Gewoon?

Dit is dus waar we wonen. Nee, dit is niet een foto die we maakten tijdens een verre vakantie, dit is thuis. Ik heb heel wat van de wereld gezien, maar ik vind dat er weinig plekken op de wereld zijn die zo mooi zijn als onze provincie. Maar als je de gemiddelde inwoner van Vrede Stad zou vragen of hij de omgeving mooi vindt, zou hij waarschijnlijk zijn schouders ophalen en je aankijken met zo'n blik van: wat bedoel je? Want de gemiddelde inwoner van Vrede Stad komt de stad nooit uit. En als hij al de stad uitkomt, dan misschien naar de hoofdstad van onze provincie, maar echt niet verder. Vrijwel niemand is ooit in de hoofdstad van het land geweest en nóg minder mensen hebben zich ooit over de landsgrens begeven. Waarom wij het landschap daar zo mooi vinden? Omdat we weten dat het anders en uniek is. Maar als je nooit iets anders hebt gezien, dan zul je ergens ook niet de schoonheid van in kunnen zien.

Als het nooit winter zou zijn, zouden we dan net zo veel van de zomer genieten?
Als we niet 3,5 jaar zonder hagelslag hadden gezeten, zou een boterham met deze zoete lekkernij dan net zo lekker smaken?
Als we nooit ziek zouden zijn, zouden we dan net zo dankbaar zijn voor de dagen dat we gezond zijn?
Doet de confrontatie met de dood ons niet extra genieten van elke dag van dit leven?
Doet het verlies van een kind je niet extra beseffen dat het leven een groot wonder is? Dat elke hartslag en elke ademhaling een geschenk is?

Is de schaduw niet het bewijs dat de zon schijnt?
Geniet van het gewone, want misschien kom je er ooit wel achter dat het gewone eigenlijk wel heel bijzonder was.

(geïnspireerd door de preek van Jason Upton gistermorgen)

Klik hier voor het vervolg van de fotoserie van afgelopen zomer

What's in a name?

Het blijft een gek moment: de naam van je baby voor het eerst hardop uitspreken. De verpleegkundige in het ziekenhuis vroeg: "En hoe moet dit meisje gaan heten?" En met het antwoord bepaal je hoe zo'n kersverse baby misschien wel voor de komende tachtig jaar door het leven zal gaan. Salomé dus, daar moet ze het mee doen. Als je van tevoren het geslacht van je baby al weet, kun je tijdens de zwangerschap al een beetje oefenen met de naam en eraan gewend raken. Maar als het geslacht tot het moment van de geboorte nog een verrassing is, dan is het zeg maar meteen voor het echie. En als ons kind nou Emma of Sofie had geheten, dan was het misschien niet zo onwennig geweest om de naam uit te spreken. Maar hoewel wij Salomé een supermooie naam vinden, kennen we niemand die zo heet en was het voor ons in het begin dus ook best wel wennen om deze naam te gebruiken voor onze dochter.
Intussen zijn we drie weken verder en is Salomé voor ons de normaalste naam van de wereld geworden.

In eerste instantie hadden we een andere naam voor onze baby en Salomé als tweede naam. Maar een paar weken voor de bevalling zijn we toch nog geswitcht. Naast dat we de naam op zich heel mooi vinden, hebben we hem ook gekozen vanwege de betekenis, die varieert van 'vrede' tot 'vrede van Sion' tot 'de vreedzame'. Hoe het ook zij, het heeft in ieder geval iets met vrede (shalom) te maken. In de Bijbel is Salome één van de vrouwen die Jezus tijdens zijn reizen door Galilea volgden en voor hem zorgden. Zij was aanwezig bij de kruisiging en was, samen met de twee Maria's, de eerste die het lege graf op zondagmorgen ontdekte. Verondersteld wordt dat de dochter van koning Herodes ook Salome heette en dat zij degene was die vroeg om de onthoofding van Johannes de Doper. Hmm... niet zo'n fijne associatie. Wij denken liever aan de trouwe volgelinge van Jezus dan aan deze wrede prinses (die in de Bijbel niet eens bij naam genoemd wordt).

Daarnaast is Salomé ook nog de naam van een Noord-Franse gemeente, van een Zwitsers druivenras, van een helikopter in Aviodrome, van een tijdschrift dat niet meer bestaat en van een narcissensoort.

