Button. Ik geloof niet dat ik het eens was met alles wat er in de film gebeurde, maar toch vond ik het een hele mooie film en zat ik aan het eind te huilen. De film zette zó treffend neer dat we ons leven eindigen zoals we ook beginnen: afhankelijk en hulpbehoevend.

2004

Pake en ik in januari 2008

Vorige week kwam de realiteit hiervan heel erg dichtbij. Samen met mijn vader bezochten we voor het eerst in drieëneenhalf jaar mijn pake (= Fries voor 'opa'), die lijdt aan de ziekte van Alzheimer. Pake was in het verleden altijd gek met ons. We waren jarenlang de enige drie kleinkinderen en hij speelde met ons buiten, stoeide met ons en nam ons mee de hort op. Logeren bij pake en oma was altijd een feest. Precies tien jaar geleden overleed mijn oma onverwachts op 69-jarige leeftijd en al gauw daarna deden de eerste tekenen van Alzheimer zich voor. Vlak voordat we naar Azië vertrokken bezochten we hem in het verpleeghuis en toen herkende hij ons nog en was hartstikke trots dat hij voor het eerst 'oerpake' (overgroot-opa) was geworden. Wat een verschil met de pake die we vorige week aantroffen. Hij was al twee jaar lang zijn bed niet meer uit geweest en lag grotendeels onverstaanbare verhalen te verkondigen. Er was geen spoor van herkenning te zien toen Robin en ik binnenkwamen. Zoals hij erbij lag en aan het praten was, moest ik telkens denken aan de gelijkenis met een klein kind. En moest ik dus ook steeds denken aan het verhaal van Benjamin Button: we eindigen zoals we ook beginnen. Ik had ook een fototoestel meegenomen om een foto van pake te nemen, maar ik heb het niet gedaan. Voor mijn gevoel deed het vastleggen van dit moment geen recht aan wie pake écht was en bovendien hadden we foto's van zijn verjaardag in maart ontvangen waarop hij een stuk beter stond. Dan bekijken we die wel als we nog eens aan deze moeilijke periode herinnerd willen worden.

Natuurlijk ben ik vaak verdrietig geweest dat mijn oma relatief jong overleden is, maar aan de andere kant ben ik ook wel dankbaar dat het haar bespaard is gebleven om deze achteruitgang bij mijn pake te zien. De moeder van pake was ook dement en op Wikipedia lees ik dat de erfelijkheid van Alzheimer naar schatting 76% bedraagt. Nu nog even niet over nadenken.....