Maandagavond zat ik met een vriendin thee te drinken en we hadden het er nog over hoe bizar het eigenlijk is dat de komst van een baby (meestal) zo onverwachts is. Ik zei nog gekscherend: "Ja, misschien heb ik morgen wel een kind."
En jawel, de volgende ochtend om een uur of acht voelde ik de eerste wee en drie kwartier later kwamen ze al om de vijf minuten. Toen om kwart over negen een vriendin de kinderen kwam halen en de verloskundige op de stoep stond, waren mijn vliezen al gebroken, kwamen de weeën om de 3 minuten en had ik al 5 a 6 centimeter ontsluiting. Dat gaat geen uur meer duren, dacht de verloskundige en alles werd snel klaargezet en de kraamverzorgster werd gebeld. Terwijl Robin gezellig met de verloskundige en de kraamverzorgster zat te keuvelen aan de keukentafel, zuchtte ik in de slaapkamer wee na wee weg. Maar het ging allemaal niet zo vlot als in eerste instantie was verwacht en om twaalf uur besloot de verloskundige dat we toch maar naar het ziekenhuis zouden rijden, omdat ik pas acht centimeter ontsluiting had. Dat was geen prettig ritje, ook al duurde het maar tien minuten. Spoorbomen ook nog dicht; ik wist niet meer hoe ik het had. Om half één lag ik op de verloskamer in het ziekenhuis van Harderwijk en werd de procedure uitgelegd: infuus erin, banden om mijn buik, hartslagmeter op het hoofdje van de baby..... Waarschijnlijk schrokken deze dingen mij zo af, dat ik dacht: ja dag, dat trek ik niet. En spontaan had ik persdrang en binnen een paar minuten werd ons meisje geboren, gelukkig zonder medische poes-pas dus.
Een meisje dus. Tegen al mijn verwachtingen in. Ik had tegen iedereen zitten verkondigen dat ik bijna zeker wist dat het een jongetje was. Vooral omdat de verloskundige van tevoren al had ingeschat dat het geen kleintje zou zijn, maar ook omdat ik m'n buik weer helemaal naar voren droeg. Wat een verrassing toen de verloskundige zei: "Goed gedaan, meisje!" (ik dacht nog even dat ze het tegen mij had). Maar een meisje was natuurlijk net zo goed welkom en we zijn er net zo blij mee.
Diezelfde middag waren we om kwart over vier alweer thuis en zat de kraamverzorgster al voor de deur te wachten. Het toeval wil dat we dezelfde kraamverzorgster hebben als vier jaar geleden bij Juda, dus we hoefden niet echt te wennen aan elkaar.
Het voelt een beetje alsof de baby tussen de bedrijven doorkomt. Juda is aan het wennen op school en viert dit weekend zijn verjaardag. Zoë is ook net voor het eerst naar de peuterspeelzaal geweest en is al sinds afgelopen weekend een beetje ziek en erg verkouden. Voor de kinderen is het dus heel wat, zoveel nieuwe en vreemde situaties. Maar ze zijn gek op hun zusje en vooral Zoë is niet bij haar weg te slaan. De spanningen reageren ze gelukkig op ons af en niet op de baby :-)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
We vinden het leuk om zo nu en dan iets van onze lezers te horen. Je reactie wordt niet direct zichtbaar, maar pas nadat hij door ons gelezen is. Graag je naam erbij vermelden.