En voor de getallen-freaks onder ons: in 2010 werd in Nederland de naam Salomé (soms anders gespeld) 20 keer aan een meisje gegeven (bron: www.svb.nl). In totaal lopen er op dit moment in Nederland zo'n 260 vrouwen/meisjes rond die als eerste naam Salomé hebben (bron: www.meertens.knaw.nl).

Verloren onschuld

In Vrede Stad kunnen we onze kinderen heerlijk beschermd opvoeden. Het enige Nederlands dat ze horen is van ons en het enige Engels dat ze horen is van onze gelijkgezinde vrienden. Totdat we naar Nederland kwamen was lelijk en vies taalgebruik onze kinderen dus vreemd. Het duurde niet lang of Juda hoorde een jongetje tegen zijn broertje zeggen: "Jij bent stom!"; een zin die nog lang bleef hangen en duidelijk indruk op hem maakte. En hoewel je weet dat het onvermijdelijk is, schrik je toch wel een beetje als je kleuter voor het eerst tegen je zegt: "Jij bent stom!"

En na de eerste twee weken school lijkt het hek van de dam: elke zin lijkt te beginnen met 'poep', halverwege horen we 'scheet' en aan het eind komt 'plas'. En ondertussen ligt Juda onder zijn stoel van het lachen. Dit is overdreven natuurlijk, maar de poep-en-plas-grapjes hebben hun intrede gedaan in Huize Weltevree. Ook het woord 'stommerik' wordt te pas en te onpas gebruikt en ineens is ALLES wat op tafel komt vies. Heel irritant, want Juda was altijd een prima eter.

Tijdens de eerste schooldag was er op school al een oudere leerling geweest die tegen Juda had gezegd dat hij niet mocht plassen op de WC en hij had ook nog expres het licht uitgedaan en Juda in een donkere WC achtergelaten. Een beetje pech, zo op je eerste schooldag. Afgelopen week had een leerling uit een andere klas aan Juda gevraagd: "Hoe heet je?" Toen Juda zijn naam had gezegd, had het jongetje gezegd dat het een stomme naam was. Arme jongen. Het liefst zou ik dat gevoelige en kwetsbare kinderhart beschermen tegen alle gemene mensen (en kinderen) op deze wereld, maar dat kan ik niet. Dan maar ervoor zorgen dat we onze kinderen hier thuis zoveel liefde en bevestiging meegeven, dat ze daarbuiten in die 'gemene' wereld tegen een stootje zullen kunnen.

Loslaten: pffff... moeilijk hoor.

Klik hier voor een aantal al wat oudere foto's van de afgelopen zomer

Kraamweek

Drie kinderen, die keer een kraamtijd. De eerste weken na de geboorte van Juda ervoer ik echt als een gekkenhuis. Ik zat zeker op een wolk, maar of die roze was? Borstvoeding wilde niet lukken en we kwamen om in de kraamvisite. De kraamtijd van Zoë daarentegen was juist superrustig, maar vond ik emotioneel gezien daarom erg moeilijk en eenzaam. We zaten in een kleine Thaise houten paalwoning, tijdens de warmste periode van het jaar.

En nu? Nu vind ik het allemaal goed te behappen. Juda gaat naar school, Zoë gaat twee ochtenden per week naar de peuterspeelzaal, Salomé slaapt bijna de hele dag en de borstvoeding gaat prima. Het huisje waarin we wonen is zo klein dat de kraamverzorgster binnen no-time klaar is met schoonmaken en ze hoeft mij ook niks meer te vertellen over luiers verschonen, badderen, borstvoeding, etc. De afgelopen week viel de hoeveelheid kraamvisite heel erg mee (misschien is een derde al niet meer zo interessant?) en dus wist de kraamverzorgster vaak van ellende niet wat ze moest doen. We maken dan ook niet gebruik van het aantal geïndiceerde uren kraamzorg, want er bestaat ook nog zoiets als een eigen bijdrage.

Ik vond het allemaal zó goed gaan, dat we besloten om het geplande kinderfeestje van Juda gistermiddag maar gewoon door te laten gaan. Op zaterdagmorgen was Juda al flink verwend door de opa's en oma's en gistermiddag om drie uur stonden twee vriendjes en één vriendinnetje samen met hun ouders op de stoep om Juda's verjaardag te vieren. Na de taart en cadeautjes gingen de kinderen samen met de vaders het bos in om aan de hand van een schatkaart de schat te zoeken. Ze waren zó enthousiast. Zoiets simpels, maar toch zó leuk! Nadat de schat was gevonden, keerde iedereen terug naar ons huisje om nog lekker patat met bitterballen te eten en zodoende was Juda's kinderfeestje heel eenvoudig, maar toch heel geslaagd en was Juda een tevreden mens.

Klik hier voor een aantal nieuwe foto's

De bevalling

Maandagavond zat ik met een vriendin thee te drinken en we hadden het er nog over hoe bizar het eigenlijk is dat de komst van een baby (meestal) zo onverwachts is. Ik zei nog gekscherend: "Ja, misschien heb ik morgen wel een kind."

En jawel, de volgende ochtend om een uur of acht voelde ik de eerste wee en drie kwartier later kwamen ze al om de vijf minuten. Toen om kwart over negen een vriendin de kinderen kwam halen en de verloskundige op de stoep stond, waren mijn vliezen al gebroken, kwamen de weeën om de 3 minuten en had ik al 5 a 6 centimeter ontsluiting. Dat gaat geen uur meer duren, dacht de verloskundige en alles werd snel klaargezet en de kraamverzorgster werd gebeld. Terwijl Robin gezellig met de verloskundige en de kraamverzorgster zat te keuvelen aan de keukentafel, zuchtte ik in de slaapkamer wee na wee weg. Maar het ging allemaal niet zo vlot als in eerste instantie was verwacht en om twaalf uur besloot de verloskundige dat we toch maar naar het ziekenhuis zouden rijden, omdat ik pas acht centimeter ontsluiting had. Dat was geen prettig ritje, ook al duurde het maar tien minuten. Spoorbomen ook nog dicht; ik wist niet meer hoe ik het had. Om half één lag ik op de verloskamer in het ziekenhuis van Harderwijk en werd de procedure uitgelegd: infuus erin, banden om mijn buik, hartslagmeter op het hoofdje van de baby..... Waarschijnlijk schrokken deze dingen mij zo af, dat ik dacht: ja dag, dat trek ik niet. En spontaan had ik persdrang en binnen een paar minuten werd ons meisje geboren, gelukkig zonder medische poes-pas dus.

Een meisje dus. Tegen al mijn verwachtingen in. Ik had tegen iedereen zitten verkondigen dat ik bijna zeker wist dat het een jongetje was. Vooral omdat de verloskundige van tevoren al had ingeschat dat het geen kleintje zou zijn, maar ook omdat ik m'n buik weer helemaal naar voren droeg. Wat een verrassing toen de verloskundige zei: "Goed gedaan, meisje!" (ik dacht nog even dat ze het tegen mij had). Maar een meisje was natuurlijk net zo goed welkom en we zijn er net zo blij mee.

Diezelfde middag waren we om kwart over vier alweer thuis en zat de kraamverzorgster al voor de deur te wachten. Het toeval wil dat we dezelfde kraamverzorgster hebben als vier jaar geleden bij Juda, dus we hoefden niet echt te wennen aan elkaar.

Het voelt een beetje alsof de baby tussen de bedrijven doorkomt. Juda is aan het wennen op school en viert dit weekend zijn verjaardag. Zoë is ook net voor het eerst naar de peuterspeelzaal geweest en is al sinds afgelopen weekend een beetje ziek en erg verkouden. Voor de kinderen is het dus heel wat, zoveel nieuwe en vreemde situaties. Maar ze zijn gek op hun zusje en vooral Zoë is niet bij haar weg te slaan. De spanningen reageren ze gelukkig op ons af en niet op de baby :-)

Salomé

38 weken en 1 dag: ik had niet verbaasd moeten zijn, maar toch kwam het voor m'n gevoel nog als een donderslag bij heldere hemel. Op dinsdag 30 augustus is onze dochter Salomé Abigail geboren om 13.00 uur 's middags in het ziekenhuis van Harderwijk. Ze woog bij de geboorte 3640 gram en is gelukkig helemaal gezond en zó mooi (zoals elke kersverse ouder van zijn pasgeboren baby zegt).

Het uitgebreide bevallingsverhaal volgt later (voor de liefhebbers), maar foto's kun je hier al wel bekijken.